Η ερμηνεύτρια Μαρία Κώτη που με αφορμή τις ιστορίες των γιαγιάδων της τραγουδά και αφηγείται κάθε Παρασκευή βράδυ στον Φούρνο της Μαυρομιχάλη «Ποιος φοβάται το σκοτάδι; »
γράφει στο artplay.gr για αυτήν την παράσταση που «παραπέμπει» όπως λέει «στην παιδική μας ηλικία».
«Στην παράσταση τραγουδώ και αφηγούμαι. Τραγουδαφηγούμαι… κι όλο αυτό μέσα σε μια ατμόσφαιρα ονείρου, όπου, χωρίς να επεξηγούμε αυτό που κάνουμε, αφηνόμαστε στις ιστορίες, τόσο σ’ αυτές που εμπεριέχουν τα τραγούδια, όσο και σ’ αυτές που περιέχουν τα κείμενα και ταξιδεύουμε ανακαλύπτοντας το’’ φώς’’ και το σκοτάδι’’ μέσα τους. Ανιχνεύουμε τις συγκρούσεις ανάμεσα στα δυο στοιχεία, αλλά και την ισχυρή συγγένειά τους, λχ φωτίζοντας τα σκοτάδια μέσα από τις περιπέτειες και τις ζωές των προσώπων(υπαρκτών ή μυθικών)που πρωταγωνιστούν στην τραγουδαφήγηση, κι άλλοτε μέσα από ένα παιχνίδι δράσης όπου το φώς και το σκοτάδι αποτυπώνονται και συνυπάρχουν στις τελετουργίες της ζωής ,στις οποίες γίνεται αναφορά με τρόπο συμβολικό στην παράσταση μας.
Ο τίτλος κατά τη γνώμη μου είναι μια ερώτηση που παραπέμπει στην παιδική μας ηλικία και στους αρχέγονους φόβους αλλά μας ακολουθεί για πάντα στο υπόλοιπο της ζωής μας. Αφορά ένα φιλοσοφικού χαρακτήρα ερώτημα με το οποίο έχουν ασχοληθεί σοβαρά πάρα πολλοί μεγάλοι σοφοί και φιλόσοφοι. Εμάς μας αφορά περισσότερο σαν κίνητρο για το έργο μας, χωρίς να επεξηγούμε ή να προσπαθούμε μέσα απ’ την παράσταση να δώσουμε απάντηση .Δεν είναι αυτή η πρόθεσή μας και δεν είναι δουλειά μας, χωρίς να σημαίνει ότι δε μας απασχολεί κι ότι δεν υπάρχουν τέτοιας υφής ‘’σχόλια’’ στην παράσταση. Οι τόποι και τα πρόσωπα συγχέονται και συνυπάρχουν στο παρελθόν και στο παρόν ,ο χρόνος είναι γραμμικός αλλά και κυκλικός. Οι ιστορίες των γυναικών-γιαγιάδων(τρείς γενιές) αποτελούν κεντρικό στοιχείο στην αφήγηση, καθώς αφορούν και προσωπικά μου βιώματα, αλλά κυρίως ο ρόλος τους είναι καθαρά συμβολικός τελικά, όπως ακριβώς και των ηρωίδων στα τραγούδια πχ της Έλλης ή της τρελής Ταράρας. Σκοπός μας είναι να αφήσουμε τους θεατές μέσα απ’ όλα αυτά τα σύμβολα να διαπιστώσουν μόνοι τους το δίπολο φώς-σκοτάδι και πού συναντιούνται, αν συναντιούνται τελικά, ακόμα και πού συγχέονται και πού υπάρχουν παρεξηγήσεις. Να φύγουν με ερωτήματα κι όχι με απαντήσεις! Υπάρχει αλληγορία, χιούμορ, σκηνική δράση και αντικείμενα που την πλαισιώνουν και όλη η παράσταση για μένα είναι ένα παιχνίδι αυτοανακάλυψης.
Πρόκειται για μια ομαδική εργασία κι αυτό με ευχαριστεί πολύ! Η ιδέα για το πλαίσιο της παράστασης ξεκίνησε από πέρσι και σε όλη αυτή την προσπάθεια βασικοί μου συνοδοιπόροι απ’ την αρχή ήταν ο Τάσος Καρακύκλας(σκηνοθετική επιμέλεια) και ο Κωστής ο Ζουλιάτης(πιάνο, μουσική επιμέλεια)”.
Σας ευχαριστώ!
Μαρία Κώτη
