Σήμερα ξύπνησα από τα χαράματα. Να ποτίσω τα ζαρζαβάτια, να κάνω στα γρήγορα κάποιες δουλειές και να προλάβω να φύγω για Επίδαυρο το μεσημεράκι. Αμ δε.
Ωραίο να το λες, δύσκολο να γίνει. Δεκαπέντε μήνες κοντά άνεργος που να βρεθούν χρωματιστά χαρτάκια για βενζίνες. Κοιτάω το αυτοκίνητο, είναι κοντά 20 χρόνων, και σκέφτομαι ότι με το ζόρι πλήρωσα τις προάλλες την ασφάλεια για να μπορεί να πηγαίνει η Μάνια για κανένα μπάνιο το παιδί. Ναι, αλλά τον Προμηθέα του Έκτορα Λυγίζου θέλω να τον δω.
Ευτυχώς που η στρατηγική του Φεστιβάλ Αθηνών, στο πλαίσιο του «αμοραλιστικού ελιτισμού» προς τον οποίον ρέπει, έκανε μια συμφωνία με τα ΚΤΕΛ Αργολίδας και θα έχω τουλάχιστον έκπτωση στο να πάω. Θα μου μείνει έτσι κάτι παραπάνω από ένα δεκάρικο να ψωνίσω γάλα και ψωμί την επόμενη εβδομάδα.
Η αλήθεια είναι ότι θα πάρω μαζί μου ξηρά τροφή. Τόσες ώρες δρόμος, παράσταση, και μετά επιστροφή, πώς να τις αντέξεις νηστικός. Και με τόσους φόρους και χαράτσια που πλήρωσα και πληρώνω δεν έχει μείνει σάλιο. Έτσι όμως, εκτός από τους φίλτατους βενζινοπώλες της εθνικής οδού Αθηνών – Λυγουριού θα στερηθούν τη συμβολή μου στην ανάπτυξη και οι συμπαθέστατοι ταβερνιάρηδες των όμορων της Επιδαύρου δήμων. Για ξενοδοχείο και διαμονή ούτε κουβέντα παιδιά. Δεν παίζει.
Να εξηγούμαστε όμως. Δεν έχω τίποτα με τους βενζινοπώλες και τους ξενοδόχους, πολύ περισσότερο με τους σουβλατζήδες. Οι άνθρωποι τις ίδιες έγνοιες με όλους μας έχουν πάνω – κάτω. Κόσμος της εργασίας είναι και οι πιο πολλοί από αυτούς «με ιδρωμένο το κεφάλι κάτω από όλους τους καιρούς», όπως λέει η Κατερίνα Γώγου στο «Τρία κλικ αριστερά».
Μόνο που οι πιο πολλοί από εμάς, για μας για το λαό λέω, ξεχνάμε πως αυτοί που μας πλησιάζουν με καλή διάθεση δεν είναι οι πολιτικοί, αλλά οι καλλιτέχνες και οι ποιητές. Στα μάτια των καλλιτεχνών ο κόπος μας γίνεται έμπνευση, με τη δημιουργία τους η αγωνία μας αποκτά έκφραση, αυτοί μας τραβάνε προς τα πάνω. Γιατί, κακά τα ψέματα, (εδώ θα παραφράσω λίγο τον Φερνάντο Πεσσόα) μόνο οι καλλιτέχνες και οι ποιητές μπορούν να οδηγήσουν έναν λαό στην ανάταση.
Στον Προμηθέα λοιπόν θα πάω, γιατί αυτός ο, νέος σχετικά, σκηνοθέτης με έπεισε, λέγοντας ότι «πρέπει να διαχειριστούμε την πληγή του Προμηθέα». Να κάνουμε τι δηλαδή; Μα τι άλλο από το να μετατρέψουμε τη δυνατότητά μας για σκέψη σε ικανότητα για σκέψη. Να σκεφτούμε, γιατί μόνο έτσι θα δούμε τι συμβαίνει πραγματικά γύρω μας.
Αυτό δεν ήταν άλλωστε πάντα το θέατρο; Η με «ηδυσμένω λόγω» πορεία προς τη σκέψη, το διάλογο και τη Δημοκρατία. Αυτό έκανε η τραγωδία στην Αθήνα, αυτό έκανε η αναπαράσταση στην Αναγέννηση, το ίδιο κάνει και το σύγχρονο θέατρο σήμερα. Μόνο που αυτό το θέατρο φαίνεται πως κάποιοι το φοβούνται και θέλουν να απαλλαγούν από αυτό.
Βαγγέλης Σαρακινός
