Με τόλμη, σαρκασμό και παιγνιώδη διάθεση, η Σοφία Μαυραγάνη επιχείρησε μια “ομιλούσα χορογραφία” για ένα θέμα βαθιά πολιτικό, με παρελθόν, παρόν και ανεξερεύνητο μέλλον που αφορά όλους τους Ευρωπαίους πολίτες. Ο “Σάλος” που παρουσιάστηκε στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών και στην Πειραιώς 260, και επαναλαμβάνεται για μια μόνο βραδιά, το Σάββατο 18 Φεβρουαρίου στην Αίθουσα Νίκος Σκαλκώτας του Μεγάρου Μουσικής Αθηνών, υπήρξε μια εύστοχη σχολιογραφική παράσταση που τα περιέλαβε όλα: τις υποχωρήσεις και τους συμβιβασμούς, τα πλατιά χαμόγελα και τις θερμές χειραψίες, τις αψεγάδιαστες μάσκες του καθωσπρεπισμού, τους ισχυρούς του βορρά και τους αδύναμους του νότου, τις υποσχέσεις και τις διαψεύσεις, τις ψευδαισθήσεις μιας εικονικής πραγματικότητας ευμάρειας, τις στρατηγικές, τις επιθέσεις και τις οπισθοχωρήσεις, τα συμβούλια και τα διαβούλια, τις μαραθώνιες συνεδριάσεις και τους ομφαλοσκοπισμούς, το πουλώ και το αγοράζω, την κυριαρχία του μπλα μπλα μπλα μπλα… και την υπόκλιση της υποταγής, από γερασμένα μωρά που δεν σταματούν να παίζουν εις βάρος των περισσοτέρων, συνεχίζοντας να καταβρέχονται με το λάστιχο, όταν το πηγάδι έχει στερέψει! Διατηρώντας την πραγματική αίσθηση του πηγαίου και την διαύγεια της γλώσσας του σώματος, υπερτονισμένη από το γκροτέσκο της παντομίμας και του βωβού κινηματογράφου, η Μαυραγάνη κατέδειξε πως καμία απελπισία δεν συμβιβάζεται όταν υπάρχουν φωνές που δεν σιωπούν. Και έκανε την έκπληξη βασιζόμενη σε τρεις σπουδαίους performers, τους Νώντα Δαμόπουλο, Χαρά Κότσαλη και Σάνια Στριμπάκου. Με πολιτική σκέψη και κυρίως εφηβική διάθεση και γλώσσα που δεν χαρίζεται, παρουσίασε ίσως το πιο εύστοχο σχόλιο για μια αυτοκρατορία με ξύλινα πόδια που νοσεί βαριά, αργοπεθαίνοντας, θέλοντας να μας ρουφίξει μαζί της στο χωμάτινο λάκκο της.
Μάνια Ζούση
