Έχει τη μορφή του κατεπείγοντος. Ίσως η πλέον σύγχρονη, υψηλής καθαρότητας, θερμοκρασίας και γενναιοδωρίας γραφή ακραίων συναισθημάτων, που ακούγεται σε θεατρική σκηνή της Αθήνας,
προέρχεται από τους αγανακτισμένους και θυμωμένους έφηβους του τόπου. Είναι αυτοί που κραυγάζουν στα αυτιά των ενήλικων γονιών τους «Όχι αθώος πια», στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών.
Η παράσταση τρέχει με τις στροφές στα κόκκινα και στήνεται δεξιοτεχνικά από την ομάδα Happy End, Μικές Γλύκας, Ρομάνα Λόμπατς, Θεανώ Μεταξά, Αντώνης Παναγόπουλος και Κωνσταντίνος Πλεμμένος, με την καθοδήγηση της σκηνοθέτιδας Γεωργίας Μαυραγάνη. Σπαρταρά εφηβικό θυμό και ξεχειλίζει φρεσκάδα. Οι υψηλές δόσεις γέλιου εναλάσσονται με αυτές της βαθιάς συγκίνησης: «Δεν είμαι το μωρό σου, μωρό μου, το παιδί σου είμαι». Και αναδεικνύει με ανάγλυφο τρόπο την τραυματισμένη επικοινωνία μεταξύ εφήβων και γονιών: «Είναι φρικτό να μοιάζεις στους γονείς σου, μοιάζει με ταινία που ξέρεις το τέλος».
Ένας δυναμίτης που εκρήγνυται από την αρχή έως το τέλος σε εκατομμύρια μικρά «κατηγορώ» θραυσμάτων. Από εφηβικές γραφές που γίνονται φωνές παιδιών που δεν είναι ούτε μικροί, ούτε μεγάλοι, αλλά κάπου ανάμεσα! «Τον αγαπώ τον θυμό μου, είναι ό,τι πιο δικό μου έχω»
Οι λέξεις κοιτούν βαθιά και κατάματα τις κρυμμένες ζωές, ξεσκεπάζοντας τα συνήθη και κατά συνθήκη ψεύδη. Και μιλούν για τα όνειρα που δεν πραγματοποιήθηκαν, μένουν λόγια χωρίς πράξεις, αλλά και πάθη που έμειναν απωθημένα. «Θα με ήθελες κάπως αλλιώς»
Ένα χορικό που εκστομίζει έναν λόγο σύγχρονα ποιητικό, σκληρό και βαθιά αληθινό: «Δώσε πόνο, φθόνο, φόνο». Και «σόι πάει το τραύμα και δεν βλέπω θαύμα πουθενά».
Μια παράσταση όπου οι έφηβοι αναγνωρίζουν τον οικείο εαυτό τους και οι γονείς μπορούν ίσως και να γίνουν καλύτεροι!
Μάνια Ζούση
