Πληροφορήθηκα από δημοσιεύματα για την αγωνία της βουλευτού της Ν.Δ. Παναγιώτας Ιακωβίδου η οποία με ερώτησή της προς τον υπουργό Πολιτισμού, του ζητά να πάρει θέση στην… καταβαράθρωση του θεσμού των Επιδαυρίων.
Στην ερώτηση, που έγινε μόλις μία ημέρα μετά τη θριαμβευτική «Ελένη» του Ευριπίδη από τον ταλαντούχο Δημήτρη Καραντζά, η κ. Ιακωβίδου εκφράζει τις ανησυχίες της για τις πεσμένες δουλειές των σουβλατζίδικων, των ξενοδοχείων και των βενζινάδικων της περιοχής, επειδή δεν αξιοποιείται σωστά η Επίδαυρος, καθώς η φιλοσοφία του Φεστιβάλ Αθηνών «ρέπει επικίνδυνα προς έναν αμοραλιστικό ελιτισμό».
Διαβάζοντας τα θυμήθηκα κάτι που διάβασα σε ένα μπλουζάκι που φορούσε κάποιος νεαρός, ότι «όπου υπάρχει καπνός, υπάρχουν και σουβλάκια», αλλά οφείλω να ομολογήσω ότι στην ερώτηση της κ. Ιακωβίδου δεν περιλαμβάνονται τα βουλκανιζατέρ.
Την κ. Ιακωβίδου δεν την γνωρίζω, αλλά αν δεν με απατά η μνήμη μου μπήκε στη Βουλή μετά την έντιμη, πολιτικά και ηθικά, παραίτηση του κ. Άρη Σπηλιωτόπουλου, λόγω της υποψηφιότητάς του για τον Δήμο Αθηναίων.
Ούτε ως δημοσιογράφο την γνωρίζω παρά την 25ετή μου καριέρα στην Αυγή, στον Ελεύθερο Τύπο των αείμνηστων Λίλιαν και Άρη Βουδούρη, στο ραδιόφωνο του ΣΚΑΙ με 50% ακροαματικότητα, στο Mega Channelκαι φυσικά στο star channel, όπου πέρασα τη μισή δημοσιογραφική μου ζωή.
Διαβάζοντας ωστόσο την ερώτησή της αναρωτήθηκα μήπως οραματίζεται την επιστροφή στη θεωρία του «άυλου πολιτισμού» που είχαν υιοθετήσει προηγούμενες κυβερνήσεις της ΝΔ, δηλαδή στα πανηγύρια. Αναρωτήθηκα επίσης μήπως εννοεί ότι πρέπει να διώξουμε με τις κλωτσιές τον Λούκο πίσω στη Γαλλία γιατί – πώς να το κάνουμε βρε παιδιά- δεν κάνει για μας ο άνθρωπος. Αναρωτήθηκα επίσης μήπως εννοεί ότι πρέπει να στείλουμε ξανά τον Τερζόπουλο εξορία στο Ανατολικό Βερολίνο και μιας και δεν υπάρχει τείχος πια, να φτιάξουμε ένα. Τι στο διάολο, κοτζάμ Παρθενώνα έχουμε κάνει, ένα κωλοντούβαρο δεν μπορούμε να φτιάξουμε.
Η ερώτηση της κ. Παναγιώτας Ιακωβίδου
Προς τον υπουργό Πολιτισμού με θέμα: Αναγκαιότητα τα Επιδαύρια να ανατεθούν και πάλι στο Εθνικό Θέατρο.
«Τα τελευταία χρόνια η θεατρική κοινότητα, οι κάτοικοι των όμορων πόλεων του αρχαίου θεάτρου της Επιδαύρου και γενικότερα οι Ελληνες πολίτες παρακολουθούν με έντονο προβληματισμό την πτωτική πορεία των παραστάσεων τόσο στο μεγάλο όσο και στο μικρό θέατρο της Επιδαύρου.
Η φιλοσοφία και η στρατηγική του Φεστιβάλ Αθηνών, στη δικαιοδοσία του οποίου είναι σήμερα η Επίδαυρος, ρέπει επικίνδυνα προς έναν αμοραλιστικό ελιτισμό και αγνοεί την ιστορία του θεσμού των Επιδαυρίων και την ανάγκη για πολιτιστική και τουριστική ανάπτυξη της Επιδαύρου και της ευρύτερης περιοχής. Επιλογές από λίγους για λίγους, και συνεχώς για λιγότερους, σέχτες καλλιτεχνών και απαξίωση του βιοπορισμού χιλιάδων συμπολιτών μας.
Φέτος το Φεστιβάλ Αθηνών σε δύο παραστάσεις του μεγάλου θεάτρου της Επιδαύρου έκοψε την Παρασκευή, αφήνοντας τα Σάββατα ως μοναδική ημέρα διεξαγωγής των παραστάσεων. Ολα τα ξενοδοχεία, τα εστιατόρια, τα πρατήρια καυσίμων, τα παντοπωλεία και τα μέσα μεταφοράς επλήγησαν από αυτή την παράλογη απόφαση, η οποία αποκόπτει την όποια αναπτυξιακή δυνατότητα της περιοχής της Επιδαύρου.
Η εξωστρέφεια και η ανάπτυξη πρέπει να επικρατήσουν απέναντι στο κλειστό σύστημα των παρεών των λίγων που ενδιαφέρονται αποκλειστικά για τον εαυτό τους και μόνο. Ενα από τα μεγαλύτερα θεατρικά, πολιτιστικά και τουριστικά όπλα της Ελλάδας, η Επίδαυρος, πρέπει να αξιοποιηθεί δυναμικά και παραγωγικά για την ανάπτυξη και το κοινό όφελος. Για να επανέλθει η Επίδαυρος στην παλιά της αίγλη, πρέπει τα Επιδαύρια να ανατεθούν και πάλι στο Εθνικό Θέατρο, το οποίο είναι ο κορυφαίος πνευματικός οργανισμός που τα είχε ιδρύσει το 1954 και τα ανέδειξε σε κορυφαίο πνευματικό θεσμό της υφηλίου καταδεικνύοντας ότι το αρχαίο δράμα συνιστά την απλησίαστη κορυφή του παγκόσμιου θεάτρου.
Ερωτάται ο κ. υπουργός Πολιτισμού: Σκοπεύει να επαναφέρει την ευθύνη των Επιδαυρίων στο Εθνικό Θέατρο για να σταματήσει η διαρκής απαξίωσή τους, να ξαναβρούν τη χαμένη τους αίγλη και να τονωθεί σημαντικά η αναπτυξιακή διαδικασία της ευρύτερης περιοχής;».
Βαγγέλης Σαρακινός
