Σε καινούριες καλλιτεχνικές περιπέτειες ετοιμάζεται να μπει ο σκηνοθέτης Βασίλης Λουλές, επιλέγοντας αυτήν την φορά μια ιστορία που ήθελε να γυρίσει εδώ και καιρό.
Πρόκειται για τον «Σκοτεινό θάλαμο», ένα ντοκιμαντέρ που αφηγείται την ζωή του Πάνου Ηλιόπουλου, του «φωτογράφου του χωριού», (1897-1985), η «αξία του οποίου εκτιμήθηκε πολύ αργά και αφορά έναν θησαυρό που έμεινε για χρόνια στη σκιά». Και όπως εξηγεί ο ίδιος ο σκηνοθέτης, θα είναι «μια ταινία που ανακαλύπτει έναν καλλιτέχνη μέσα από την έρευνα και το βλέμμα των δύο ηλικιωμένων πλέον παιδιών του». Με γυρίσματα στην Ελλάδα και τις ΗΠΑ.
Το teaser που ακολουθεί αποτέλεσε ένα πρώτο «δείγμα δουλειάς» που γύρισε παλαιότερα ο Βασίλης Λουλές με σκοπό να μπορεί να το δείχνει σε υποψήφιους χρηματοδότες έτσι ώστε εκείνοι να καταλαβαίνουν το θέμα, την αισθητική της ταινίας, κλπ.
Στο teaser βασικοί αφηγητές-οδηγοί είναι ο κριτικός φωτογραφίας Πλάτων Ριβέλλης και τα δυο παιδιά του φωτογράφου – τα οποία, στο τέλος στέκονται μπροστά στα παιδικά τους πορτραίτα που είχε τραβήξει ο πατέρας τους.
Λίγα για τη ζωή του Πάνου Ηλιόπουλου.
Σύμφωνα με όσα ο Βασίλης Λουλές αναφέρει στη σελίδα του στο fb, ο Πάνος Ηλιόπουλος «γεννήθηκε το 1897 σ’ ένα ορεινό χωριό των Φιλιατρών της Μεσσηνίας, από φτωχή οικογένεια. Μικρός, χάνει τη μητέρα του. Διακόπτει το σχολείο, για να βόσκει πρόβατα. Στην εφηβεία, πεθαίνει και ο πατέρας του. Το 1917 πάει στρατιώτης και σύντομα βρίσκεται στη Μικρά Ασία. Παίρνει μέρος σε μάχες και βιώνει δραματικά την καταστροφή: ο αγαπημένος του αδελφός Ηλίας σκοτώνεται στην υποχώρηση, το 1922.
Επιστρέφει στο χωριό του αλλά μην αντέχοντας το πένθος του Ηλία, τον Αύγουστο του 1923 επιβιβάζεται σε ένα καράβι και μετά από ένα μήνα φτάνει στη Vera Cruz του Μεξικού. Θα παραμείνει για ένα μήνα στο Mexico City, άφραγκος, χωρίς να ξέρει λέξη Αγγλικά, μόνος. Η ανέλπιστη βοήθεια από έναν άγνωστο θα τον βγάλει από το τέλμα. Πάει στο Juarez, πόλη στα σύνορα Μεξικού-ΗΠΑ, και επί δυο μήνες ψάχνει τρόπο να περάσει, λαθραία, απέναντι. Τον Ιανουάριο του 1924, μια μέρα με πυκνό χιόνι, με την βοήθεια ενός λαθρέμπορου, διασχίζει πάνω σε άλογο τον ποταμό Rio Grande και περνάει στο El Paso των ΗΠΑ. Θα εγκατασταθεί στο Detroit, θα δουλέψει για δυο χρόνια στους σιδηρόδρομους και στη συνέχεια στο εργοστάσιο αυτοκινήτων της General Motors.
Το 1927 γράφεται στη Σχολή Φωτογραφίας New York Institute of Photography, στο παράρτημα Σικάγου από όπου αποφοιτά μετά 3 μήνες. Η πτυχιακή του εργασία, μια μικρή κινηματογραφική ταινία, απέσπασε τον έπαινο των δασκάλων του, οι οποίοι τού πρότειναν να τον βοηθήσουν να ανοίξει ένα φωτογραφείο που ωστόσο δεν ανοίγει καθώς δεν είχε χρήματα. Έτσι επιστρέφει στα εργοστάσια.
Παράλληλα με τη φωτογραφία, παρακολούθησε λίγα μαθήματα σε μια Σχολή Ζωγραφικής και πολλές φορές στο εργοστάσιο, σκιτσάριζε με κιμωλία τα πορτραίτα των συναδέλφων του πάνω στα αυτοκίνητα.
Με το Κραχ του 1929 επιστρέφει στην Ελλάδα. Ήταν 1930 και ανοίγει φωτογραφείο στα Φιλιατρά . Φωτογραφίζει πορτραίτα άσημων, φτωχών ανθρώπων, γεννήσεις, κηδείες, νεόνυμφους, υποψήφιες νύφες προς μετανάστευση, ένα “μωσαϊκό” της ελληνικής επαρχίας από το 1930 έως και το 1964, που αποτελεί ένα υποδειγματικό καλλιτεχνικό έργο. Ποτέ δεν σταματά να ζωγραφίζει. Και δίπλα σ’ όλα αυτά, εξασκεί και το επάγγελμα του αγιογράφου.
Παντρεύεται το 1932 και κάνει 5 παιδιά. Η οικογένεια τον βοηθά στο φωτογραφείο το οποίο και κλείνει το 1964. Συνεχίζει ωστόσο να φωτογραφίζει και να ζωγραφίζει για το κέφι του. Τη δεκαετία του ’70 γράφει την αυτοβιογραφία του σε τετράδια. Πεθαίνει το 1985, σε ηλικία 88 χρονών».
Μ. Ζ
