Από ανακοπή καρδιάς απεβίωσε τα μεσάνυχτα της Δευτέρας ο σκηνοθέτης Νίκος Παναγιωτόπουλος. Ήταν 75 ετών. Ο Παναγιωτόπουλος βρισκόταν στα πρώτα γυρίσματα της νέας του ταινίας, ενώ μόλις τον Δεκέμβριο είχε βγει στις αίθουσες “Η Κόρη του Ρέμπραντ”.
Γεννημένος στις 6 Νοεμβρίου 1941, στην Μυτιλήνη, ο Παναγιωτόπουλος σπούδασε σκηνοθεσία κινηματογράφου στην Αθήνα και ξεκίνησε την καριέρα του ως βοηθός σκηνοθέτη σε ελληνικές αλλά και ξένες παραγωγές. Από το 1960-1973 έζησε στο Παρίσι όπου παρακολούθησε μαθήματα κινηματογράφου στο ινστιτούτο Φιλμολογίας της Σορβόννης ενώ την ίδια περίοδο συνήθιζε να περνά τον χρόνο του στην γαλλική ταινιοθήκη . Το 1973 επιστρέφει στην Αθήνα και αρχίζει να σκηνοθετεί, με ξεχωριστό αφηγηματικό στυλ, ταινίες που θεματικά προσεγγίζουν ζητήματα ερωτικής αυταπάτης και φθοράς των ανθρωπίνων σχέσεων: «Τα χρώματα της ίριδας», «Τεμπέληδες της εύφορης κοιλάδας», που υπήρξε μια από τις μεγαλύτερες επιτυχίες του μαζί με το «Αυτή νύχτα μένει», «Ονειρεύομαι τους φίλους μου», «Η γυναίκα που έβλεπε τα όνειρα», «Μελόδραμα», «Delivery», “Τα οπωροφόρα της Αθήνας”, «Εργένης», «Πεθαίνοντας στην Αθήνα», «Αθήνα – Κωνσταντινούπολη», «Δεσμοί αίματος» , «Λιμουζίνα». Ταινίες του έχουν συμμετάσχει σε διεθνή φεστιβάλ και έχουν τιμηθεί με σημαντικές διακρίσεις. Σύντροφός του η ενδυματολόγος Μαριάννα Σπανουδάκη.
Στο αυτοβιογραφικό “Από το καλάθι των αχρήστων” ( εκδόσεις Πατάκη) ο Παναγιωτόπουλος σημειώνει: “Ο κινηματογράφος δεν αντιγράφει τη ζωή, τη σκηνοθετεί. Όμως, όσο καλά και να κρυφτεί κανείς, από τις παραλείψεις και τις ένοχες σιωπές, ανάμεσα από τις γραμμές, πίσω από τη σελίδα και πίσω από τις εικόνες, στα ασήμαντα ξεπηδάει αψευδές και αλάνθαστο το αποτύπωμα. Πάλι ο χρόνος θα δείξει. Ίσως ούτε κι αυτός. Μπορεί και οι τέχνες να έχουν μια ορισμένη διάρκεια ζωής, όπως και τα έμβια όντα. Όπως και να έχει, δεν θα µε χαλούσε η ζωή µου και οι ταινίες µου να είναι σαν τα ταπεινά λουλούδια που ξεφυτρώνουν και χάνονται σε μια υπέροχη απουσία σκοπών”.
