Metamanias Κινηματογράφος Οι δημιουργοί γράφουν Φεστιβάλ

Οι ταινίες είναι ένας τρόπος να συναντηθώ με ανθρώπους

“Οι ταινίες για μένα είναι ένας τρόπος να συναντηθώ με ανθρώπους”, έλεγε στο artplay.gr τον περασμένο Σεπτέμβριο, η σκηνοθέτις Άρτεμις Αναστασιάδου με αφορμή τη συμμετοχή της στο 44ο Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους Δράμας με την ταινία VANCOUVER. Η ταινία της, που τιμήθηκε με βραβεία, συμμετέχει μαζί με το «Memoir of a Veering Storm» της Σοφίας Γεωργοβασίλη στο τμήμα Generation Kplus του 72ου Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Βερολίνου από τις 10 έως τις 16 Φεβρουαρίου.

Αναφερόμενη στην ταινία της η Άρτεμις δεν κρύβει πως αυτό που τη μάγεψε ήταν το ελληνικό τοπίο. “Αυτό ήθελα να αποτυπώσω”, λέει.

Τελειόφοιτη του τμήματος θεάτρου του ΑΠΘ, με σπουδές κινηματογράφου στη Δανία, εργάστηκε πάνω στο μοντάζ για δέκα χρόνια. “Έκανα τη πρώτη μου ταινία αυτοχρηματοδοτούμενη και στη συνέχεια  ένα μεταπτυχιακό στη σκηνοθεσία με υποτροφία στο Τέξας και τη σχολή κινηματογράφου στο Ωστιν”, αποκαλύπτει. “Όσον αφορά το μοντάζ,  μου έχει σταθεί χρήσιμο εργαλείο αφηγηματικά και τεχνικά. Στο μεταπτυχιακό έμαθα πολύ καλύτερα φωτογραφία και ηχοληψία.

Το Vancouver γράφτηκε όταν ήμουν στο εξωτερικό και η αίσθηση της απουσίας από την Ελλάδα ήταν μεγάλη. Ήθελα να εξερευνήσω πως δυο αδέλφια αντιδρούν τη στιγμή του αποχωρισμού, όταν ο μεγάλος φεύγει για το εξωτερικό και αφήνει πίσω τη μικρή. Και ποιο πολύ με ενδιέφερε τι συμβαίνει σε ένα μικρό κορίτσι όταν φεύγει ένας πολύ σημαντικός άνθρωπος από τη ζωή του. Με ενδιέφερε το πώς ένας που φεύγει από τη χώρα του εξαφανίζεται και από το ίδιο το τοπίο. Και δεν επανέρχεται. Καθώς η καθημερινότητα δεν θα γίνει ποτέ ξανά η ίδια.

Η ταινία είχε γραφτεί για ένα βιομηχανικό χωριό. Ταξίδεψα στο Αλιβέρι κι εκεί  διαπίστωσα ότι η ταινία ήταν σαν να είχε γραφτεί για αυτόν τον τόπο. Έκανα έρευνα για τον λιγνίτη στην περιοχή που ζει από την ενέργεια, έχει δώσει δουλειά αλλά έχει καταστρέψει και το τοπίο, υπάρχει μόλυνση, έχει φύγει κόσμος. Βρήκα πολύ ωραία τοπία που μου έδωσαν ιδέες για σκηνές. Ήθελα να παίζουν και άνθρωποι του τόπου. Βρήκα τη Μαριάννα Καρβουνιάρη που ενσαρκώνει την 13χρονη πρωταγωνίστρια, τη Βίκυ. Οι ταινίες για μένα είναι ένας τρόπος να συναντηθώ με ανθρώπους, να συνομιλήσω, να εκφραστώ. Όλη η διαδικασία ήταν πολύ γοητευτική. Και επίσης κινητοποίησε και εμένα που είμαι ένας εσωστρεφής άνθρωπος.

ΜΑΝΙΑ ΖΟΥΣΗ