Στόχος μας ήταν «να αποδώσουμε την εικόνα ενός εφήβου που αισθάνεται παγιδευμένος» επισημαίνει ο σκηνοθέτης Duccio Chiarini για την ταινία του «Φιμωμένος Έρωτας» (Short Skin) που προβάλλεται
στους κινηματογράφους από τις 6 Αυγούστου από την Feelgood.
Ακολουθεί η συνέντευξη του Duccio Chiarini στο Cineuropa.org (by Camillo de Marco)
Από πού προήλθε η ιδέα για την ταινία;
Κατά τύχη. Έκανα μια άλλη ταινία, αλλά είχε προβλήματα, και καθώς αναζητούσα έμπνευση για μια ιστορία που μπορούσα να πω με λίγα μέσα, αλλά με πολύ συναίσθημα, διάβασα ένα κόμικ του Gipi με πρωταγωνιστή έναν ανδρολόγο που μου θύμισε μια αντίστοιχη προσωπική εμπειρία. Οπότε έγραψα τον σκελετό μιας ιστορίας επί τόπου και την έδειξα στη συν-σεναριογράφο μου, Ottavia Maddeddu. Ενθουσιάστηκε και συνεχίσαμε να το δουλεύουμε μαζί. Μετά το υπέβαλα στο εργαστήριο του Biennale College και με δέχτηκαν. Όλα πήγαν αναπάντεχα καλά, από το πρώτο σκαρίφημα της ιστορίας μέχρι την τελική κόπια της Βενετίας. Η ταινία ολοκληρώθηκε σε έναν χρόνο.
Στο τέλος της ταινίας υπάρχει μία αφιέρωση που λέει: Στην οικογένεια μου. Πόσο σημαντικό ήταν το θέμα της οικογένειας σε μία ταινία όπου ο μοναδικός πρωταγωνιστής φαίνεται να είναι ο Matteo;
Η ιδέα ήταν να αποδώσουμε τον κόσμο ενός εφήβου που αισθάνεται παγιδευμένος. Προσωπικά, είμαι πλαισιωμένος από την οικογένεια, ίσως με υπερβολικό τρόπο. Μερικές φορές είναι σχεδόν σαν να είμαστε σε κιμπούτς. Κάνουμε τα πάντα μαζί. Στην ταινία, υπάρχει μία συνεχόμενη κόντρα ανάμεσα στον πρωταγωνιστή και τον περίγυρο του, ανάμεσα στις ανασφάλειες και τις πεποιθήσεις του κόσμου που τον περιβάλλει. Είναι αυτοί που τον κάνουν να αισθάνεται υπό πίεση. Ο ενήλικος κόσμος μοιάζει πολύ δυνατός.
Η ταινία έχει πολύ έντονο εικαστικό αποτύπωμα, τα κάδρα είναι πολύ ξεκάθαρα. Πώς προέκυψε η εμπλοκή του Τούρκου διευθυντή φωτογραφίας, Baris Ozbicer, με την ταινία;
Στην αρχή, δεν τον ήξερα, αλλά γνωριστήκαμε και γίναμε φίλοι. Μου άρεσε η πρώτη του ταινία, το Honey, που διακρίθηκε με τη Χρυσή Άρκτο στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Βερολίνου. Πάντα συνεργαζόμουν με ξένους διευθυντές φωτογραφίας. Καθώς δεν καταλαβαίνουν τους διαλόγους, έχουν μια πιο καθαρή αντίληψη της πραγματικότητας. Εδώ θέλαμε να μεταδώσουμε το μήνυμα ότι μπορείς να κάνεις μία ταινία που είναι διασκεδαστική, παρ’ όλο που έχει την πίκρα και τη διακριτικότητα ορισμένων σουηδικών ταινιών.
Πώς διαλέξατε τη μουσική;
Στην αρχή έγραψα μία ιστορία που διαδραματιζόταν τη δεκαετία του ’90. Οπότε ήθελα να ενσωματώσω τη μουσική ενός συγκροτήματος που μου άρεσε πολύ εκείνη την περίοδο, τους Grant Lee Buffalo. Μετά αποφασίσαμε να το κάνουμε πιο σύγχρονο, παρ’ όλο που ακόμα ήθελα έναν συγκεκριμένο ήχο αλλά και την ατμόσφαιρα της εφηβείας μου. Μετά άκουσα τη μουσική του Mark Andrew Hamilton και του συγκροτήματος του, τους Woodpigeon. Άρχισε να μου στέλνει κομμάτια που έδιναν αυτό το κάτι παραπάνω στην ταινία, ενισχύοντας τον παλμό της.
Πηγή: www.cineuropa.org/ff.aspx?t=ffocusinterview&l=en&tid=2831&did=290027
