Τους σταθμούς στην διαδρομή της κινηματογραφικής του ενηλικίωσης θυμάται ο νεαρός σκηνοθέτης και μουσικός Γιάννης Βεσλεμές, καθώς οι μεταμεσονύχτιες προβολές της βραβευμένης «Νορβηγίας» τα Σάββατα στο Άστυ της Κοραή, συνεχίζουν το ξέφρενο soldout.
«1993 Άστυ στην Κοραή, είμαι 14 χρονών και το Εraserhed (1977) μόλις παίζει πρώτη προβολή στην Ελλάδα. Και είναι η πρώτη μου φορά κάτω απ’ τα μπουντρούμια της Γκεστάπο. Και η ταινία αρχίζει με βία κοσμική. Έμβρυα στο διάστημα σπάνε τον ομφάλιο λώρο τους και προσγειώνονται στην άλλη Αμερική του Λιντς. Και οι βαριές μαρμάρινες κολόνες προσπαθούν να συγκρατήσουν τη φωτιά μέσα στο κεφάλι μου. Είναι η πρώτη μου φορά.
Στο Αλφαβίλ της Μαυρομιχάλη λίγα χρόνια μετά, πολύ αργά το βράδυ, στο ντεμπούτο του Λαρς Φον Τρίερ, Το Στοιχείο Του Εγκλήματος(1984), o συμμαθητής μου κοιμάται και εγώ του κλέβω τη σοκολάτα γάλακτος απ’ το χέρι. Συνοδεύει τη χαρά μου που η Ευρώπη σε αυτό το φιλμ μοιάζει χρυσαφιά κεχριμπαρένια μα είναι σάπια και βρόμικη στ’ αλήθεια. Λιπόσαρκοι έφηβοι σκίνχεντς εκτελούν μπάντζυ τζάμπινγκ θανάτου και ο ντετέκτιβ πρωταγωνιστής είναι μάλλον δεύτερο αντίγραφο Λεμύ Κώσιον, τρίτο αντίγραφο Φίλιπ Μάρλοου.
Στην Ταινιοθήκη της Κανάρη λίγο μετά το λύκειο, σε μια αίθουσα που ίσα που χωράει εμένα, λίγο πριν πάρει φωτιά (στα αλήθεια εκείνη τη φορά) 16 χιλιοστά εμμονές Σφήκα και Τορνέ, η Ευρυδίκη ΒΑ 237, το Κιέριον, οι Τεμπέληδες της Εύφορης Κοιλάδας.
Και στο Παλλάς για μια ολόκληρη δεκαετία ένας κινηματογραφικός πολτός από Φελίνι, Ντράγιερς, Αντονιόνι. Με μεσοπολεμικές στοές τριγύρω, με το γνωστό φαστφουντάδικο παραδίπλα (αυτό με το κορίτσι με τα κόκκινα μαλλιά και τις ζόρικες φακίδες). Και είμαστε όλοι μας εκεί, ο Μανώλης, ο Αλέξης, η Κατερίνα. Την κοπανάμε κάθε μέρα από την Ιουλιανού για να σπουδάσουμε τελικά στη Βουκουρεστίου.
Είκοσι και βάλε χρόνια μετά από τον κρύο χειμώνα του 93 και την πυρακτωμένη μου πρώτη του Εraserhed, αυτές τις πρώτες μέρες του 2015 το Άστυ παίζει την πρώτη μεγάλου μήκους ταινία μου Νορβηγία.
Μέσα στα σινεμά θέλω κάθε μέρα να μπαίνω και να ξαπλώνω με τις ταινίες των άλλων».
Γιάννης Βεσλεμές
