Αγαπά τα μεγάλης διάρκειας πλάνα, της αρέσει να μπλέκει τον φυσικό με τον μεταφυσικό κόσμο και εμπνεύστηκε την πρώτη της
ταινία «Έκδυσις» από διηγήματα του Χαρούκι Μουρακάμι. Η νεαρή και ταλαντούχα σκηνοθέτης Φαίδρα Τσολίνα, που απέσπασε το Ειδικό Βραβείο πρωτοεμφανιζόμενου σκηνοθέτη «Ντίνος Κατσουρίδης» στο πρόσφατο Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους της Δράμας, «για την εμπνευσμένη σκηνοθεσία, που πραγματεύεται ένα θέμα στο μεταίχμιο ρεαλιστικού και φανταστικού», αλλά και δεύτερο βραβείο στις Νύχτες Πρεμιέρας, γράφει στο artplay.gr .
«Όταν ήρθε η ώρα να κάνω την πτυχιακή μου ταινία για το London Film School, ψάχνοντας διάφορες ιστορίες ως πηγές έμπνευσης, διάβασα τη συλλογή διηγημάτων του Χαρούκι Μουρακάμι “ The Elephant Vanishes”. 17 μικρές ιστορίες γραμμένες από το 1980 έως το 1991 και μου άρεσαν πάνω από τις μισές. Προσπάθησα να καταλάβω τι με μάγευε σε αυτές τις ιστορίες. Είχαν την ικανότητα να μου δημιουργούν άμεσα εικόνες, εικόνες όχι μόνο ενδιαφέρουσες εικαστικά αλλά και αφηγηματικά. Όλες επίσης εξερευνούν την επίδραση που έχει το «ασύνηθες», το μη φυσιολογικό μέσα σε φυσιολογικές, καθημερινές συνθήκες. Μπορώ να πω ότι με βοήθησαν να ορίσω λίγο περισσότερο τη μορφή και το περιεχόμενο του κινηματογράφου που θέλω να κάνω. Στην παρούσα φάση τουλάχιστον.
Αυτή στην ουσία είναι και η συνθήκη του Έκδυσις. Ένας καθημερινός, συμβιβασμένος άνθρωπος βρίσκεται στην ύπαιθρο, έτσι όπως είναι γνωστή σε όλους μας, να αντιμετωπίζει ανοίκεια, μη φυσιολογικά γεγονότα.
Ο καθαρός ρεαλισμός δε με ιντριγκάρει ίσως γιατί υπάρχει αρκετός γύρω μας ή ίσως γιατί εγώ δεν βλέπω τον κόσμο έτσι. Μου αρέσει να μπλέκεται η πραγματικότητα με τη φαντασία, η μνήμη με την παραίσθηση και ο φυσικός κόσμος με το μεταφυσικό. Αυτό με γοητεύει στο σινεμά και η επόμενη ιστορία που θέλω να αφηγηθώ σε αυτό τον κόσμο θα ανήκει.
Οι χαρακτήρες που με μαγεύουν είναι αυτοί που υποφέρουν τη μοναξιά, τη θλίψη και την κενότητα αλλά ταυτόχρονα διαθέτουν την ικανότητα να δημιουργούν αυτόν τον άλλο -δίπλα στον πραγματικό- κόσμο.
Μου αρέσει πολύ ο Ταϋλανδέζικος κινηματογράφος, θαυμάζω τον Pen-Ek Ratanaruang, οι ταινίες του Last life in the Universe και Ploy ήταν βασική πηγή έμπνευσης για την Έκδυση.
Αγαπώ τα μεγάλης διάρκειας πλάνα. Να παρακολουθώ ιστορίες χωρίς πολλά cut. Θέλω να νιώθω πως κάθε πλάνο έχει λόγο ύπαρξης. Να ξέρω γιατί το τραβάω, τι θέλω να πω με αυτό. Μία αγαπημένη μου σκηνή… Στο “Hunger”, ο Steve McQueen, κρατάει σε μία σκηνή 22 λεπτών ένα σταθερό πλάνο για 18 λεπτά. Σε γενικό ένας παπάς και ένας κρατούμενος κουβεντιάζουν, στο επισκεπτήριο μιας φυλακής για 28 σελίδες σεναρίου. Και απλώς δεν μπορείς να σταματήσεις να τους παρακολουθείς».
Φαίδρα Τσολίνα
Φωτογραφία εξωφύλλου: Ηρώ Κοντογιάννη
