Δημιουργός που ήξερε να “διαβάζει” την αίσθηση κάθε εποχής και που κατέγραψε στα κινηματογραφικά του έργα με απίστευτο τρόπο την ιταλική πραγματικότητα, την κοινωνία και τις αλλαγές της, ο σκηνοθέτης Ετόρε Σκόλα
πέθανε σε ηλικία 84 ετών, σε νοσοκομείο της Ρώμης.
Από τους σημαντικότερους ευρωπαίους κινηματογραφιστές και τους «μεγάλους» ποιητές του ιταλικού κινηματογράφου, όπως τον χαρακτηρίζει η εφημερίδα Corriere della Sera ο Σκόλα, τιμάται το 1976 με τον Χρυσό Φοίνικα στο φεστιβάλ των Καννών, για τη σκηνοθεσία του στο “Brutti, sporchi e cattivi” (Βίαιοι, βρώμικοι, κακοί), το σενάριο του οποίου παρουσίαζε την ανθρώπινη και υλική μιζέρια σε παραγκούπολη της Ρώμης, στην αρχή της δεκαετίας του ’70.
Πρόκειται για τη δεκαετία στην οποία οι κριτικοί κινηματογράφου εντοπίζουν την «χρυσή περίοδο» του Σκόλα, κατά την οποία συνεργάσθηκε με τα μεγαλύτερα ονόματα του ιταλικού κινηματογράφου. Υπήρξε ένας αριστερός διανοούμενος που είχε συμμετάσχει στην «σκιώδη κυβέρνηση» του Ιταλικού Κομμουνιστικού Κόμματος το 1989, με τομέα αρμοδιότητας την πολιτιστική κληρονομιά.
Η πρώτη ταινία του ήταν το 1964, το έργο “Se permette parliamo di donne” (Αν μας επιτρέπετε μιλάμε για γυναίκες). Ακολούθησαν μεταξύ άλλων τα “C’ eravamo tanto amati” (Είχαμε αγαπηθεί τόσο) με τους Στεφάνια Σαντρέλι, Νίνο Μανφρέντι και Βιτόριο Γκάσμαν, “Una Giornata Particolare” (Μια ξεχωριστή μέρα) με τους Μαρτσέλο Μαστρογιάνι και Σοφία Λόρεν και “La Famiglia” (Η Οικογένεια) με τον Βιτόριο Γκάσμαν.
