Παθιασμένη με την μυθολογία, την κλασσική μουσική και το λυρικό τραγούδι το οποίο και σπούδασε μαζί με τη νομική, η Σοφία Καλογεροπούλου εγκατέλειψε νωρίς τη θέση της σολίστ στην Κρατική Όπερα της Βιέννης για να βουτήξει
μέσα στα χρώματα και να διασώσει αυτά που αγαπά. Την Δευτέρα 2 Νοεμβρίου στις 19.30 εγκαινιάζεται έκθεση έργων της στο φουαγέ του θεάτρου Άλμα της οδού Ακομινάτου στο Μεταξουργείο όπου μόλις ανέβηκε “Το γλυκό πουλί της νιότης” σε σκηνοθεσία Αναστασίας Ρεβή, με την Κατερίνα Μαραγκού και τον Όμηρο Πουλάκη στους πρωταγωνιστιούς ρόλους.
Από τις πιο γνωστές ναΐφ ζωγράφους διεθνώς, διηγείται παραμύθια με τον πιο ευφάνταστο τρόπο. Ζωγραφίζοντάς τα, έτσι όπως μόνο τα παιδιά μπορούν. Με φαντασία, σουρεαλισμό, χιούμορ και ακραίο σαρκασμό.
Και αγωνιά να περιγράψει αυτά που κινδυνεύουν να χαθούν: παραδόσεις, φύση, ιστορία. Και με αυτό τον τρόπο καταφέρνει τελικά να τα διασώσει.
«Η ναΐφ, λαϊκή ζωγραφική μπορεί να απευθυνθεί σε πολλά επίπεδα, σε διανοούμενους αλλά και παιδιά, καθώς είναι περιθωριακή και έχει μια αμεσότητα», υποστηρίζει η Σοφία Καλογεροπούλου. «Ο Θεόφιλος που είναι πιο εύληπτος από τον Παρθένη, παραμένει πιο μυστηριώδης από αυτόν. Είναι όπως το δημοτικό τραγούδι, έχει γίνει από ψυχή και ιστορία. Είναι σχολή χωρίς δασκάλους. Στην πραγματικότητα είμαστε αυτοδίδακτοι, μαθαίνουμε από τα λάθη μας. Όσο για την κλασσική ζωγραφική, έχει γίνει τόσο ακαδημαϊκή που πρέπει να ζωγραφίσουμε με το αριστερό αναλφάβητο χέρι μας για να ξαναβρούμε την αμεσότητα και να φύγουμε από την ακαδημαϊκή πλήξη».
Και οι νέοι ζωγράφοι που διοχετεύουν το ταλέντο και το πάθος τους πάνω στους τοίχους και τους δρόμους;
«Οι νέοι ζωγράφοι είναι μεγάλα και σπουδαία ταλέντα, αλλά ταλαιπωρούνται αφάνταστα. Βγαίνοντας από την Σχολή Καλών Τεχνών δεν ξέρουν πού να απευθυνθούν, γκαλερί δεν υπάρχουν, ο κόσμος δεν έχει χρήματα, πώς θα ζήσουν οι καλλιτέχνες, που είναι και ασυμβίβαστες ψυχές; Για αυτό και διοχετεύουν την τέχνη τους στον δρόμο και τους τοίχους. Επί της ουσίας διοχετεύουν την ανάγκη τους, σαν να φωνάζουν δείτε!»
Μάνια Ζούση
