«Όταν πριν από περίπου δύο μήνες έλαβα ένα email από τον διευθυντή του «Back to Athens 10», Γιώργο Γεωργακόπουλο, με την πρόσκληση-πρόκληση να καταθέσω μια επιμελητική πρόταση για την εν λόγω διακαλλιτεχνική διοργάνωση, ομολογώ πως ξαφνιάστηκα. Κι αυτό, ίσως επειδή δεν έχω ακόμα συνηθίσει τον ρόλο του επιμελητή ή ίσως ακόμα γιατί προτιμώ να αυτοπροσδιορίζομαι ως «συλλέκτης», παρά ως «επιμελητής»», σημειώνει ο Κυριάκος Τσιφλάκος με αφορμή τα εγκαίνια της εικαστικής διοργάνωσης «Back to Athens 10», στις 28 Ιουνίου στο Μέγαρο Ησαία.
Ο γνωστός συλλέκτης εξηγεί πως οι όποιες αρχικές επιφυλάξεις του, ξεπεράστηκαν γρήγορα , όταν επικοινώνησε με τον διοργανωτή Γιώργο Γεωργακόπουλο ο οποίος και του εξήγησε πως, αυτό που κατά βάση του ζητούσε, ήταν απλά να προτείνει ορισμένους καλλιτέχνες, με τη συνδρομή των οποίων θα μπορούσε να στοιχειοθετηθεί μια επιμελητική πρόταση, ευθυγραμμισμένη με τη φιλοσοφία και τους στόχους του Back to Athens 10.
«Αμέσως δέχθηκα να ανταποκριθώ στο κάλεσμά του, υπό την αίρεση ότι, σύμφωνα την δική μου πάγια συλλεκτική προσέγγιση και φιλοσοφία, η πρότασή μου θα αποτελούσε μια πρόταση «έργων» και όχι «καλλιτεχνών», διευκρινίζει. «Πράγματι, σε κάθε ευκαιρία που μου προσφέρεται, δεν κουράζομαι να επαναλαμβάνω ότι τα έργα τέχνης τα επιλέγω με πρωταρχικό κριτήριο το «έργο» και όχι την «υπογραφή»!
Όπως σημειώνει τα έργα, δεν χαρακτηρίζονται απαραίτητα από μια ενιαία εικαστική «τάση», κάποια συγκεκριμένη «τεχνοτροπία” ή μια ορισμένη «γενιά” καλλιτεχνών.
“Οι δημιουργοί των έργων που επέλεξα να συμπεριλάβω στην πρότασή μου, ανήκουν σε διαφορετικές γενιές, όπως και σε ριζικά διαφορετικές μεταξύ τους «σχολές» εικαστικής δημιουργίας. Ο νεότερος όλων (Βασίλης Γκούμας) γεννήθηκε στην Αθήνα το 1991, ενώ ο αρχαιότερος αυτών (John Χριστοφόρου) είχε έρθει στον κόσμο το μακρινό 1921 στο Λονδίνο. Ορισμένοι από τους εν λόγω δημιουργούς, είναι ή ήταν καθηγητές καλών τεχνών, ενώ άλλοι υπήρξαν μαθητές των πρώτων. Κάποιοι από αυτούς είναι θιασώτες της παραστατικής ζωγραφικής, άλλοι προτιμούν να εκφράζονται με εξπρεσιονιστικό τρόπο, ενώ άλλοι πάλι έχουν ενσωματώσει στην εικαστική πρακτική τους τις ψηφιακές τεχνολογίες και το διαδίκτυο.
Ο κοινός τόπος που συνδέει όλα τα έργα που επέλεξα να συμπεριλάβω στην επιμελητική πρότασή μου, είναι ότι, παρά τις όποιες εξόφθαλμες διαφορές τους, το καθένα απ’ αυτά τα έργα έχει τη δύναμη να με συγκινεί και να μου δημιουργεί δυνατά συναισθήματα! Το κύριο κοινό χαρακτηριστικό των έργων που παρουσιάζονται εδώ, είναι πως, μέσα τους, μπορώ να «δω» και να συναισθανθώ τον καλλιτέχνη-δημιουργό του, τον οποίο/την οποία μάλιστα, σε όλες σχεδόν τις προκείμενες περιπτώσεις, τυχαίνει να έχω γνωρίσει και προσωπικά (μοναδική εξαίρεση αποτελεί ο John Χριστοφόρου [1921-2014]) Πολλά από τα έργα αυτά, συμβαίνει να είναι «αυτοπροσωπογραφίες» των καλλιτεχνών που τα δημιούργησαν.
Όμως, ακόμα και σ’ εκείνα τα έργα που δεν μπορούν να χαρακτηρισθούν έτσι (όπως, μεταξύ άλλων, στα έργα της Δέσποινας Φλέσσα, του Βασίλη Γκούμα, του Γεράσιμου Θωμά ή του Κωνσταντίνου Κερεστετζή), εγώ εξακολουθώ μέσα τους να «βλέπω», όπως και να αισθάνομαι έντονα, την παρουσία της Δέσποινας, του Βασίλη, του Γεράσιμου ή του Κωνσταντίνου αντίστοιχα. Κι αυτό συμβαίνει, επειδή οι παραπάνω δημιουργοί έχουν καταφέρει να ενσωματώσουν μέσα στα συγκεκριμένα έργα τους, ζωτικά στοιχεία της προσωπικότητάς τους, της ψυχής τους, όπως και του ζωγραφικού χαρακτήρα τους!
Τα συμμετέχοντα στην παρούσα επιμελητική πρόταση έργα, αποτελούν, με αλφαβητική σειρά, δημιουργίες των: Αδριανού (Σωτήρη), Γιάννη Βαλαβανίδη, Βαγγέλη Γκόκα, Βασίλη Γκούμα, Γεράσιμου Θωμά, Νίκου Κασκούρα, Θεόφιλου Κατσιπάνου, Κωνσταντίνου Κερεστετζή, Αλέκου Κυραρίνη, Πένυς Κωνσταντίνου, Δημήτρη Λάμπρου, Βασίλη Λιαούρη, Μιχάλη Μανουσάκη, Χρόνη Μπότσογλου, Βασίλη Πέρρου, Άγγελου Πλέσσα, Θανάση Τότσικα, Νίκου Τρανού, Γιώργου Τσεριώνη, Δέσποινας Φλέσσα, Δημήτρη Φραγκάκη, Κατερίνας Χαδουλού και John Χριστοφόρου.
