Το μνημειώδες έργο του Γιώργου Ζογγολόπουλου, ο Ποσειδώνας, που σχεδιάστηκε το 1958 για να αποτελέσει «τοπόσημο» της σύγχρονης Αθήνας, καθώς περιλαμβανόταν στη βραβευμένη σύνθεση του γλύπτη
με τους υδάτινους πίδακες της πλατείας Ομονοίας, κοσμεί από τον περασμένο Ιούλιο μία από τις κεντρικότερες λεωφόρους της Ουάσινγκτον.
Το γλυπτό δεν τοποθετήθηκε ποτέ στην Ομόνοια, “για λόγους πολιτικούς”, όπως πίστευε ο γλύπτης, “διότι αρνήθηκε να παραλάβει παράσημο από τα χέρια του τότε βασιλέα Παύλου”, όπως αποκάλυψε ο πρόεδρος του Ιδρύματος Γ. Ζογγολόπουλου, Νίκος Θεοδωρίδης, παρουσιάζοντας, στο Μουσείο Μπενάκη, τη δωρεά προς το Πανεπιστήμιο George Washington.
Ο Ποσειδώνας, που έχει διαστάσεις 3,90 μ. ύψος και 3,00 μ. πλάτος, αισθητά μικρότερος από το σχέδιο του 1958, είναι κατασκευασμένος από ανοξείδωτο χάλυβα και αποτελεί το πρώτο έργο Έλληνα γλύπτη που είναι εγκατεστημένο σε δημόσιο χώρο της Ουάσιγκτον, σε απόσταση αναπνοής από τον Λευκό Οίκο. Στον περιβάλλοντα χώρο της νεόδμητης Σχολής Δημόσιας Υγείας, συνομιλεί, με τις κάθετες γραμμές του, με τις οριζόντιες του σύγχρονου κτηρίου.
Τα έργα του Ζογγολόπουλου δεν έχουν τη θέση που τους αρμόζει στον δημόσιο χώρο της Αθήνας, ενώ αναγνωρίζονται στο εξωτερικό, τόνισε ο διευθυντής του Ιδρύματος Άγγελος Μωρέτης. Το πεντάκυκλο που έχει εγκατασταθεί στην Ομόνοια ρημάζει, η στήλη του στον Ευαγγελισμό είναι χωρίς φως.
Από τη μεριά του, ο διευθυντής του ΚΜΣΤ Θεσσαλονίκης Ντένης Ζαχαρόπουλος αναφέρθηκε στην προβληματική σχέση γλυπτών – δημόσιου χώρου, ενώ σημείωσε πως στην Ελλάδα πρωτοπορία υπήρξαν οι γλύπτες, όχι οι ζωγράφοι.
Όπως ειπώθηκε, το Ίδρυμα βρίσκεται σε διάλογο με το Ίδρυμα Σ. Νιάρχος, προκειμένου να φιλοξενηθεί έργο του Ζογγολόπουλου στη νέα στέγη της Λυρικής, ενώ, ελλείψει χρημάτων, εκκρεμεί μεγάλη αναδρομική έκθεση για τον γλύπτη στο Μουσείο Μπενάκη.
Τα αποκαλυπτήρια του γλυπτού πρόκειται να γίνουν την 1η Οκτωβρίου στην Ουάσιγκτον, ενώ παράλληλα θα πραγματοποιηθεί έκθεση που θα αποτελέσει την ευκαιρία για μια πρώτη γνωριμία του αμερικανικού κοινού με την πρωτοτυπία, τη δύναμη και τον μοντερνισμό που χαρακτηρίζει το έργο του Ζογγολόπουλου.
Σπύρος Κακουριώτης, ΑΥΓΗ
