“Η συνύπαρξη και οι διασταυρώσεις διαφορετικών πεδίων είναι ευπρόσδεκτη και επιθυμητή και σχετίζεται σε ένα βαθμό με την αμφισβήτηση των αποκλεισμών και την ιδέα του επιμελητή κομματάρχη”, σημειώνει στο artplay.gr ο εικαστικός Κωστής Βελώνης, με αφορμή την Biennale για την performance No Future στο Green Park, όπου θα μιλήσει για “το σύνδρομο του Πινόκιο”
Στην Βiennale για την Performance θα μιλήσω για “το σύνδρομο του Πινόκιο” , το οποίο θα συνδέσω με τα σχεδιασμένα αντικείμενα που εξελίσσουν διαφορετικές ταυτότητες από εκείνες με τις οποίες είχαν προγραμματιστεί από τον “μάστορά” τους, όπως ήταν αντίστοιχα και η σχέση μεταξύ του ξυλογλύπτη Τζεπέτο και του Πινόκιο, που ενώ τον προετοίμαζε για μια μαριονέτα του δρόμου, κατέληξε να τον θεωρεί γιο του. Οι μετασχηματισμοί της ατίθασης μαριονέτας προσφέρουν μια αφήγηση για την ηθική προσέγγιση του σχεδιασμού, που σχετίζεται με πολιτικές κατευθύνσεις και αφορούν τόσο στον “κοινωνικά υπεύθυνο σχεδιασμό” όσο και σε μια πρακτική της γλυπτικής εκτάκτου ανάγκης. Το “σύνδρομο του Πινόκιο” είναι κυρίαρχο χαρακτηριστικό ή αλλιώς μια πολιτισμική επέκταση αυτού που θα ονομάζαμε “ανοικτό κώδικα σχεδιασμού”, έναν όρο που τον δανείζομαι από τις εφαρμογές του λογισμικού και τις γλώσσες προγραμματισμού. Τώρα σε σχέση με την Biennale για την performance No Future νομίζω ότι με έχει γοητεύσει η απλότητα και η ειλικρίνεια των συντελεστών και θα διέκρινα ότι σε συνδυασμό και με άλλες πρωτοβουλίες, η συνύπαρξη και οι διασταυρώσεις διαφορετικών πεδίων είναι ευπρόσδεκτη και επιθυμητή και ότι αυτή η επιλογή σχετίζεται σε ένα βαθμό με την αμφισβήτηση των αποκλεισμών και την ιδέα του επιμελητή κομματάρχη.
Κωστής Βελώνης
