performance Χορός

Οι καλλιτέχνες του In Progress Feedback Festival μιλούν στο artplay.gr

Δέκα χρόνια απ’ το πρώτο φεστιβάλ In Progress του Κινητήρα, που μετονομάστηκε σε In Progress Feedback Festival  συνεχίζει να εξελίσσεται, παρουσιάζοντας και φέτος, από τις 29 έως και τις 31 Μαρτίου, ταλαντούχες ομάδες καλλιτεχνών του χορού και της performance που από κοινού με τις προσκεκλημένες Κατερίνα Δρακοπούλου και Άρτεμις Λαμπίρη,  που αναδείχθηκαν μέσα απ’ τον διαγωνισμό, μιλούν στο artplay.gr απαντώντας στο ερώτημα που αφορά στην ιδέα της performance, την έμπνευση, τον τρόπο παράστασης και κυρίως την αγωνία και την αναρώτηση  για την συγκεκριμένη επιλογή.  Βασικό σημείο αποτελεί το τι είναι αυτό που τους απασχολεί και θέλουν να το πουν και να το δείξουν.

Χλόη Αλιγιάννη

“Η ιδέα για το Space Cadet ήρθε οργανικά και μέσα από το βίωμα του να ζει κανείς σε μια πόλη όπως το Λονδίνο η οποία κοιτά συνεχώς προς τα έξω, προς την ανάπτυξη, την δραστηριότητα, την συνεχή εξέλιξη σε όλους τους τομείς, την διαρκή ενασχόληση με την τεχνολογία και την δυσκολία παύσης. Κάνοντας μια σύντομη αναδρομή στην ιστορία οι φιγούρες εξερευνητών και ανθρώπων που υπερβήκαν όρια με τον έναν ή τον άλλον τρόπο αποτελούν κινητήρια δύναμη του σημερινού δικτυωμένου κόσμου που όλο και λιγότερα σύνορα έχουν απομείνει για να υπερβεί. Με εξίταρε η διορατικότητα του όρου Space Cadet που ενώ μιλά για τον δόκιμο αστροναύτη παράλληλα περιγράφει και κάποιον ο οποίος δεν είναι και στα πολύ καλά του. Το κομμάτι ξεκινάει με γνώμονα αυτό το οξύμωρο και την διττή φύση του εξερευνητή, θέλοντας να αναρωτηθεί και όχι να δώσει απαντήσεις. Δουλεύοντας με εικόνες, με ενδιαφέρει η εικαστική σημασία της κίνησης τόσο στο πώς αυτή βιώνεται από το κοινό όσο και στην σχέση της με τον ήχο και την μουσική. Με ενδιαφέρει επίσης η αντιπαραβολή του γήινου στοιχείου με αυτό της τεχνολογίας. Σκοπός της παρουσίασης στον Κινητήρα είναι το άνοιγμα προς το κοινό με αφετηρία τις εικόνες αυτές και το μοίρασμα αναφορών και ιδεών”.

Μίνα Ανανιάδου

“Το κύριο ερώτημα που με απασχολεί είναι μια ανάγκη, πώς μπορώ να έρχομαι σε μεγαλύτερη επαφή με αυτό που δημιουργώ και βιώνω. Ένα βήμα παραπέρα, πώς το σώμα που παρακολουθεί χορό μπορεί να συνδεθεί με το σώμα που χορεύει (κοινό-ερμηνευτές). Στο τέλος πώς μπορούμε να δημιουργήσουμε έναν κοινό τόπο, όπου τρόπος σύνδεσής μας δεν θα είναι η διανοητική κατάκτηση κάποιου νοήματος αλλά κάτι που θα βιώνουμε και από κοινού και ο καθένας χωριστά με τόσες ιστορίες, κόσμους και σκέψεις όσα είναι και τα πρόσωπα.

Έτσι προέκυψε το επόμενο ερώτημα: πώς συμπεριλαμβάνω τον θεατή;  Πώς όχι μόνο του απευθύνομαι αλλά και τον προσκαλώ  να συμμετάσχει σε κάθε σχέση και χώρο που η κίνηση δημιουργεί. Και αυτό δεν προαπαιτεί κάποια συγκεκριμένη χορογραφική φόρμα αλλά αποτελεί μια συνεχή πρόθεση συμπερίληψης και πρόσκλησης.

Ο χορός έχει κάτι κοινό σε όλους, το σώμα. Αν λοιπόν είναι αυτός ο ελάχιστος κοινός μας τόπος, τότε βρίσκω στην έννοια της οικειότητας και πιο συγκεκριμένα της κιναισθησίας ένα πολύ δυνατό μέσο σύνδεσης. Εκεί μπορεί να γεννηθεί ίσως και μια σχέση μαγική χωρίς αιτιολογήσεις. Και μιλώντας όχι μόνο ως χορεύτρια αλλά και ως θεατής, νομίζω θα μας πρόσφερε πολλά να πάψουμε να αναζητούμε κάποιο νόημα ψυχαναγκαστικά και να αρχίζουμε να ανιχνεύουμε το αποτύπωμα που μας αφήνει οποιοδήποτε έργο”.

Ελένη Ελπίδη/Levantes Dance Theatre

Το έργο AUDITION είναι έντονα εμπνευσμένο από τη γοητεία που ασκούν τα αληθινά εγκλήματα. Τι είναι αυτό που κάνει τα φρικιαστικά εγκλήματα τόσο σκανδαλιστικά; Γιατί ζητάμε να ανακαλύψουμε όλες τις φρικιαστικές τους λεπτομέρειες; Σ’ έναν κόσμο όπου κρινόμαστε (και κρίνουμε τους άλλους) από την όψη, μέχρι ποιο σημείο θα φτάσουμε για να διατηρήσουμε ένα φυσιολογικό «φαίνεσθαι» και ποια σκοτεινά μυστικά κρύβουμε πίσω από κλειστές πόρτες;

Εξετάζουμε, επίσης, τις διαγωνιστικές ικανότητες που πρέπει κανείς να διαθέτει για να δώσει οντισιόν ενώπιον μιας ζωντανής κριτικής επιτροπής.

Σύμφωνα με το χαρακτηριστικό ύφος μας, το AUDITION θα εξερευνήσει τα όρια των στοιχείων του χορευτικού θεάτρου, των εναέριων επιδείξεων και θα διερευνήσει πώς αυτοί οι κλάδοι μπορούν να αξιοποιηθούν για να δημιουργήσουν ένταση και μαύρο χιούμορ.

Κατερίνα Δρακοπούλου

Το έργο “22 stops” (https://22stops.com/) είναι μια περιπατητική, site-specific Butoh performance που παρουσιάστηκε για πρώτη φορά στον Κινητήρα το 2016. Έκτοτε το έργο έχει διανύσει αρκετές διαδρομές σε πόλεις όπως η Αθήνα, η Θεσσαλονίκη και η Βενετία, διατηρώντας όμως την αρχική ιδέα, το αρχικό όραμα… μια περιπατητική διαδρομή κατά τη διάρκεια της οποίας συμβαίνουν 22 αυτοσχεδιαστικές χορευτικές συνθέσεις Butoh σε 22 σημεία στο (αστικό) τοπίο, προσκαλώντας μας να δούμε τον κόσμο γύρω μας, το καθημερινό, το οικείο και το τυχαίο με «καινούρια μάτια».

Το “22 stops” επιστρέφει φέτος στον Κινητήρα, ανοίγει ένα νέο πεδίο έρευνας και αντλεί έμπνευση από τις προηγούμενες διαδρομές του. Η μεγαλύτερη πρόκληση που αντιμετωπίσαμε ήταν η μετατροπή μιας σειράς site-specific performances σε σκηνικό έργο περιορισμένης διάρκειας. Βασικά εργαλεία της δραματουργίας και της χορογραφικής σύνθεσης ήταν οι φωτογραφίες που αποτυπώνουν τις διαδρομές του “22 stops” και ουσιαστικά δημιούργησαν τη σύνδεση μεταξύ του «μέσα» και του «έξω», του παρελθόντος και του παρόντος, του εφήμερου και του αιώνιου. Το έργο μας καλεί να αναλογιστούμε τους τρόπους με τους οποίους το σώμα θυμάται, ανα-κατασκευάζει τόπους, μνήμες, ιστορίες και διαδρομές, και εν τέλει επαναπροσδιορίζει τη σχέση του με τον κόσμο.

Άρτεμις Λαμπίρη

Η δική μου αγωνία από την αρχή που ξεκίνησα να φτιάχνω χορό και μάλλον για… πάντα, είναι αν αυτό που μαγεύει εμένα θα καταφέρει να αφορά και κάποιους ακόμα ανθρώπους. Μέσα στο πλαίσιο του in progress feedback festival βρίσκω το χώρο να νιώσω ασφάλεια να κάνω «λάθη» και να πειραματιστώ με πράγματα που ίσως θα φοβόμουν να δείξω σ’ ένα έτοιμο έργο. Είναι κάπως μοναδικό προτέρημα του Κινητήρα αυτό πιστεύω. Μιλώντας τώρα για το συγκεκριμένο έργο, αυτό έρχεται σαν μια γέφυρα αλλαγών μέσα μου και έξω μου. Δοκιμάζω καινούρια πράγματα όπως το να δημιουργώ τον ήχο της παράστασης επί σκηνής και να χρησιμοποιήσω μάσκα. Το SHER θέλει να προσπαθήσει να γίνει ένα λίγο διαφορετικό έργο απ’ ότι έχω κάνει μέχρι στιγμής. Ένα έργο που δε θα φοβηθεί να αφηγηθεί, όποτε θελήσει και να γίνει abstract όποτε, είναι η σωστή στιγμή. Ένα έργο που θα πάρει το χρόνο του για να εξελιχθεί και που θα αποκτήσει τη δική του αναπνοή. Το SHER είναι ένα κορίτσι, είναι ένα κοράκι, ένα λιοντάρι, είναι μια σκέψη… είναι αυτή!