«Δεν ξέρω με σιγουριά τι είναι αυτό που με δυσκόλεψε τόσο, στην κατανόηση αυτού του κειμένου. Ίσως, το ότι έχει τόσα πολλά κέντρα και αναφορές, που όταν προσπαθείς να βρεις τον βασικό άξονα
καταλαβαίνεις ότι αυτός έχει πολλά παρακλάδια», γράφει στο artplay.gr για την μουσική παράσταση «Θέατρα» του Ολιβιέ Πυ, που σκηνοθετεί στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Σύγχρονου Γαλλικού Θεάτρου, στο Ίδρυμα Μ. Κακογιάννη, 20, 21 και 22 Μαίου, η μουσικός και performer Violet Louise ( Λουΐζα Κωστούλα).
Και συμπληρώνει : «Η φράση στο κείμενο αυτό, που για μένα είναι και η φράση κλειδί για όλο το έργο είναι η εξής : <<H υποκρισία είναι ατάραχη. Απλώς αλλάζει τηλεβόα. Εμείς που θέλουμε να ζήσουμε μια μόνο αλήθεια, ας αγαπήσουμε τα δάκρυά μας>>.
Ο Οlivier Py μέσα από τα Θέατρα, καταδεικνύει έναν ολόκληρο κόσμο, τον κόσμο που ζούμε εμείς οι πολιτισμένοι άνθρωποι του Δυτικού κόσμου. Φωτογραφίζει τις κοινωνίες της υποκρισίας, της βίας, του ρατσισμού, της αποικιοποίησης, των πολιτισμένων Ευρωπαίων μέσα από μία πολύ απλή ιστορία. Ένας νεαρός μαχαιρώνεται σε ένα δημόσιο δρόμο. Ένας νεαρός ομοφυλόφιλος. Τον μαχαίρωσαν γιατί κοίταξε ερωτικά κάποιον άλλο νεαρό. Καθώς αρχίζει να χάνει τις αισθήσεις του, βλέπει σαν μαγνητοταινία σε rewind τα πιο σημαντικά πρόσωπα και γεγονότα της ζωἠς του.
Η ζωή του σε μικρογραφία είναι μία μικρή ψηφίδα της παγκόσμιας πραγματικότητας. Απευθύνει ένα βαθύ κατηγορώ στους γονείς του και σε όλους τους γονείς.<< Κάθε νύχτα ονειρεύομαι εκείνο τον γκρίζο τόπο, εκεί όπου έρχονται κι άλλοι σακατεμένοι και βογκάνε και μ’αγκαλιάζουν, έναν υπόγειο χώρο ακριβώς όπως του πρέπει να είναι, κάτι σαν τάφος, και πάνω απ’ τα κεφάλια μας χορεύουν οι γονείς μας.>>
Ο Οlivier Py, με ρίζες από την Αλγερία, παραθέτει και ένα σκληρό σχόλιο, ενάντια στο πρόσωπο της γαλλικής αποικιοκρατίας. Το 1954 ξεκίνησε ο Πόλεμος της Ανεξαρτησίας. Το Εθνικό Απελευθερωτικό Μέτωπο της Αλγερίας (FLN) προέβη σε επιθέσεις κατά αστυνομικών και Γάλλων που ζούσαν στην Αλγερία. Τα αντίποινα από την πλευρά της Γαλλίας ήταν ιδιαίτερα βίαια. Τα επόμενα χρόνια και οι δύο πλευρές υιοθέτησαν πρακτικές ακραίας βίας και έκαναν χρήση βασανιστηρίων εναντίον όσων θεωρούσαν εχθρούς τους με αποτέλεσμα να χάσουν τη ζωή τους χιλιάδες άνθρωποι, μεταξύ των οποίων πολλοί άμαχοι.
Το έργο Θέατρα, είναι ένα έργο, με στοιχεία αυτοβιογραφικά. Στη σκηνή βλέπουμε διαδοχικά, πέντε πρόσωπα : Εγώ, ο Δήμιος μου, ο Πατέρας μου, η Μητέρα μου, ο Τράγος. Η Μαρία Ευσταθιάδη που έχει κάνει και τη μετάφραση του έργου από τα Γαλλικά, αποδίδει και τα βασικά χαρακτηριστικά αυτών των ηρώων, με περιεκτικότητα: o Δήμιός μου, είναι ένα επαρχιωτόπαιδο, με τατουάζ στον ώμο του τη γαλλική σημαία. Ο Πατέρας είναι δολοφόνος κανίς και διαμελιστής αγριόχοιρου. Η Μητέρας μου, απούσα και εκδικητική αστή. Ο Εγώ πότε διεστραμμένο αγόρι, πότε φοβισμένο και εγκαταλελειμμένο παιδί. Ο Τράγος είναι ο μόνος που έχει κάποια δείγματα ανθρωπιάς. Ο Εγώ είναι ένας από τους ανώνυμους θυσιασμένους των καιρών μας. << Μη με ρωτάτε γιατί μου αρέσει να με χτυπούν , μη με ρωτάτε γιατί έχω ανάγκη να με ταπεινώνουν, είναι ο μόνος τρόπος να πω, πως αν ανήκω στην οικογένεια των δημίων, είναι παρά τη θέλησή μου.>>
Και τέλος θέλω να εξηγήσω γιατί ο τίτλος Θέατρα. Τα παιδιά που μεγαλώνουν στις πόλεις χωρίς ιδανικά και προσανατολισμό, που ψάχνουν νόημα, σε ένα κόσμο χωρίς ηθικές αξίες, θα μπορούσαν κατά τον Py, να ξαναβρούν το νήμα της ζωής μέσα από τη δημιουργία, μέσα από το Θέατρο. Η ομοίωση του Θεάτρου φέρνει και την κάθαρση. Μέσα από το Θέατρο, οι ουλές επουλώνονται και ο άνθρωπος ξαναβρίσκει το δρόμο του προς την ουσία των πραγμάτων».
Violet Louise (Λουίζα Κωστούλα)
Ταυτότητα
«Θέατρα» του Oλιβιέ Πυ
Σκηνοθεσία – Μουσική : Violet Louise (Λουίζα Κωστούλα)
Μετάφραση : Mαρία Ευσταθιάδη
Μουσική – Sound Design: Violet Louise
Σκηνογραφία-κοστούμια: Νίκος Αναγνωστόπουλος
Δημιουργική ομάδα στον Ηχητικό & Οπτικό Σχεδιασμό: Studio 19 -Άρης Παυλίδης
Performers (Παναγιώτης Γαρμπής-Λουίζα Κωστούλα)
Τετάρτη 20, Πέμπτη 21 & Παρασκευή 22 Mαϊου
στις 21.00
Ίδρυμα Μ.Κακογιάννης
Αίθουσα: Eιδικά Διαμορφωμένος Υπόγειος Χώρος
Γενική Είσοδος : 10 ευρώ
