Ένα προσωπικό χρονικό, φορτισμένο με μνήμες από τα Τίρανα της παιδικής του ηλικίας όπου το Σάββατο 10 Οκτωβρίου κάνει πρεμιέρα ο Άμλετ που σκηνοθετεί, για την αγαπημένη του γιαγιά και για τους συγγενείς που θα παραβρεθούν
στην παράσταση, για τους ηθοποιούς του αλλά και την νοσταλγία της Αθήνας, γράφει στο artplay.gr ο Ένκε Φεζολλάρι, μιλώντας για μια χώρα που αναζητά τη θέση της στην Ευρώπη αλλά «ξεχνά ότι εδώ είναι Βαλκάνια», παραμένοντας ο ίδιος όπως λέει, «εγκλωβισμένος ανάμεσα σε δυο πατρίδες».
Τίρανα 2015.
Πέμπτη 8 Οκτώβρη, οι πρώτες βροχές στα Τίρανα, ανήμερα του αγώνα της Σερβίας και Αλβανίας…παντού σημαίες, έφηβοι με μπλούζες κόκκινες με τον μαύρο δικέφαλο αετό, σύμβολο και σημαία του λαού. Αμάξια πολυτελείας που κορνάρουν με σημαίες από το πρωί. Για λίγο σκέφτεσαι την Βόρεια Κορέα, χαμογελάς και προχωράς. Αδέσποτα σκυλιά ψάχνουν μια στέγη κάτω από το θρυλικό τζαμί που δεσπόζει στη κεντρική πλατεία Σκεντέρμπεη. Οδεύω στη πρόβα του Άμλετ, οδεύω στη παιδική μου μνήμη . Τα Τίρανα που άφησα είναι έτη φωτός μακριά, εκείνα είχαν σπίτια ανοιχτά, καλοσύνη και πόνο, ζεστασιά και όνειρο για ένα καλύτερο αύριο. Από τον Αύγουστο εδώ ήρθα αντιμέτωπος με εμένα, τις ρίζες μου και την ταυτότητά μου. Πόνος και παγωμένοι άνθρωποι, σαν να αποσιωπάται μέσα στο χωρόχρονο μια ιστορία που πέρασε η χώρα, πολυτέλεια και φτώχεια, άνθρωποι που θέλουν την Ευρώπη, να ξεχάσουν τα βάσανα, μια χωρά που ανοικοδομείται με γρήγορους ρυθμούς και ο Άμλετ και η Ελσινόρη παράλληλα μαζί μου…Τα Τίρανα που άφησα δεν κατοικούν εδώ. Άλλα ήθη άλλα έθιμα, παίρνω δύναμη από τα νέα παιδιά, τους ηθοποιούς μου, την πρωταγωνίστριά μου Λουΐζα, από τα παιδιά που διψούν για νέα πράγματα, που δίνουν την ψυχή τους σε μια χώρα που δεν αντιμετωπίζει τα φαντάσματα του παρελθόντος που πλανώνται με κάθε τρόπο….Τα Τίρανα έχουν ωραία μπαρ ,ωραία καφέ, εστιατόρια, ανθρώπους που ξαναγύρισαν και προσπαθούν να φτιάξουν την ζωή τους….και εγώ εγκλωβισμένος στα διλήμματα του Άμλετ…..Ένα κομμάτι παιδικής μνήμης που τσακίζεται στο πάτωμα, η γιαγιά μου που θα δει την πρεμιέρα και οι συγγενείς μου περήφανοι, και εγώ να νοσταλγώ την Αθήνα…..εγκλωβισμένος σε δυο πατρίδες… Σε δυο μέρες η πρεμιέρα και αναρωτιέμαι ότι τελικά η τέχνη μόνο από τις δύσκολες συνθήκες βγαίνει. Από τα μάτια των παιδιών που μου δίνουν δύναμη..Η Κωστέα, η Ελίζα ,η Λουίζα και όλοι οι ηθοποιοί μου χέρι χέρι για την πρεμιέρα και πάντα με την βοήθεια του Διευθυντή μας σε μια χώρα που αναζητά μια θέση στην Ευρώπη αλλά ξέχνα ότι εδώ είναι Βαλκάνια που λέει και ο Εγγονόπουλος…ελπίζω η παράσταση να άγγιξε την τόσο πονεμένη ιστορία αυτού του Λαού…Δανία 1600,σαπια δανια Σάπια Ευρώπη».
Ένκε Φεζολλάρι
