Βιβλίο Οι δημιουργοί γράφουν Φωτογραφία

Μαρία Μαυρίδου: «Ένα κλικ εκατοντάδες λέξεις»

«Έπρεπε να αποδώσω και να αναδείξω με τον πλέον εύστοχο τρόπο, σε μια και μόνο ασπρόμαυρη εικόνα, το περιεχόμενο κειμένων που δεν ήταν δικά μου. Έζησα λοιπόν την εξαιρετική εμπειρία να δω την πόλη και τους ανθρώπους της  μέσα από τα μάτια άλλων, πατώντας στις λέξεις τους, γλιστρώντας στην ψυχή τους. Γιατί αποφάσισα, πως μέσα από την ερασιτεχνική μου προσπάθεια, δεν πρέπει να διεκπεραιώσω μια εικονογράφηση, αλλά να απεικονίσω το βάθος πεδίου της σκέψης και του εσωτερικού τους κόσμου», γράφει μεταξύ άλλων στο artplay.gr η Θεσσαλονικιά συγγραφέας και φωτογράφος Μαρία Μαυρίδου με αφορμή ένα φωτογραφικό οδοιπορικό στην πόλη της που διηγείται με εικόνες ό,τι  οι συμμετέχοντες, μαζί και η ίδια, σε ένα εργαστήρι δημιουργικής γραφής στο Λαογραφικό Μουσείο Θεσσαλονίκης, αφηγήθηκαν με λέξεις.

 

Το βιβλίο με Διηγήματα και Ποιήματα που προέκυψε από το εργαστήρι  με τίτλο «Άνθρωποι και Ιστορίες» και θέμα την πόλη της Θεσσαλονίκης, παρουσιάζεται στις 17 Μαίου στο Λαογραφικό Εθνολογικό Μουσείο Θεσσαλονίκης.

13115615_1173805062643861_218529711_n

Γράφει η Μαρία Μαυρίδου:

«Η δανεική φωτογραφική μηχανή ταλαντευόταν κρεμασμένη από το λαιμό μου, καθώς κατέβαινα από την Άνω Πόλη. Η ομίχλη του Φεβρουαρίου είχε χαλάσει ακόμη μια μέρα τα σχέδια μου για μια καθαρή πανοραμική λήψη της Θεσσαλονίκης. Μετά τον πρώτο ενθουσιασμό είχα συνειδητοποιήσει, ότι πέρα από την τιμή και την χαρά, που μου είχε δώσει η συγκατάθεση των συμμαθητών μου  στο εργαστήρι  δημιουργικής  γραφής στο Λ.Ε.Μ.Θ. , να φωτογραφίσω για την ομαδική μας έκδοση,  με θεματικό πυρήνα την πόλη μας  και  τίτλο «Άνθρωποι και Ιστορίες», είχα επωμιστεί και μια μεγάλη ευθύνη .

Ότι καταθέταμε μέσα από τους συγγραφικούς μας πειραματισμούς  μέχρι εκείνη τη στιγμή,  ζυγίζοντας λέξεις, αναζητώντας ουσιαστικά κι επίθετα, χρησιμοποιώντας σημεία στίξης αλλά και ακολουθώντας  είτε συνειδητά, είτε ασυνείδητα λογοτεχνικές «σχολές», ήταν η προσωπική μας οπτική για τα πράγματα και φυσικά ήταν εμφανές το προσωπικό ύφος του καθενός. Οι λέξεις, μας οδηγούσαν  μέσα από τη συνομωσία του μυαλού, να περπατήσουμε στις σκονισμένες γωνιές της ψυχής μας, στα ξεχασμένα ράφια της επιθυμίας, της μνήμης, του ονείρου. Φαντάσματα και νεράιδες χόρευαν στις σελίδες της ζωής μας και αποτελούσαν πλέον ένα προσωπικό θαύμα, που με τη συστολή και το άγχος του πρωτάρη, θα βγάζαμε στο φώς.

Τώρα όμως έπρεπε να αποδώσω και να αναδείξω με τον πλέον εύστοχο τρόπο, σε μια και μόνο ασπρόμαυρη εικόνα, το περιεχόμενο κειμένων που δεν ήταν δικά μου. Έζησα λοιπόν την εξαιρετική εμπειρία να δω την πόλη και τους ανθρώπους της, μέσα από τα μάτια άλλων, πατώντας στις λέξεις τους, γλιστρώντας στην ψυχή τους. Γιατί αποφάσισα, πως μέσα από την ερασιτεχνική μου προσπάθεια, δεν πρέπει να διεκπεραιώσω μια εικονογράφηση, αλλά να απεικονίσω το βάθος πεδίου της σκέψης και του εσωτερικού τους κόσμου.

Είχα λοιπόν στις περιηγήσεις μου ταυτόχρονα, τρία ζευγάρια μάτια και την καρδιά που τα συνόδευε. Όλες οι αισθήσεις μου ήταν στην υπηρεσία τους. Ακόμα κι αυτή, η έκτη είχε ενεργοποιηθεί. Και μέθυσα! Ναι μέθυσα! Από εικόνες και  συναισθήματα. Αναζητώντας  χώρους, τόπους, ανθρώπους, στιγμές και λεπτομέρειες για να αποθανατίσω μ’ ένα κλικ εκατοντάδες λέξεις, δεκάδες χρόνια ή γεγονότα, αλλά και άπειρα βιώματα  που δεν είχαν σχέση με μένα, ανανέωσα τον έρωτά μου με τη Θεσσαλονίκη.  Έζησα μοναδικές στιγμές ευφορίας, ανακαλύπτοντας στην περιπλάνησή μου σημεία της που  είτε αγνοούσα, είτε είχα στο παρελθόν  προσπεράσει  βιαστικά. Γνώρισα ανθρώπους που με συγκλόνισαν, με γλύκαναν, με συγκίνησαν και  πρωταγωνιστούν  στις νέες ιστορίες που πλάθω.

Έτσι είμαι φουλ ντοπαρισμένη και σήμερα!

Κι αναρωτιέμαι:

Πόση ενέργεια κρύβει αυτή η πόλη;

Πόση ομορφιά μοιράζονται οι άνθρωποί της;

Πόση δύναμη έχουν οι καλές ειλικρινείς κουβέντες;

Πόσο περισσότερο άνθρωπος μπορείς να νιώσεις;

Κατέληξα λοιπόν πως στη ζωή χρειάζεται να είσαι ρεαλιστής για να είσαι ψύχραιμος, ρομαντικός για να ονειρεύεσαι, “γήινος” για να την απολαμβάνεις, “τρελός” για να την αντέχεις.

Χαλαρά από τη Θεσσαλονίκη…»

 

Μαρία Μαυρίδου