Θέατρο Οι δημιουργοί γράφουν

“Στο μυαλό του Δανιήλ Χαρμς” στο Bob Festival

Την ρωσική περίοδο της δεκαετίας ’30-΄40 επιλέγουν μέσα από “το μυαλό του Δανιήλ Χαρμς” να φωτίσουν οι Roswitha, μιλώντας για τους δικούς μας καιρούς, μέσα από έναν κόσμο γελοίο, σκοτεινό, παράλογο και βίαιο. Με αφορμή την παράσταση “Στο μυαλό του Δανιήλ Χαρμς”, που παρουσιάζεται στο πλαίσιο του Bob Festival στις εγκαταστάσεις του Φεστιβάλ Αθηνών στην Πειραιώς 260, Παρασκευή, 26/ 5 στις 19.30 & Κυριακή, 28/5 στις 18.30 | Αίθουσα Ε’, θυμόμαστε τι είχαν γράψει η Δανάη Σπηλιώτη και ο Θοδωρής Σκυφτούλης, στο artplay.gr όταν πρωτοανέβαζαν το έργο στο Θέατρο του Νέου Κόσμου:

“Ένας σκονισμένος χορός βγαίνει από το ντουλάπι του μυαλού του Δανιήλ Χαρμς και ξεδιπλώνει τον κόσμο της μετεπαναστατικής Ρωσίας. Το κανονικό, το νόμιμο, το ως είθειστε, μέσα από το πρίσμα ενός ιδιοφυούς και ευαίσθητου ανθρώπου του καιρού. Η πείνα προκαλεί εφιάλτες, αλλοιώνει την πραγματικότητα και την συγχέει με την παραίσθηση , το όνειρο. Αποκαλύπτει έτσι την τερατώδη διάσταση μιας ταραγμένης πραγματικότητας. Μιας ελεγχόμενης, ακραίας εποχής γεμάτη φόβο για την παρέκκλιση”.

Οι Roswitha βασισμένοι σε σύντομα, ημερολογιακά και εκτενέστερα κείμενα από το Γαλάζιο Τετράδιο του Δανιήλ Χάρμς (μετ. Ροδούλα Παπά, εκδόσεις Νεφέλη) μας συστήνουν τον Ρώσο ποιητή, θεατρικό συγγραφέα και σκιτσογράφο που το 1927 συμμετέχει στην ίδρυση της  Ένωσης Πραγματικής Τέχνης (ΟΥΜΠΕΡΙΟΥ) και τέσσερα χρόνια μετά συλλαμβάνεται με την κατηγορία της εμπλοκής σε παράνομη αντισοβιετική ένωση λογοτεχνών και το 1941 για  ντεφετιστική προπαγάνδα. Τον Φεβρουάριο του 1942 ο Χαρμς θ’ αφήσει την τελευταία του πνοή, μάλλον από ασιτία, στην ψυχιατρική πτέρυγα των φυλακών του Λένινγκραντ.

«Υπάρχει κάτι σημαντικό που να μπορεί να αλλάξει την πορεία των γεγονότων όχι μόνο στη γη, αλλά και σε άλλους κόσμους;» αναρωτιέται ο συγγραφέας. Και η ζωή τρέχει προς το τέλος, ο χρόνος συνεχίζει να μετρά προς το θάνατο. Υπάρχει ακόμα χρόνος;  Για να ξεφύγουμε από τη μέτρια ζωή μας που φθίνει; Υπάρχει χρόνος για το εξαιρετικό; «Το θαύμα» συνεχίζει «με ενδιαφέρει ως η ανατροπή των φυσικών δομών αυτού του κόσμου».

Και τι είναι θαύμα. Πόσο έχει να κάνει αυτή η θεματική με την δική μας τη ζωή, τον καιρό της οικονομικής κρίσης, της ανέχειας, της ηθικής κρίσης, της έκπτωσης της αξίας του ανθρώπου, του καιρού που ο κόσμος συντηρητικοποιείται politicaly correctly, που φανερώνεται ο φασισμός, όχι μόνο στο πολιτικό πεδίο, μα και κοινωνικά, στις γειτονιές, στις κουβέντες των γονιών σε παιδικά πάρτυ, στη μουσική που ακούνε τα πεντάχρονα. Γιατί αυτός ο φόβος; Ο φόβος της εξαίρεσης. Ο φόβος της παρέκκλισης από αυτό που ονομάστηκε κανονικό, μέσος όρος; Και τι γίνεται με τη ζωή που τρέχει. Με το θαύμα; Ως πραγματικό φανέρωμα της ζωής. Τι γίνεται με το όραμα, την τέχνη το όνειρο, την ελεύθερη ζωή; Υπάρχει κάτι; Υπάρχει κάτι που θα με κινητοποιήσει ως άτομο, που θα μας ενώσει σε ένα βαθμό για να αλλάξει η πορεία των γεγονότων; Γιατί το όραμα πέθανε και πρέπει να βρεθεί κάτι άλλο. Υπάρχει κάτι;

Ας γελάσουμε να φανερώσουμε το κακό! Ας φτιάξουμε ένα θαύμα!

Θεατρική Ομάδα Roswitha

[…] Ξάφνου βλέπει να στέκεται στο δρόμο ένα πολύ μικρό κοριτσάκι που κρατάει ένα σκουλήκι και κλαίει μ’ αναφιλητά.

–        Γιατί κλαις;

–        Δεν κλαίω, τραγουδάω.

–        Και γιατί τραγουδάς;

–        Για να διασκεδάσει το σκουλήκι.

Από το «Γαλάζιο Τετράδιο», μετάφραση Ροδούλα Παππά, εκδόσεις Νεφέλη.

 

Ταυτότητα

Σκηνοθεσία: Δανάη Σπηλιώτη, Θοδωρής Σκυφτούλης

Δραματουργική επεξεργασία: Θεατρική ομάδα Roswitha

Σχεδιασμός φωτισμών/ διαμόρφωση σκηνικού χώρου: / Σάκης Μπιρμπίλης

Κοστούμια:         Γεωργία Μπούρδα

Μουσική σύνθεση: Νάνσυ Σιδέρη

Παίζουν: Γιώργος Αλεβιζάκης , Μαντώ Κεραμυδά, Μαρία Μοσχούρη, Νάνσυ Σιδέρη, Θοδωρής Σκυφτούλης.