“Η δική μας Lady M. δεν είναι μια εξουσιομανής δολοφόνος, αλλά μία ερωτευμένη γυναίκα στην παγίδα του Μύθου”, γράφει στο artplay.gr η ηθοποιός Πολυξένη Σπυροπούλου που υποδύεται
την Λαίδη Μάκμπεθ στην παράσταση που ανεβαίνει σε σκηνοθεσία Αναστασίας Ρεβή στο Κ.Θ.Β.Ε
Και δεν κρύβει πως “ κάθε βράδυ νιώθω σαν τετράχρονο κοριτσάκι που παίζει τη βασίλισσα και ταυτόχρονα σαν αρχετυπική Μάγισσα”.
“Η Λαίδη Μακμπέθ είναι ένας σπουδαίος ρόλος, μία αποκάλυψη. Απαιτεί σκληρή δουλειά και ανάταση ψυχής.
Η εξαιρετική Αναστασία Ρεβή με τίμησε με την εμπιστοσύνη της και το αγαπημένο ΚΘΒΕ στήριξε σύσσωμο την απαιτητική αυτή παραγωγή.
Προηγήθηκε μία εκτενής διαδικασία επεξεργασίας κειμένου,αναλύσεων και παράλληλου υλικού έμπνευσης και έπειτα βουτήξαμε στα άδυτα του Μακμπέθ.
Τα σώματα,τα όνειρα ,οι εφιάλτες,η ποίηση του σαιξπηρικού δράματος ξυπνούσαν μέσα μας όσο ο Μακμπέθ σκότωνε τον ύπνο…
Η σκηνοθετική γραμμή με ενέπνευσε βαθιά και συνέπεσε με την προσωπική μου αίσθηση για το ρόλο αυτό.
Η δική μας Lady M. δεν είναι μια εξουσιομανής δολοφόνος, αλλά μία ερωτευμένη γυναίκα στην παγίδα του Μύθου.
Και αυτό επαληθεύεται από το ίδιο το κείμενο. Όλες οι προσφωνήσεις στον Μακμπέθ είναι λόγια αγάπης. Θυσιάζει την ευαισθησία του φύλου της (unsex me) επικαλούμενη τις σκοτεινές δυνάμεις για να τον κάνει ευτυχισμένο,να του χαρίσει το πολυπόθητο στέμμα. Ο φόνος είναι αναγκαίος για να αγγίξουν το απόλυτο και να ελευθερωθούν από το πένθος του χαμένου μωρού τους και πρέπει να γίνει. Αγνοεί όμως τις συνέπειες και
μεταμορφώνεται από θύτης σε θύμα.
Κάθε βράδυ προσκαλούμε τους θεατές που συρρέουν στην κεντρική σκηνή του ΚΘΒΕ σε έναν ίλιγγο αισθήσεων,τους προκαλούμε να γκρεμίσουν τις
άμυνές τους και να σταθούν κι αυτοί γυμνοί μπροστά στην Τραγωδία του Ανθρώπου
Κάθε βράδυ νιώθω σαν τετράχρονο κοριτσάκι που παίζει τη βασίλισσα και ταυτόχρονα σαν αρχετυπική Μάγισσα
Για να εξαπατάς την εποχή,δείχνε όμοιος με την εποχή
λέει στον αγαπημένο της η Λαίδη Μακμπέθ και του στάζει όπιο στο μυαλό
όλα τα αρώματα της Αραβίας δεν θα καθαρίσουν αυτό το χεράκι
λέει υπνοβατώντας και δεν μου βγαίνει απ το μυαλό η εικόνα μιας βρεφικής παλάμης που ξέβρασε το κύμα μετά από ναυάγιο μεταναστών
έλα δως μου το χέρι σου
φωνάζει λίγο πριν σβήσει. Η μεγαλύτερη ανθρώπινη ανάγκη,ένα χέρι αγάπης για να βαδίσουμε μαζί”.
Πολυξένη Σπυροπούλου
