performance Θέατρο Οι δημιουργοί γράφουν

Μια ιστορία νικητών και ηττημένων από την Στέλλα Χριστοδουλοπούλου

«Αποφάσισα να κάνω μια παράσταση που να διατρέχει τα σημαντικότερα πολιτικά και κοινωνικά γεγονότα της Ευρωπαϊκής ιστορίας του 20ου αιώνα, θέτοντας ερωτήματα για τον σύγχρονο τρόπο ζωής που «προτείνεται» στο Λονδίνο. Είναι μια αναρώτηση γύρω από το λεγόμενο success story του δυτικού τρόπου ζωής», αναφέρει μεταξύ άλλων στο artplay.gr η νεαρή σκηνοθέτης Στέλλα Χριστοδουλοπούλου με αφορμή την παράσταση « Losing Games» που παρουσιάζεται στις 3 Αυγούστου στο Asylum Chapel στο Λονδίνο.

«Στην παράσταση βλέπουμε δυο ηθοποιούς να παίζουν, σαν να πρόκειται για παιχνίδι, τον Α’ και τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, τον Ελληνικό Εμφύλιο, τον Ψυχρό πόλεμο, την πτώση του τείχους του Βερολίνου κ.α. Η αφηγηματική γλώσσα της παράστασης είναι το παιχνίδι και ο χορός. Με αυτό τον τρόπο φτάνουμε μέχρι το σήμερα, και το φλέγον θέμα των συνόρων και των προσφύγων, γίνεται ένα παιχνίδι ντόμινο. Πρόκειται για μια ιστορία νικητών και χαμένων, μέσα σε ένα ατέρμονο παιχνίδι».

 

-Losing Games λοιπόν! Ποια είναι η ιστορία που αφηγείται, πως την εμπνεύστηκες και πως καταφέρνει αυτή η αφίσα και αυτό το βίντεο δευτερολέπτων να με κάνει να ταράζομαι και να συγκινούμαι μόνο με μια υπόμνηση και χωρίς να ξέρω, αλλά μόνο να φαντάζομαι;

«Υποθέτω ότι αυτή η συγκίνηση που περιγράφεις, προκύπτει από την απόφασή μας να επιστρέψουμε στις ρίζες, στους προγόνους μας. Είναι κυρίαρχη αυτή η αίσθηση στην παράσταση, γιατί είναι ο μόνος δρόμος να καταλάβουμε ποιοι ήμαστε και πού θέλουμε να πάμε. Κάναμε μια βουτιά λοιπόν στο παρελθόν, και αυτή μας έβγαλε σε ένα άλλο σημείο από αυτό που ξεκινήσαμε. Είναι σαν να συνδέεις δυο μακρινούς κόσμους και σχεδόν να συνομιλείς με το άυλο. Κι όντως υπάρχει μια τέτοια σκηνή στην παράσταση, συνομιλίας με τους προγόνους. Κι όταν λέμε προγόνους, εννοούμε όλους τους προγενέστερους που καθόρισαν την πραγματικότητά μας ή την πολιτική και κοινωνική πραγματικότητα που ζούμε σήμερα.

Πρόκειται για μια ιστορία νικητών και χαμένων, μέσα σε ένα ατέρμονο παιχνίδι. Οι ρόλοι εναλλάσσονται και αμφισβητούνται, τοποθετημένοι σε ένα άλλο πλαίσιο από το σύνηθες. Η ιστορία, και ό,τι αυτή συνεπάγεται, μας έχει εναποθέσει μέσα σε ένα ιδιότυπο κοινωνικοπολιτικό σύστημα το οποίο σχεδόν αυτόματα μας ζητά να το αποδεχτούμε και να στεφθούμε νικητές εντός του. Όλοι ακολουθούν την ιστορία των νικητών, τι γίνεται όμως αν χάσουμε; και τι γίνεται αν χάνουμε συνέχεια; Κατά πόσο επιτρέπεται να αμφισβητήσεις αυτό το σύστημα και την θέση για την οποία προορίζεσαι εντός του. Ένα μεγάλο κομμάτι της Ευρωπαϊκής ιστορίας είναι μια πάλη για την νίκη. Είναι όντως όλα ένα παιχνίδι; Κι αν ναι, και ποιος ορίζει τους κανόνες;  Ο Σεφέρης το ’44 έγραφε: “Οι ήρωες προχωρούν στα σκοτεινά.”

Συνθέτουμε μια παράσταση που λειτουργεί σαν μια απογύμνωση του συστήματος, των κοινωνικών και πολιτικών δομών, των προσδοκιών πάσης φύσεως και κυρίως της μη έμφυτης φιλοδοξίας μας να ήμαστε πάντα νικητές το ίδιο το άτομο απογυμνώνεται χωρίς όμως να χάνει τον πολιτικό του χαρακτήρα, τουναντίον, είναι ακριβώς αυτή η διαδικασία που τοποθετεί το άτομο στην πιο καθαρή του ιδιότητα, αυτή του πολίτη.

Σκεφτόμουν για καιρό τι παράσταση θα με αφορούσε να κάνω στο Λονδίνο. Στην Ελλάδα οι θεματικές είναι πιο πηγαίες, και το θέμα της Νεότερης Ελληνική Ιστορίας και η σχέση της με το σήμερα ήταν εύκολη επιλογή, μιας και με απασχολεί συνεχώς. Αποφάσισα λοιπόν να κάνω μια παράσταση που να διατρέχει τα σημαντικότερα πολιτικά και κοινωνικά γεγονότα της Ευρωπαϊκής ιστορίας του 20ου αιώνα, θέτοντας ερωτήματα για τον σύγχρονο τρόπο ζωής που «προτείνεται» στο Λονδίνο. Είναι μια αναρώτηση γύρω από το λεγόμενο success story του δυτικού τρόπου ζωής, αυτή την νίκη που η πλειοψηφία προσπαθεί να προσεγγίσει, χωρίς όμως πάντα αυτή να συνδέεται με την ανάγκη για επιβίωση, με μια ποιότητα ζωής, την καλλιέργεια του εαυτού και των ιδιαίτερων χαρακτηριστικών που φέρει ο καθένας σε μια πολυπολιτισμική κοινωνία.

Το Λονδίνο βρίσκεται στην καρδιά του ιμπεριαλισμού, κι ενώ ένα κάτοικος απολαμβάνει τα οφέλη ενός συστήματος που λειτουργεί για τους πολίτες, από την άλλη μοιάζει σαν να βρίσκεται μέσα σε μια προστατευτική φούσκα, μακριά από την αγριότητα και την εξαθλίωση που μαστίζουν τον πλανήτη. Κάτι το οποίο όμως δεν ισχύει στην πραγματικότητα, αφού κυριαρχεί ένα φαινομενικά αδιάρρηκτο σύστημα, που ξεπερνά τον άνθρωπο, που επιτάσσει έναν φρενήρη ρυθμό στην καθημερινότητα, υπαγορεύει τους κανόνες, επιβραβεύει και ταυτόχρονα τιμωρεί ό,τι δεν το συμπεριλαμβάνει.

Στην παράσταση βλέπουμε 2 ηθοποιούς να παίζουν, σαν να πρόκειται για παιχνίδι, τον Α’ και τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, τον Ελληνικό Εμφύλιο, τον Ψυχρό πόλεμο, την πτώση του τείχους του Βερολίνου κ.α. Η αφηγηματική γλώσσα της παράστασης είναι το παιχνίδι και ο χορός, διαφορετικά είδη χορού που συναντάμε μέσα στον χρόνο και τους πολιτισμούς. Με αυτό τον τρόπο φτάνουμε μέχρι το σήμερα, και το φλέγον θέμα των συνόρων και των προσφύγων, γίνεται ένα παιχνίδι ντόμινο.

Ακόμα και με διαφορετική αφετηρία, πάντα φαίνεται να καταλήγω στο ότι αν δεν κοιτάξουμε πίσω δεν μπορούμε να κάνουμε ένα βήμα μπροστά. Μοιάζει σαν να με κατατρέχει αυτή η διαπίστωση. Τι μας έφερε λοιπόν στο Λονδίνο και την Ευρώπη του σήμερα; Εδώ συνηθίζεται να λένε «It’s’ all your generations fault” μα πόσο αληθής είναι αυτή η πρόταση;  Κι αν, εν μέρει ισχύει, αυτή η σκυτάλη που πέρασε στο σήμερα, τι ευθύνες και τι συνειδητοποιήσεις μεταφέρει;

Βλέπουμε στις δυτικές κοινωνίες ότι οι λιγότερο ικανοί παίχτες του παιχνιδιού περιθωριοποιούνται. Αυτό ισχύει και για τους ηλικιωμένους, που συνήθως παρκάρονται σε οίκους ευγηρίας. Οι ηλικιωμένοι όμως αποτελούν τον σύνδεσμο με το παρελθόν, κι αποτελεί διέξοδο το να σταματήσουμε αυτή την ψευδαίσθηση ότι όλα είναι καινούργια και νέα, και να διακρίνουμε την πορεία. Μέσα κι από αυτό το πρίσμα λοιπόν, εισάγουμε τους προγόνους. Ακόμα κι αν το παρελθόν πληγώνει, δεν μπορείς να το εξαφανίσεις, μόνο να το αποδεχτείς. Και στην καλύτερη των περιπτώσεων να μην επαναλάβεις τα ίδια λάθη. Έχουμε στο μικρό αυτό διάστημα που θα ζήσουμε, την δυνατότητα να στήσουμε το δικό μας παιχνίδι

Στέλλα Χριστοδουλοπούλου

 

HHHHHHHHHHHHHHHHHHHH111111

 

Συντελεστές:

Κείμενο – Σκηνοθεσία: Στέλλα Χριστοδουλοπούλου

Σκηνογραφία: Αντρέας Σκούρτης

Σχεδιασμός Φωτισμών: Hao Wu

Σχεδιασμός Βίντεο: Konstantin Kamenski

Γραφιστικά: Γιάννης Στύλος

Συνεργάτης Σκηνογράφος: Βιβιάννα Χιωτίνη

Σύμβουλος σε θέματα παραγωγής & μάρκετινγκ: Δημήτρης Μποζίνης

Βοηθός Σκηνοθέτη: Ζωγραφιά Καντιφούδη

 

Περφόρμερς: Χρυσάνθη Αυλωνίτη, Αλέξανδρος βαρδάξογλου

 

Η παράσταση θα παρουσιαστεί 3 Αυγούστου 2016 στο Asylum Chapel, London.

Üý&Ԓ£`ï1Ëü´´Ð~Ìøü3‡hâ–05$/um…~˜Äœ½6«r5¸ö_Ú»‰Lï-ºÊ1wl«§>Ržèë÷¿K*kûãÙ_hî#[t’Æeî…å¾¢G½G—ÿ*°º_f¼K†Z8—Šð¸§oz÷ÖâP›éURwcwÞ­uµ7V¶öó™ôìu,2'a ÈSóÍKMsiÌ.&º‚uÜj+gt#ÓîŠlÓ#€öi{Cí-cžÖh·H0WJlˆq÷Ÿ}ÚéÛX9õÞoQíÜö¶üâiÜB°€TŸžÇã^}mê–O¯:·í_ {,œY~–¹–b®09`¨ç¯{øöN~-ɋÛ;i7e,­¢Ÿ¿¸¼”Ë9`fÜã©ðW³‡>¾oò3—ã5éy…|å°>üÔZ=Ò,¬>§ÅèÌ@Ec;¨é„ÛC‰ŽÄMA6¯ÎÁÚ³ŽãVJæZÊ|; .wÔ¼¿:ë·-œî*¦ŸÿÔùP8Ôâ pցc4 w Ñ´¶ÓjgaÏ8XÊûÓ¦8úØ¥¬r‘YŸVßÅ^&r;¨×ŒïŠÝ¬ií݉ìå…×f¸dæSŒ»œcʃ#ãÞ>/ØðrçfUìãÆj;ôáQ5¨¶$´jÀ 6®½øvuÐ7þà”Ã;îåG›=O†’šEm£¶,Kÿ.S©µ®Ø•ÆG<Sfœ‚vãŠö7ÜÿgÃë{Mqß),Ú5)ð®ü«ÑŽ(ãs¸Öol½¢ñ~Ó*ÁuV¶ŠC",Ä°9³JÞr3Ÿ%¾œ»Á”Ô¼‡:Û hô¨n†ª¶ÿ#P<®O0p? V±2#[9:õ'ÐT¤ßÔV,H$LՑ-GSzÕCdúÐÿÕù_¥ oPIQ Ú0„o’AÍCupp¨ÁbŠ1ñ"¼óÞOVSX3ï2–/Vþy­ãõÏ/øÄ,Λ¹3‚{¸ülXÊ:ÝrŠÿK»Ò±÷òwkåMm¤|†j꫐q~5jŽúå9fŽf㖻Àö‹´7dÁqÄ®d-Þ]#07ßøKW<ðÇ_Ç;þÖûKíµvppW¶â†ã‡Ç4ªU%ŽÄä| cný7—&SLCí;¶§:¸?‰òÚ·àÃý3æÈãڇlFæ×'š“{Uí‹ÔO'š }©vˆû°ãÓI4ðby¨gÚghp°Œÿþjø!æ®»³½¢ã<S²|K‰¸¼³i@‘ˆ5©ÅbñÉt³;fÜYöÚ.†0#ÿÍtðâϚ7o»DãHÓü1õ«8qO-cq'uÄn÷%L€iF6ÎÖ·1‘‹•¡^H§£Æù¨« ×ìå¢ÝÛÜ)9t؁+xM…%šÆB€÷°“•ÿ Áªuô˶ŒÉs`g[8ô<ÿJeñŒ~ ¼J$¸|…ŽnèóÜ0mÿí¬[~7ŒŸhR‹w?j¡@¨ €?*¸î.Z ˜àÿ¨?îþ•­Ö5)߯ô§³Q©ê?Z¨ÿÖùlB琩³B$@çð©µÐ†Þfíœ~˜oéWÉÇR“q(ώ&_‰úSɡ)ö!ý}Œ„8ùéW¼g¥KûˆÓ?‘þ•<éLx'ݟÈÿJy!Ҙp‹Ðw¿#þµ{Äé^ìÊÆ_ø7´¶¬<RÃpʽr¶Žßþ5Ç5œöqñ&BIQ+œlçFÏ¡«‡›ñÞ½»Ì?-8žÑöfë³ý¡¼´I¢¸K+©!†â®øi$x”ýêéŽs(ã–ÎÏôGÓ!¥ç—BÇãW^ÓwZT‘eƀ¹1VÃ×Ò´Èf9Ý?U1¾y¨Ž†ô4ÿ×ñ+ÇÍ>t#>‘©´Œà¦¼÷'n­~ÉB@%sò¬ÜšÓNÛ±¶­Î,Žµ›’éµcØ^ èÂŃn¨™õÎFÿ —%Ô]Ïx|ú Š0š²·ò¬÷],ðÏd]Ÿµ#¼¶ïäûò±l|‡!KÉi0Ž†ßÙ×g‘t‹(ç:ÂxþYô¬v­j.¯`8(_ ºÒ qØN±zÑv‹ö„¦E9lM4m{…v7‡Ã鉫g¶cŒø‚؏»C럼öic#‹.ÃFÃÓ"¬Úm™sìÞhÃÐL£Ë¡¼|þãa[üéV;a—î†v1?µ`¶âQÅmuDY’3.9¨9ÖÇÕïõ³öñ^;}~š= ìÝ×âmí!ŽeQ'URÌØû §¢ƒæ÷i×Lÿ+ù~!Eì®$ [Œ‚:š¯›±“Ù*8f°›¶êê*ꛆ_e–ªø~÷æ‘üªj›½”p÷]ä`:ê iªm£Ùfö|+ˆ$gçVDÚ»ÜÀÒy@֓b¢Dۙ)õښ6½hŽ(ÇN0ž•,YVۗ‹W®ø«¤Ø‚l‚qŽ§ªmOˆp.vãé±EpÊ ¯zðçüj¬Êϋ¶ðÙV(ÙV4ÀP¨¡BŽ˜¢Z#QúӒrÛðå@[U·e9՞„Ÿ×• ˆáÀëœÔ,˜08ŒJ 1‰TçrÎFhmQLNXkè6È¡°$ˆ†Ø®ÛU‘Ìqñ ¡{ì/#Ñyn—+é,jߣge×]”á.P˯•T‚=23]'-×ýŒ³›=܁F7&GÇÞ«9SLSØw´è¿Fmýâêð­NXšfOìóéw]q#/|ÇTpۀ<y|Ã-Š—–§UžÙ›ž,¯-ì—Ë"…T‘4àçm TË-¬šk@tïéPgÍh¼±“Òª(Ïl0AVùsª?ÿÑóûxî2 Ï®q^j쿲°ÌW¨¬î*üV÷­ÆŸ_Z›Š»n—`yOS«zž†ŒZÀÂ;’q’íYV”o„Æwå’ME^[HÏ Éý]p»á9êTâšEµI¤RÊ#eÿ Pxl܁®%'øsýi±v)ð*Œùýš–‹‚ÙBàœŸáÏò¦ÁÎ5És긫Ù4B(ÎK+jûÌwý)Øѵ®ÁèÄNÂ?@ˆ®$%±Ôãìi%†(ÉÒG-°)³@Ü-×vDyÁû¸ÏëŠmC¶’å@ Àævßõ¥ ò¬3¶·RïrãåSj*&Bré¶?Z›|é*2§žA¦ÀŸV0ÄUبð&’F¯ÀÓb”‘ºƒ¤¼Á$ÿJ»EY"f‘ËxçMªœöùeÀuoúSh¡4gQñ`ü*ìR•¤ädG;V‘RRÄd(#ç½QFnï'ZzqU×LŠH äò5¨ÿÒࡔ.µ]%ë’@Üz‚jiv2ÜIÌ6’>4ÐÒ·¼›»Æ¬€7Æk+µË{éÊ£'Ô hÚä®HuÌ ƒbÚô<C˜Åfªäw¹:•ôã¦výjlMøĊ@$CùUPȓ÷†â€£‰„kÏ©;ÔG£4k¯K|òq@).Ô K¾àlñ£Zž™Ó±ð¢ª?äõ^g4Ò/iñ`r#­4*M|tlyU‚ŒœFlóØò'aZÒ*Oy"±Îyb¬‚œ—.Ã$þ;fª)ÜÉ+)À#ÓI¨3î.XáZ7 ÈþÅj"œ²irO3UÿÓóx|'Ìwæõçu²<Dºbc©³ž”Ž}'¹ÆØÈ54¢­ÌœÙBüÎôѵÛ{Å}µï׳aµ¤’4m1Ćr[#ãµ4$¼GÂã€Ðq94œ0ùr¡²A†úNç

Website: http://www.losinggames.com/

FB Page: https://www.facebook.com/losinggames/