Ντυμένος τα καλά του τα μαύρα, με ένα περιβραχιόνιο πένθους και τιμής στο μανίκι και σε στάση προσοχής μπροστά σε ένα μικρόφωνο, θυμίζοντας απαγγελίες ποιημάτων σε εθνικές επετείους σχολικών χρόνων, αλλά και εκφωνήσεις θλιβερών επικηδείων, ο Γιάννης Τσορτέκης προσέρχεται στην πιο προσωπική και βαθιά βιωματική ερμηνεία του, καταθέτοντας μια πυρετώδη εκφορά λόγου στην παράσταση της “Μαύρης Γαλήνης” του Δημήτρη Μαρωνίτη, ένα δικό του μοιρολόι αποχαιρετισμού σε γενναίους, ήρωες και εποχές, στεφάνι μνήμης σε πεσόντες, νεκρούς, βασανισθέντες, εξορισθένετς, απελαθέντες, έγκλειστους μελλοθάνατους, αντιστασιακούς, ασυμβίβαστους και επαναστάτες. Μόνο με μια λωρίδα φως να πέφτει πάνω στο πρόσωπο, χωρίζοντάς το στα δυο, θυμίζοντας σκληρές, ατέλειωτες και βασανιστικές ώρες ανάκρισης, αλλά και το μικρό παράθυρο της φυλακής, κορυφαία κατάθεση της φωτιστικής σκηνοθεσίας του Σάκη Μπιρμπίλη. Ο Τσορτέκης σαν έτοιμος από καιρό, στέκεται θαρραλέος μπροστά στο εκτελεστικό απόσπασμα της ιστορίας, εκφωνώντας κατά ριπάς σκέψεις και λέξεις από το βαθιά προσωπικό και ακραία ερωτικό κείμενο του Μαρωνίτη, που μοιάζει να συμπυκνώνει τον εφιάλτη του εγκλεισμού του στα κρατητήρια της ΕΑΤ ΕΣΑ, την μοναξιά, τον φόβο αλλά και την απελπισία του. Μια κραυγή και μια διαμαρτυρία που συνδιαλέγονται με το πένθος στην ζωή και την τέχνη. Ένα πένθος ωστόσο που δεν είναι οδύνη, αλλά ζωντανή μνήμη και συνομιλία μέσα από τις πάντα παρούσες απουσίες.
Ένας μονόλογος πικρός, σαν θλιβερό τραγούδι, ένας λυγμός και ένας αποχαιρετισμός τιμής και υπόκλιση στην αντίσταση, την εξορία, τα βασανιστήρια, την απομόνωση, σε όλους όσους κυνηγήθηκαν, φυλακίστηκαν, βασανίστηκαν, πόνεσαν και υπέμειναν στωικά και με αξιοπρέπεια αλλά και σε όλους όσους λύγισαν από τους πόνους της ψυχής και του κορμιού. Ο Τσορτέκης παραστέκεται και ξενυχτά τον νεκρό αποδίδοντας την οφειλόμενη τιμή στην διαδρομή της ζωής του, άρα και την καταγωγή του πάνω στην τέχνη. Συγκινείται και συγκινεί σε μια παράσταση κατεπείγοντος περιστατικού, που είναι για τον ίδιο ζήτημα ζωής και θανάτου. Σπαράσεται και δονείται, εξομολογείται, ενδύεται τον λόγο σε ένα σκίρτημα ακραίο και ερωτικό, αιωρούμενος μεταξύ γενναιότητας και δειλίας, με την μουσική του Σταύρου Γασπαράτου να αφηγείται συγκλονιστικά την δική της αγωνία.
Μια παράσταση με προσωπικά χαρακτηριστικά ιδιοσυγκρασιακής αντίστασης, αξιοπρέπειας, γενναιοδωρίας και γενναιότητας απέναντι στη ζωή μέσα από ένα κείμενο βαθύ, αυθόρμητο, εκρηκτικό, ένα ημερολόγιο απελπισίας και εγκλεισμού, γραμμένο σε κελί απομόνωσης το 1973, πάνω σε φθαρμένες χαρτοπετσέτες, που συνδιαλέγεται με το παρόν, σε μια δημόσια ιδιωτική συνθήκη αναζητώντας τόπο “Προς Εγκατάστασιν ΙΙΙ”.
Άξια μνείας η επιμέλεια κίνησης της Ελένης Φορτώση και η δραματουργική επεξεργασία της βοηθού σκηνοθέτη και υπεύθυνης παραγωγής Δόμνας Ζαφειροπούλου.
Στο Δώμα του Θεάτρου του Νέου Κόσμου, κάθε Δευτέρα και Τρίτη, έως τις 10 Ιανουαρίου.
Μάνια Ζούση
Φωτογραφίες Γιάννης Πρίφτης
