Μια ημέρα μετά την πρεμιέρα του έργου της “Τυραννόσαυροι REX”, η Λένα Κιτσοπούλου γράφει στο artplay.gr τις πρώτες της εντυπώσεις, που θα μπορούσαν να είναι ένα νέο έργο:
“Χτες έγινε η πρεμιέρα του καινούργιου μου έργου ‘’ Τυραννόσαυροι – REX’’ στην Πειραματική του Εθνικού Θεάτρου. Σήμερα ξύπνησα με όλο αυτό πίσω μου, μα και μέσα μου, μα και μπροστά μου. Από τα τζάμια της κουζίνας μου είδα ότι είχαν πετάξει μία σακούλα σκουπιδιών πάνω στο παρμπρίζ του αυτοκινήτου μου, το οποίο ήταν παρκαρισμένο ακριβώς από κάτω. Αυτό είναι το πρώτο installation που είδα μετά την πρεμιέρα των Τυραννόσαυρων και σκέφτηκα ότι δεν είμαι και τόσο λάθος με το έργο που έγραψα. Υπάρχει σκουπιδαριό στο τιμόνι, υπάρχει βία στην όραση, υπάρχει εμπόδιο να ξεπεραστεί, υπάρχει θυμός να κατευναστεί, υπάρχει πολύς κόπος, μόνο και μόνο για να κατέβεις μέχρι το αυτοκίνητό σου. Πρέπει να πιάσω με το χέρι μου τα σκατά κάποιου άλλου για να απαλλαγώ από αυτά. Πρέπει να θυμηθώ, κατεβαίνοντας κάτω στο αυτοκίνητο να πάρω μαζί μου ένα μωρομάντηλο, κάτι, για να σκουπίσω τα χέρια μου, αφού πρώτα πιάσω τα σκατά του άλλου και κάπως θα πρέπει ταυτόχρονα να κρατήσω για λίγα δευτερόλεπτα και την αναπνοή μου μέχρι να πετάξω αυτά τα σκατά στον κάδο, πρέπει γενικά να κάνω πολλά πράγματα που δεν θα ήθελα και μέσα σε όλα αυτά πρέπει να βρω και έναν τρόπο να μην με νοιάζει όλο αυτό. Πρέπει να το κατατάξω στο πλαίσιο του αυτονόητου, του κανονικού, του νορμάλ, πρέπει να πω στον εαυτό μου ότι, έλα μωρέ, αυτό δεν είναι τίποτα τρομερό, ντάξει, δεν έγινε και τίποτα. Πράγματι. Δεν έγινε και τίποτα. Συμβαίνουν πολύ χειρότερα πράγματα στον κόσμο. Όμως, αν μαζέψεις, όλα αυτά τα ‘’ δεν έγινε και τίποτα’’ της κάθε μέρας, και αν τα καταγράψεις σε ένα χαρτί, τότε ενδεχομένως στο τέλος της ημέρας να έχεις ένα θεατρικό έργο, αλλά κι αυτό μόνο αν έχεις την κλήση προς το γράψιμο. Αν δεν την έχεις, και απλώς όλα αυτά μαζεύονται μέσα στον θώρακά σου, τότε ενδεχομένως στο τέλος της ημέρας να έχεις κάποιο βάρος στον θώρακα. Χτες, στην πρεμιέρα, έλειπε απ’ τη ζωή μου κάποιος που θα ήθελα να είναι εκεί, αλλά δεν έγινε και τίποτα. Είναι νορμάλ, γιατί ήξερα πως δεν θα είναι εκεί. Χτες, πριν ξεκινήσει η πρεμιέρα, υπήρχε από το πρωί ένας θανατηφόρος βόμβος μέσα στο κεφάλι μου, αλλά δεν έγινε και τίποτα, γιατί είναι φυσικό να συμβαίνει. Σήμερα, περιμένω κάποια επιβεβαίωση που δεν έρχεται, αλλά είναι λογικό, δεν έγινε και τίποτα. Όλα είναι λογικά, όλα συμβαίνουν, όλα είναι μέσα στη ζωή, όλα είναι νορμάλ. Δεν έγινε και τίποτα. Εγώ, όμως, περιμένω σαν μαλάκας, κάτι που δεν θα έρθει ποτέ. Κάποιος πέθανε, κάποιος αρρώστησε, κάποιος πόνεσε, ένα παιδάκι ανατινάχτηκε από μία βόμβα, αλλά είναι φυσικό, αφού ζει μέσα σε πόλεμο. Είναι νορμάλ. Η τηλεόραση είναι μια αηδία σκέτη, αλλά είναι πολύ φυσικό. Ο κόσμος γύρω κουράστηκε, αλλά είναι τόσο νορμάλ αυτό, με όλα αυτά που συμβαίνουν. Θέλω να ρωτήσω, απλώς να ρωτήσω, γιατί το νορμάλ είναι τόσο αποδεκτό; Γιατί; Γιατί; Γιατί; Γιατί; Γιατί όταν λέμε ‘’ δεν είναι φυσιολογικά πράγματα αυτά’’ είμαστε αρνητικοί. Γιατί μας αρέσει το φυσιολογικό; Ποιο είναι το φυσιολογικό; Αυτό που υφίσταται ως φυσιολογικό, ή αυτό που νομίζουμε ότι θα έπρεπε να είναι το φυσιολογικό; Είναι φυσιολογικό να γεννιόμαστε και να πεθαίνουμε; Φυσικά και είναι. Αλλά δεν είναι απαραίτητα θετικό. Το φυσιολογικό δεν είναι και το όμορφο. Η ζωή δεν είναι απαραίτητα ωραία, επειδή είναι φυσιολογικό πράγμα. Και γιατί, ένας φασίστας, ένας βασανιστής, δεν είναι φυσιολογικός; Εφ’ όσων υπάρχει και υφίσταται, ανήκει και αυτός στο πλαίσιο του φυσιολογικού. Είναι νορμάλ. Οπότε τι είναι ακριβώς αυτό που μας ενοχλεί; Γιατί κάτι μας ενοχλεί όλη την ώρα, είμαι σίγουρη, κάτι είναι που μας αρρωσταίνει. Φοβάμαι πως είναι η ίδια η φύση που μας ενοχλεί. Η ίδια η ζωή, της οποίας η ομορφιά και η ασχήμια είναι το ίδιο πρόσωπο και η οποία όμως για κάποιο λόγο μας μισεί θανάσιμα, δίνοντάς μας την ψευδή ελπίδα της επιλογής μεταξύ των δύο αυτών σιαμαίων τεράτων. Η ίδια η φύση μας καταδικάζει σε έναν μάταιο αγώνα. Οπότε γιατί με τόση μανία πρέπει αυτή η κακόβουλη και σαδιστική φύση να προστατεύεται και ο πλανήτης να διασωθεί; Γιατί; Γιατί; Γιατί; Πιστεύω, τελικά, ότι πρέπει όλη την ώρα να κάνουμε πλάκα. Ή να ασχολούμαστε με πολύ μικρά πράγματα, π.χ. να βάζουμε ένα μυρμήγκι πάνω στο χέρι μας και να το παρατηρούμε. Ότι μόνο έτσι αντέχεται όλο αυτό το θανατηφόρο ατύχημα της γέννησής μας. Κάτι τέτοιο νομίζω θα ήθελα να πω μέσα από την καινούργια μου παράσταση. Κάτι τέτοιο”.
Λένα Κιτσοπούλου
