Ίσως να είναι και η μοναδική εγγαστρίμυθος κουκλοπαίκτρια στην Ελλάδα. Η Κατερίνα Σοπίδη, ένα πολυτάλαντο νεαρό κορίτσι, που εκτός από αυτοδίδακτη εγγαστρίμυθος και κουκλοπαίκτρια
σχεδιάζει κόμικς τα οποία αυτοεκδίδει, γράφει στο artplay.gr για αυτήν την παράξενη …καλλιτεχνική ιδιότητα που δεν συναντάται και πολύ συχνά!
«Μια ιστορία γεμάτη ανατροπές με οδήγησε πριν λίγες μέρες στην Κύπρο για να παίξω την πρώτη μου παράσταση εγγαστρίμυθου εκτός Ελλάδος.
Ως κουκλοπαίκτρια οφείλω να ζωντανέψω τις κούκλες μου παρουσία θεατών και ως εγγαστρίμυθος οφείλω να κάνω μαγικά ώστε να μην κινώ τα χείλη μου όταν μιλώ στη θέση της κούκλας. Μια φορά και αυτόν τον καιρό που γράφω, δεν ξέρω ακόμα αν πρόκειται για αληθινό παραμύθι, το ότι έφτασα ως εδώ. Με όλες τις εν δυνάμει κούκλες, που είχα και έχω στην ψυχή μου, είναι σίγουρο πως για να πάρω αγάπη δε θα χρειαστεί να περιμένω ως το τέλος. Η αγάπη ήρθε – όταν την είχα πραγματικά ανάγκη – στο πρόσωπο του Κλέωνα, του κουκλοσκηνοθέτη μου, που πήρε τα ηνία της παραγωγής όταν κόντεψα να παραιτηθώ. Η αγάπη συμπληρώθηκε στο πρόσωπο της Τούλιας, της πρώτης μου κουκλοκόρης, που με βοήθησε να μη δέχομαι τα ψέματα ούτε καν από τον εαυτό μου. Η αγάπη συνεχίζεται με κάθε νέα κουκλίτσα που βρίσκεται κοντά μου εν ενεργεία, όπως η Στέλλα που θα πει τα πρώτα της λογάκια το Σεπτέμβρη. Την έφτιαξα να είναι περίπου τριών ετών – όσο ήταν και ένα αγαπημένο μου αγοράκι τον καιρό που δεν μας αναγνωρίστηκε το δικαίωμα να αποχαιρετήσουμε ο ένας τον άλλον.
Ξεκίνησα να εξασκούμαι ως εγγαστρίμυθος όταν έμεινα η τελευταία υποστηρικτής του εαυτού μου και δε θα σταματήσω να δημιουργώ γιατί ξέρω πως πάντα θα είμαι η τελευταία. Δεν περιμένω, δηλαδή, να με σώσει κανείς τη στιγμή που με έχει ήδη σώσει το κουκλοθέατρο. Η μαγκιά στο χορό, άλλωστε, είναι να μείνεις μετά τις δώδεκα. Τότε που, φορώντας τα αληθινά σου ρούχα, ρισκάρεις να χάσεις τα πάντα με παρουσία θεατών. Σας νιώθω όλους αδέρφια μου και μη με ζηλέψετε ούτε στιγμή τώρα που μάθατε την ιστορία μου. Μπορεί όλοι μου οι φίλοι να είναι σούπερ φανταστικοί, αλλά το φανταστικό έχει δύο πλευρές, μία υπέροχη και μία οδυνηρή».
Κατερίνα Σοπίδη
φωτογραφία εξωφύλλου: Γιώργος Αλεξανδράκης
