Για την πρώτη σκηνοθετική της απόπειρα βασισμένη σε διηγήματα της Λένας Κιτσοπούλου , με τίτλο “Μεγάλοι δρόμοι” , που ανεβαίνει στο Θέατρο του Νέου Κόσμου με τους Άρη Λάσκο, Μυρτώ Γράψα και την ίδια, η Ειρήνη Φαναριώτη
γράφει στο artplay.gr
“5 Νοεμβρίου 2014. Η πρώτη συνάντηση μοιάζει σαν χθες. Τότε που ακόμη ψάχναμε το θέμα του κάθε διηγήματος και πως συνδέεται ο καθένας μας προσωπικά με αυτό. Λέγοντας μια προσωπική ιστορία. Γιατί μας διάλεξαν αυτές οι ιστορίες και τι σχέση μπορεί να έχουμε εμείς με την διάσταση των πραγμάτων; Το σχετικό και το απόλυτο. Ο συμβιβασμός. Η πτώση. Ο έρωτας και πώς στεκόμαστε απέναντί του όταν έρχεται και μας βρίσκει;
Κάπου εκεί θυμήθηκα μια φράση «Πολλά μπορούσε, τίποτα δεν έκανε και έζησε περιμένοντας να ζήσει».
Ύστερα κάναμε πολλή δουλειά πάνω στο λόγο. Λέξεις, νοήματα, εικόνες. Τρόποι αφήγησης. Η εμπλοκή στην αφήγηση. Το λεπτό όριο. Μετά πολλοί αυτοσχεδιασμοί, πολύ γέλιο και μέσα μέσα κάνα δάκρυ.
Αφορμή για τον τρόπο δουλειάς ήταν η ανάγκη μου να συνδέσω την καθαρή τεχνική με τον προσωπικό τρόπο αφήγησης. Έτσι δανείστηκα τεχνικές και μεθόδους που είχα διδαχτεί ως τώρα, γι’ αυτό κι ένα μεγάλο μέρος της παραγωγικής διαδικασίας το χρωστάω στους δασκάλους μου. Την έμπνευση, στη Λένα Κιτσοπούλου, που μ’ αυτές τις δύο ιστορίες χτύπησε την κεντρική αρτηρία της καρδιάς μου. Την ψυχή και το πάθος της όμως τα χρωστάω στον Άρη και τη Μυρτώ, το Γιάννη, τη Χαρά, την Αμάλια και το Φώτη, που δώσανε ζωή και όνομα σ’ αυτό το στόχο. Αυτή η ομάδα με κάνει να χαμογελάω κάθε φορά που έρχεται μια δυσκολία.
Πέρασαν 2,5 μήνες πολύ γρήγορα. Σα νεράκι. Τώρα ανεβαίνουμε. Όλοι μαζί.
Μόνο αγάπη. Αυτός είναι κι ο στόχος. Κι ό, τι γίνει…”
