“Όσο ωραίο είναι να δοκιμάζεις διαφορετικά πράγματα , τόσο ενδιαφέρον είναι να βρίσκεις νέους τρόπους για να πεις το ένα”, σημειώνει στο artplay.gr ο Γιάννης Σιούτης που μαζί με τον Πέτρο Ρούσσο έχει την σκηνοθετική επιμέλεια του “mitroo”, μιας πολύ ιδιάιτερης σκηνικής αφήγησης βασισμένης στα γραπτά μιας άστεγης που βρέθηκαν τυχαία στον Εθνικό Κήπο και αποτέλεσαν τον καμβά της θεατρικής ιστορίας που παρουσιάστηκε σε μια παλαιά βιοτεχνία ξυλείας στον Βοτανικό, σε αίθουσα του Εθνικού Μετσόβειου Πολυτεχνείου και εδώ και λίγο καιρό πήρε το δρόμο για τα νησιά, την Χώρα της Αμοργού, ενώ ακολουθούν το Ρέθυμνο, η Μυτιλήνη, η Ικαρία.
“Αναζητώντας καινούριους τρόπους για να πούμε την ιστορία του mitroo”, συνεχίζει ο Γιάννης Σιούτης, “βρεθήκαμε πολλές φορές σε τοίχους και αδιέξοδα, που έστρεψαν τα μάτια μας αλλού. Είναι ωραία να αλλάζεις οπτική γωνία, φωτίζονται τα πράγματα διαφορετικά. Ο τρόπος με τον τόπο πηγαίνανε πάντα παράλληλα και στις σκέψεις και στα προβλήματα. Κάθε τόπος έχει την δικιά του πολεοδομία, λειτουργία και ταυτότητα. Θα μπορεί άραγε και ο τρόπος, παρουσίασης της παράστασης, να είναι τόσο ανοιχτός που να στοχεύει στο κέντρο;
Μα εγώ, ένα κορίτσι που έπαιζε σε λιβάδι. Ένα κορίτσι κάποτε ήμουν και εγώ. Ένα κορίτσι.
Ποιόν αγαπάς πιο πολύ την μαμά σου ή τον μπαμπά σου;
Στην επαρχία οι άστεγοι δεν είναι τόσο πολλοί, σε μερικά νησιά, ανύπαρκτοι . Το θέατρο δεν είναι ανάγκη και επιλογή. Γιατί αυτό το κείμενο;
Αυτές ήταν σκέψεις που έψαχναν να βρουν τον τρόπο δημιουργίας για κάτι που σχεδόν ασυνείδητα θέλαμε να συνεχίσουμε.
Η διαδρομή μεγάλη, η απόφαση μία. Μία πολύ προσωπική διαδρομή , μια μοναδική πορεία για κάθε θεατή , εντός του τόπου που μένει, μπορεί να πυροδοτήσει όσα θέλουμε. Οι κοινωνικές ταυτότητες έντονες και οι ρόλοι πολλοί ακόμα, σε τόπους μικρούς. Κάθε μέρος έχει το δικό του μητρώο, έχει δομηθεί και υπάρχει μέσα από αυτό. Έτσι δοκιμάσαμε να κάνουμε θέατρο, μέσα στο ‘ θέατρο’, αναζητώντας τον λόγο που έχουμε αφήσει να συμβαίνουν όλα όσα μας παραμορφώνουν.
Για καιρό λοιπόν, το mitroo δεν μπορούσε να βρει στέγη που τελικά δεν χρειαζότανε. Στον δρόμο. Μια παράσταση που ξεκινά από τον δρόμο, από ένα παγκάκι και προχωρά συνέχεια μέσα από σημεία, μέσα στην πόλη, σπίτια, εκκλησίες , γωνίες.
Δεν βλέπεις μόνο, ακούς. Δεν υπάρχει σχέση θεατή και ηθοποιού, μα συνοδοιπόρου.
Έχει να κάνει, κανείς μια υπεύθυνη δήλωση;
Μέσα σε αυτήν την συνομιλία υπάρχουν διάφορες ερωτήσεις, που δεν είναι απαραίτητο να απαντιούνται, αλλά φέρνουν κάτι από το παρελθόν στο σήμερα, έστω και μέσα από την σιωπή. Στις πρώτες δοκιμές που κάναμε στην Αμοργό, τα ερωτήματα απαντήθηκαν. Σχεδόν όλα. Ο κόσμος είχε ανάγκη να μπορεί να πει, ότι είναι έγγαμος, άγαμος, χωρισμένος για παράδειγμα και ποιο έντονα από ότι στην Αθήνα. Είχε ανάγκη να ακούσει κάποιον κοιτώντας τον στα μάτια και όχι να δει θέατρο, έτσι όπως το φαντάζεται και όπως εκπαιδεύεται μέσα από την τηλεόραση. Είχε την ανάγκη να κάνει τον σταυρό του ή όχι, να κρατήσει τον άλλον από το χέρι ή όχι. Θυμίζω πως το έργο (που βασίζεται στα γραπτά μιας άστεγης), παίζεται στον δρόμο.
Το ενδιαφέρον ήταν, επειδή η παράσταση συνέβαινε και σε ώρες όπου η χώρα της Αμοργού είχε κίνηση, δημιουργήσαμε συνενόχους κατά την διάρκεια αυτής της δράσης. Εδώ όλοι γνωρίζονται και αν δεν είσαι από εδώ σε γνωρίζουν πολύ γρήγορα. Υπήρχε κόσμος που έβλεπε την Ζωή να περνά από το μαγαζί του, κάθε φορά κατά την διάρκεια της παράστασης , ή θεατές που την είχαν δει περαστικοί στην παράσταση ενός άλλου. Παρατηρούσαμε πως κάτι είχε αλλάξει στην καθημερινότητα τους.
Κάτι άλλο που κρατώ, είναι πως κάποιοι, μετά την παράσταση, δεν ήθελαν να πάνε σπίτι τους, ήθελαν να μείνουν, να περπατήσουν, να επικοινωνήσουν. Και όσο περίεργο και αν ακούγεται κάτι τέτοιο, ακόμα και σε τέτοια μέρη, λείπει. Η ελληνική επαρχία έχει τις δικές της ιδιαιτερότητες, φέρει πολλές παθογένειες, αλλά έχει και πολλά όμορφα να σου μάθει. Σιγά σιγά ευχόμαστε να βρει την δύναμη να αγκαλιάσει και να δεχτεί πολλούς από όσους την πλησιάζουν, σε μια περίοδο που η αποκέντρωση δεν είναι μόδα αλλά για κάποιους αυτοσκοπός.
Αυτή την φορά η Ζωή, ερμηνεύει, μια πολύ προσωπική ιστορία χωρίς κανένα βοήθημα πέρα από τον άλλον που βρίσκεται πλάι της. Ο προηγούμενος ηχητικός και εικαστικός πλουραλισμός δεν υπάρχει. Εδώ σαν άλλη Αλίκη στην χώρα των θαυμάτων, πέφτει κάθε φορά σε νέους τόπους, τους αφουγκράζεται και παίζει μαζί τους, προσπαθώντας να καθρεφτίσει ό,τι την κοιτά».
*οι ερωτήσεις είναι μέρος της παράστασης
Γιάννης Σιούτης
