Ένα δοκίμιο σκηνικού ύφους και τρόπου αλλά και μια πρόταση νέας θεατρικής αφήγησης επιχειρεί και πετυχαίνει η παράσταση «Ο Φίλιπ Γκλας αγοράζει μια φραντζόλα ψωμί»» που επανέρχεται από τις 21 Οκτωβρίου κάθε Παρασκευή και Σάββατο στο Θέατρο 104 σε σκηνοθεσία Σοφίας Μαραθάκη.
Τέσσερα σύντομα μονόπρακτα που την ίδια ώρα αποδομούν και δοξάζουν τη γλώσσα και τις λέξεις. Μια βαθιά σαρκαστική και ευφυής γραφή του Ντέιβιντ Άιβς αλλά κυρίως μια ακραία αυτοσαρκαστική σκηνική αφήγηση της Σοφίας Μαραθάκη σχολιάζει με έναν προσωπικό, έξυπνο βιωματικό τρόπο την αποξένωση και την έλλειψη επικοινωνίας, την άγνοια και τη βλακεία, την τελική παρανόηση. Όλα αποτελέσματα και βασικά χαρακτηριστικά της παντελούς αδιαφορίας και πλήρους απομάκρυνσης από την ζωογόνο και κυρίαρχη πρωταγωνίστρια που είναι η γλώσσα και οι λέξεις. Έννοια και εργαλείο που αποθεώνεται αλλά και αποσαθρώνεται την ίδια στιγμή περνώντας μέσα από φράσεις όπως «Πρέπει να βρεις την κεντρική ιδέα» ή «το γράψιμο είναι χαμένη υπόθεση» ή «ποιο γραπτό δεν θέλει αναθεώρηση..»!
-Τι είναι μεταμοντερνισμός; αναρωτιέται ο ένας από τους τρεις πιθήκους που στο πρώτο μονόπρακτο προσπαθούν να γράψουν τον Άμλετ. Για να του δώσει ο δεύτερος πίθηκος αμέσως την απάντηση «δεν είμαι συγγραφέας, είμαι πίθηκος»!
Η παράσταση σχολιάζει με υπόγειο τρόπο και μέσα από την επανάληψη των λέξεων αλλά κυρίως των σκηνών, που «παγώνουν» καδράροντας, την παρανόηση και το παράλογο. Τα παγωμένα κάδρα διηγούνται την δική τους ιστορία μέσα από τα σώματα, την κίνηση που αποσπά ευχάριστα την προσοχή (Βρισηίδα Σολωμού) και τις εκφράσεις των ηθοποιών που καταθέτουν μοναδικές ερμηνείες υψηλής ακρίβειας: Φωτεινή Παπαχριστοπούλου, Κωνσταντίνος Παπαθεοδώρου, Γιώργος Σύρμας, Σοφία Μαραθάκη.
Οι φωτισμοί του Σάκη Μπιρμπίλη αποτελούν μια άλλου τύπου σκηνοθεσία ακριβείας που επιτείνει την υπάρχουσα αναδεικνύοντας ένα υψηλής αισθητικής αποτέλεσμα.
Τα μονόπρακτα διαδέχονται το ένα το άλλο με γρήγορους ρυθμούς και ηχηρές παύσεις: ένα ζευγάρι ερωτεύεται, προσπερνώντας τις λάθος ατάκες, κάθε φορά που ο ήχος ενός κουδουνιού επαναλαμβάνει τη μεταξύ τους συνάντηση, ο Φίλιπ Γκλας αγοράζει μια φραντζόλα ψωμί και ο Τρότσκι με ένα τσεκούρι καρφωμένο στο κεφάλι πεθαίνει σε παραλλαγές. Η επαναλαμβανόμενη λούπα επιτείνει την γελοιότητα και το παράλογο για κάτι που «ο καπιταλιστικός τύπος δεν θα γράψει ποτέ τίποτα σωστό».
Ίσως το πλέον καυστικό σχόλιο για τον τρόπο που γράφεται, αναδεικνύεται και διαδίδεται η πληροφορία αλλά και η ίδια η ιστορία… με την γελοιότητα να είναι συνεχώς παρούσα.
Πρόκειται για την ίδια εμμονική επανάληψη που αντιδιαστέλλεται με την εσωτερική μας ακινησία και αδράνεια.
Προσεχτικά επιλεγμένες μουσικές επιλογές του Βασίλη Τζαβάρα, σκηνικά με την υπογραφή του Κωνσταντίνου Ζαμάνη και κοστούμια της Βασιλικής Σύρμα που αναδεικνύουν από κοινού την κομψότητα και το γούστο σε μια παράσταση για την οποία …« ο καπιταλιστικός τύπος δεν θα γράψει ποτέ τίποτα σωστό»!
Μάνια Ζούση
