«Ο Ορλάντο είναι ένας ρόλος πρόκληση γεμάτος εναλλαγές και συνεχόμενες διαφοροποιήσεις”, γράφει στο artplay.gr η Αμαλία Αρσένη για τον ρόλο που επωμίζεται στο ομώνυμο έργο της
Βιρτζίνια Γουλφ, και συνεχίζει ” Τη μια στιγμή είναι ένα νεαρό αγόρι του 16ου αιώνα και την επόμενη μια παντρεμένη γυναίκα του 20ου αιώνα. Είναι ένας ρόλος σύμβολο για όλα τα παιδιά -δηλαδή τους ανθρώπους που είναι πάντα κατά βάθος παιδιά – που προσπαθούν να ανακαλύψουν ποιοι πραγματικά είναι για τους εαυτούς τους αλλά και για τον κόσμο. Τελικά το πιο σημαντικό είναι το τι είμαστε για μας, το τι παραδεχόμαστε στους ίδιους μας τους εαυτούς, γιατί μόνο έτσι μπορούμε να χαράξουμε την προσωπική μας πορεία και να έρθουμε αντιμέτωποι με το παρελθόν μας ώστε να κοιτάξουμε μπροστά. Ο ρόλος αυτός όπως και κάθε ρόλος απαιτεί μια ειλικρίνεια από τον ηθοποιό, μια διάθεση εκμυστηρευτική και συνωμοτική προς το κοινό , ένα διαρκές κλείσιμο ματιού. Η θεατρική μας διασκευή της Σάρα Ρουλ τοποθετεί το κλασσικό έργο της Γουλφ σε ένα πλαίσιο πιο ανάλαφρο , παιχνιδιάρικο και παραμυθένιο κάτι που ευνοεί αυτήν την εξομολογητική διάθεση και την επικοινωνία με τους θεατές. Αγαπώ παρά πολύ τον / την Ορλάντο γιατί είναι ένα πλάσμα αθώο, ρομαντικό, ευαίσθητο που βουτάει με πάθος και χωρίς ενδοιασμούς στη ζωή, στην αγάπη , στην τέχνη. Τα υπαρξιακά διλήμματα που τον βασανίζουν είναι τόσο κοινά και γνώριμα για όλους μας και ακριβώς για αυτό το λόγο θεωρώ πως η προσπάθεια αυτού του παιδιού να δημιουργήσει τέχνη και έτσι συμβολικά τον εαυτό του, δεν μπορεί να αφήσει κανέναν ασυγκίνητο. Μπορώ να ταυτιστώ πολύ με τις αγωνίες και τις αναζητήσεις του και πολλές από αυτές δεν τις παραδέχομαι εγώ προσωπικά σαν άνθρωπος και είναι πολύ απελευθερωτικό να τις εξομολογούμαι στη σκηνή γιατί τις συμμερίζομαι και τις αναλογίζομαι διαρκώς μέσα μου. Υπάρχουν στιγμές στην παράσταση που νιώθω πως μιλάω εγώ σαν Αμαλία και όχι ο ρόλος- τόσο πολύ συμπίπτουν σε αυτή τη φάση της ζωής μου οι ενδόμυχες σκέψεις μου με αυτές του/της Ορλάντο. Φυσικά ο Ορλάντο δεν ζει μόνο καλές στιγμές, έχει και τα κάτω του , περνάει απογοητεύσεις και καταστάσεις που τον κάνουν να επιθυμεί το θάνατο. Όπως η Βιρτζίνια Γουλφ που φλέρταρε με την ιδέα του θανάτου μέχρι που παραδόθηκε σε αυτόν, ο Ορλάντο απολαμβάνει τις σκοτεινές του σκέψεις όμως μόνο σαν ένα αναγκαίο πέρασμα της ανθρώπινης και καλλιτεχνικής του ωρίμανσης. Γι’ αυτό δεν με φοβίζει η μελαγχολική του πλευρά, αντιθέτως με γοητεύει και με ιντριγκάρει! Καταφέρνει να γράψει ποίηση μόνο όταν γεμάτη πια από εμπειρίες και ταξίδια αποδέχεται τον ίδιο της τον εαυτό, συγχωρεί και κατανοεί το παρελθόν της και αγκαλιάζει την ύπαρξη της, την ίδια τη ζωή. Εξάλλου η αγαπημένη μου ατάκα του έργου είναι η τελευταία εξομολόγηση της Ορλάντο: “Μπορώ να ξαναρχίσω να ζω. Το μικρό βαρκάκι σκαρφαλώνει διασχίζοντας την λευκή αψίδα χιλιάδων θανάτων. Φαίνεται αρχίζω να καταλαβαίνω.”
Αμαλία Αρσένη
φωτό εξωφύλλου: Ανδρέας Σιμόπουλος
