Θέατρο Ο Ρόλος μου

Αλεξάνδρα Παλαιολόγου: «Νιώθω σαν να μιλάω για τη ζωή μου»

Μετά την πετυχημένη πορεία και την επιστροφή της παράστασης «Επάγγελμα Πόρνη» στο Vault του Βοτανικού, η Αλεξάνδρα Παλαιολόγου γράφει στο artplay.gr για τη συνάντησή της με την Λιλή Ζωγράφου και την «εξουσία που μας καταδικάζει».


«Επάγγελμα Πόρνη, Λιλή Ζωγράφου. Αυτό θα κάνουμε», μου είπε ο Ένκε αποφασιστικά και με μία ιδιαίτερη διορατικότητα στο βλέμμα του.
Όταν μου το πρότεινε, ενθουσιάστηκα. Ήταν ένα βιβλίο που αγαπούσα πολύ και ένα κείμενο το οποίο ποτέ μα ποτέ δε μου πήγαινε το μυαλό ότι θα ερμήνευα. Στην πορεία έπεσαν διάφορες άλλες προτάσεις στο τραπέζι, αλλά τελικά καταλήξαμε ότι αυτή η πρώτη του επιλογή θα ήταν και η καλύτερη. Τα συναισθήματα ανάμεικτα: ενθουσιασμός, χαρά, άγχος, αγωνία.. πολλή αγωνία και ευθύνη απέναντι στο λόγο ενός εμβληματικού βιβλίου, από μία γυναίκα ορόσημο, όχι μόνο της ελληνικής λογοτεχνίας αλλά και της νεώτερης ιστορίας μας.
Το κεφάλαιο «Ιστορίες Χούντας» νομίζω ότι είναι αυτό που δίνει πιο έντονα το στίγμα της εποχής εκείνης, αλλά και της καθημερινότητάς μας: χρωματίζει και υπογραμμίζει ό, τι συμβαίνει και σήμερα: η εξουσία που μας καταδικάζει σε ανεργία, πείνα, μοναξιά, έλλειψη αξιοπρέπειας. Σε όλη τη διάρκεια των προβών, νιώθαμε μέρα με τη μέρα όλο και πιο έντονα ότι το έργο αυτό δεν είναι απλά επίκαιρο. Είναι σύγχρονο. Και αυτό θέλαμε να κάνουμε: αν η Λιλή Ζωγράφου ζούσε σήμερα, πώς θα ήταν;
Όταν κάναμε τη φωτογράφιση στην πλατεία Συντάγματος, είχαμε στο μυαλό μας την εικόνα της Λιλής λίγο πριν την απόπειρα αυτοκτονίας τις παραμονές πρωτοχρονιάς… Και θυμηθήκαμε την αυτοκτονία – διαμαρτυρία του Δημήτρη Χριστούλα στην πλατεία συντάγματος δύο χρόνια πριν. Το τρέιλερ της παράστασης γυρίστηκε στο Ρομάντσο: σε ένα χώρο ιστορικό, ατμοσφαιρικό που μας παραπέμπει στην εποχή εκείνη. Την ώρα του γυρίσματος συνειδητοποιήσαμε ότι από εκεί απολύθηκε η Λιλή Ζωγράφου. Διαρκώς είχαμε την αίσθηση ότι το βιβλίο αυτό έχει δεσμούς έντονους με το Τώρα. Συνταξιδιώτης μας σε όλο αυτό ήταν ο Σταμάτης Κραουνάκης, ο οποίος έγραψε ένα καταπληκτικό τραγούδι για την παράσταση. Στους στίχους του νομίζω ότι συνοψίζεται όλη η ουσία του έργου.
Από τις ιστορίες της Χούντας, εκείνη που με αγγίζει πιο πολύ είναι η δεύτερη ιστορία του θεατρικού μας, το «Κινδυνεύει η Ζωή»: μιλά για τον έρωτα, τη μοναξιά, την ελευθερία, την αξιοπρέπεια, τη βία, τα όσα μπορεί να αντέξει ο άνθρωπος. Προς το τέλος, νιώθω σαν να μιλάω κι εγώ για τη ζωή μου. Και, βέβαια, η φράση με την οποία τελειώνει, αυτό το πανηγυρικό και τόσο πονεμένο «Η ζωή νικά» είναι αυτό που οφείλουμε να θυμόμαστε για να μπορέσουμε να αντέξουμε, να αντιδράσουμε και να αλλάξουμε έστω και λίγο ό, τι δε μας αρέσει και ότι μας προσβάλει. Αυτό δε μας επιβεβαίωσε άλλωστε και ο Ρωμανός; Ότι η Ζωή Νικά…”

Αλεξάνδρα Παλαιολόγου