Θέατρο Οι δημιουργοί γράφουν

«Αχ αυτά τα μακριά μαλλιά των κοριτσιών!»

«To Follicle ακολουθεί τις αναμνήσεις ενός Κοριτσιού: τα μυστηριώδη παιδικά χρόνια μέσα σε ένα υπερπροστατευτικό, κλειστοφοβικό περιβάλλον, την αποκοπή της από τον πραγματικό κόσμο, την ενηλικίωση υπό «αιχμαλωσία» μέσα σε ένα περίεργο σπίτι, περιτριγυρισμένο από έναν κήπο που σχεδόν διαθέτει μια δική του ζωή», γράφει στο artplay.gr η Σεβαστιάνα Αναγνωστοπούλου, με αφορμή την παράσταση που σκηνοθετεί και κάνει πρεμιέρα εκ νέου 12-15 Ιουνίου στο Bios.

Σημειώνει η Σεβαστιάνα:

«Αχ αυτά τα μακριά μαλλιά των κοριτσιών! Πόσα δάκρυα έχουν χυθεί για δυο κομμένα εκατοστά, πόσες ματιές γεμάτες φθόνο έχουν καρφωθεί στις μακριές μπούκλες της «μπροστινής» στο σχολείο, πόση ανυπομονησία έχει αντικατοπτρισθεί σ’ όλες τις γυάλινες επιφάνειες: έχουν μακρύνει αρκετά; Τι θα συνέβαινε, όμως, αν αυτό το τόσο ποθητό για τα περισσότερα κορίτσια, χαρακτηριστικό, γινόταν ανεπιθύμητο; Αν αντί για στολίδι, μια πλούσια κόμη μετέτρεπε τη φορέα της σε μικρό τέρας; Αν αντί για ομορφιά σήμαινε έναν «μπελά» που έπρεπε το κορίτσι να ξεφορτώνεται με συνοπτικές διαδικασίες; Κάπως έτσι ξεκίνησαν να φυτρώνουν τα «πλοκάμια» του κοριτσιού μου στο Follicle. Κι όσο περνούσε ο καιρός τόσο μάκραιναν τα μαλλιά του κοριτσιού και πύκνωναν και αγρίευαν. Φυσικά όπως συμβαίνει σχεδόν πάντα με τα γραπτά, το κορίτσι μου σύντομα μού ξεγλίστρησε. Χώθηκε σ’ έναν πυκνό, σκοτεινό κήπο, σφηνώθηκε σ’ έναν, κατά τα άλλα, υδάτινο θύλακα, παραπάτησε άχαρα στα βήματα του βαλς της αδιαφιλονίκητα «υπέροχης» Γιαγιάς, «διορθώθηκε», «σουλουπώθηκε» κι έμαθε κάποια πράγματα για τον κόσμο.

To Follicle ακολουθεί τις αναμνήσεις ενός Κοριτσιού: τα μυστηριώδη παιδικά χρόνια μέσα σε ένα υπερπροστατευτικό, κλειστοφοβικό περιβάλλον, την αποκοπή της από τον πραγματικό κόσμο, την ενηλικίωση υπό «αιχμαλωσία» μέσα σε ένα περίεργο σπίτι, περιτριγυρισμένο από έναν κήπο που σχεδόν διαθέτει μια δική του ζωή. Το κορίτσι είναι η αφηγήτρια της ιστορίας, η οποία ξεκινάει ήδη από τη μήτρα, εκεί όπου δημιουργείται η πρώτη της αντίληψη για τον εαυτό της και το σώμα της. Το Κορίτσι έχει γεννηθεί με μη αποδεκτά χαρακτηριστικά που τρομάζουν το στενό περιβάλλον της, μία μητριαρχική οικογένεια που κυβερνάται από τη σιδερένια θέληση της Γιαγιάς. Το Κορίτσι πάσχει από στραβισμό και επιπλέον έχει μακριά, πλήρως ανεπτυγμένα, μαύρα μαλλιά. Η αποδοκιμασία από μέρους της Γιαγιάς είναι αναπόφευκτη, όπως επίσης και η απόφασή της να διορθώσει τα ανεπιθύμητα χαρακτηριστικά. Το Κορίτσι ακολουθεί τον τρόπο ζωής της υπόλοιπης οικογένειάς της, της μητέρας της, του πατέρα της και της οικιακής υπηρεσίας, που ζει απομονωμένη από τον υπόλοιπο κόσμο, φυλακισμένη μέσα στο σπίτι-βασίλειο της καλλιτεχνικών τάσεων Γιαγιάς, η οποία και αποφασίζει σε ποια περίσταση και σε ποιον επιτρέπεται να εισέλθει ή να εξέλθει από το σπίτι. Το Κορίτσι βγαίνει από το σπίτι μόνο για να επισκεφθεί τους γιατρούς που έχουν αναλάβει το έργο της διόρθωσης των ματιών της. Κατά τα άλλα, όμως, εκπαιδεύεται στο σπίτι, ζώντας περιορισμένη μέσα στα όρια του λαβυρινθώδους σπιτιού και μέρους του κήπου, ο οποίος χρησιμεύει ως μια αμφίπλευρη ασπίδα ανάμεσα στο σπίτι και τους κατοίκους του και στην πόλη που τους περικυκλώνει. Τελικά τα μάτια του Κοριτσιού θεραπεύονται, όμως τα μαλλιά ακολουθούν το μοτίβο/πρότυπο του κήπου: είναι αδύνατον να κοπούν χωρίς να μεγαλώσουν ξανά μέσα σε μια νύχτα, όπως είναι αδύνατον να τιθασεύσει κανείς την ανεξέλεγκτη ανάπτυξη/βλάστηση του κήπου. Τα μαλλιά γίνονται το νέο καλλιτεχνικό σχέδιο/project της Γιαγιάς και ο στόχος της δημιουργικής της οργής. Η αλλαγή των μαλλιών, το σχήμα και το χρώμα τους, γίνεται μια καθημερινή τελετουργία.

Η ζωή στο απομονωμένο σπίτι, που κανένας δεν μπορεί να δει απ’ έξω, κρυμμένο καθώς είναι μέσα στον ηχομονωμένο κήπο συνίσταται από ήσυχα, μοναχικά πρωινά και θορυβώδεις νυχτερινές συγκεντρώσεις με εξεζητημένα δείπνα οργανωμένα από τη Γιαγιά. Οι καλεσμένοι είναι αυστηρά επιλεγμένοι και αποδεκτοί από εκείνη, ενώ οι υπόλοιποι είναι υποχρεωμένοι να είναι πάντα παρόντες. Σε αυτήν την καθημερινότητα, ενορχηστρωμένη με μαεστρία από τη Γιαγιά,  ο καθένας έχει τον δικό του τρόπο «απόδρασης»: η Μητέρα κολυμπάει στην πισίνα, καθώς φαντάζεται τον εαυτό της σαν ψάρι που κολυμπάει στην ανοιχτή θάλασσα, ενώ ο Πατέρας, κλειδωμένος στο γραφείο του, προσπαθεί να αποδείξει τη δική του μαθηματική θεωρία. Το Κορίτσι είναι ο πιο υπάκουος ακόλουθος της Γιαγιάς, περνώντας τον περισσότερο χρόνο της ως αντικείμενο των μεταλλαγών/μετατροπών της Γιαγιάς, ή στη σκιά της, ως παρατηρητής. Το Κορίτσι μεγαλώνει μη γνωρίζοντας τίποτα για την πραγματική ζωή και τον πραγματικό κόσμο. Δεν διαθέτει καμία γνώση, καμία αντίληψη, ούτε καν για τα πιο απλά πράγματα στη ζωή. Ερμηνεύει τα πράγματα γύρω της και τους θανάτους στην οικογένειά της με τον δικό της ιδιαίτερο τρόπο. Έτσι, πιστεύει ότι η μητέρα της διέφυγε στην ανοιχτή θάλασσα, ο πατέρας της μεταφέρθηκε σε κάποιο αριθμητικό κενό και η γιαγιά της απορροφήθηκε από τον ήλιο κάνοντας ηλιοθεραπεία. Μόνη και ελεύθερη για πρώτη φορά, αποφασίζει να βγει έξω στην πόλη. Περνάει μία μόνο μέρα στην πόλη, όπου η πραγματική ζωή μοιάζει εχθρική και επιθετική. Στις λίγες συναντήσεις που έχει με ανθρώπους είναι ανίκανη να διακρίνει τις πράξεις βίας από τις πράξεις καλοσύνης, τους απλούς ανθρώπους από τους εγκληματίες. Μπερδεμένη και τρομοκρατημένη, επιστρέφει στο σπίτι όπου καταλαβαίνει πως είναι ανίκανη να επαναδομήσει τη ζωή όπως τη γνώριζε. Τα μαλλιά συνεχίζουν να μεγαλώνουν ανεξέλεγκτα , το ίδιο και ο κήπος. Η ιστορία κλείνει με ένα κυκλικό μοτίβο, όταν το Κορίτσι, παγιδευμένο ανάμεσα στα μαλλιά που έχουν σκαλώσει στα κλαδιά των δέντρων του κήπου, επιστρέφει σε ένα είδος μήτρας προκειμένου να διαλυθεί, τη μήτρα του προστατευτικού κήπου, σε μια αντίστροφη διαδικασία γέννησης.

Παρ’ όλο που ολόκληρη την ιστορία διατρέχει ένα ισχυρό μεταφυσικό στοιχείο, το Follicle είναι μια αλληγορία για την κοινωνική απομόνωση και περιχαράκωση. Σε μία εποχή όπου οι άνθρωποι έχουν μάθει να άγονται από τις προσωπικές τους φιλοδοξίες, τι συμβαίνει όταν αναγκάζονται να επιστρέψουν σε μια μαζική δομή προκειμένου να ανακτήσουν την κοινωνική συνείδηση και να αντιμετωπίσουν την πραγματικότητα; Αν και υπάρχει μια καθαρή πρόθεση να χειριστούμε θέματα όπως η κοινωνική απομόνωση ως αποτέλεσμα της επιλογής ενός ατόμου που θέτει κανόνες και όχι ως αποτέλεσμα δεδομένων συνθηκών, το Follicle δεν έχει σαν στόχο να κάνει πολιτική δήλωση. Είναι φανερό ότι, όπως σε κάθε αλληγορία, το φανταστικό στοιχείο της διήγησης πρέπει να μείνει ανέπαφο και η εικόνα να ακολουθεί το μοτίβο του φανταστικού. Η αντίστιξη ανάμεσα στη μονάδα και το σύνολο είναι καθαρή και συνεχής σε όλη τη διάρκεια της ιστορίας και στην πραγματικότητα αποτελεί την πηγή του ίδιου του τίτλου».

Σεβαστιάνα Αναγνωστοπούλου

 

13319707_1071401152897843_4093508576158660137_n

Κείμενο-σκηνοθεσία-video: Σεβαστιάνα Αναγνωστοπούλου

Κοστούμια: Μιράντα Θεοδωρίδου

Μουσική-sound design: Ελένη Λομβάρδου

Διεύθυνση φωτογραφίας-video – still photographer – φωτισμοί: Νίκος Βούλγαρης

Κομμώσεις-κατασκευές: Λάουρα Γιουμπάνι

Ερμηνεία – χορογραφία: Φαίδρα Σούτου

Στο video εμφανίζονται οι:  Μαρία Αλιφέρη, Νίκος Ψαρράς, Σοφία Μαραθάκη, Χρήστος Καπενής, Λήδα Κουτσοδασκάλου, Μαρίνα-Χλόη Αναγνωστοπούλου, Γιώργος Σταυριανός

 

Bios – Main Tesla

Πειραιώς 84, Αθήνα

12 – 15 Ιουνίου, στις 21:00

Διάρκεια: 70 λεπτά

Τιμές Εισιτηρίων: 10 ευρώ

Τηλεφωνικές Κρατήσεις: 210 – 3425335