« Είμαι ένας άνθρωπος, που θεωρεί ότι η ζωή είναι ένα λεύκωμα με άπειρες λευκές σελίδες και θέλει να τις γεμίσει με όμορφες, διαφορετικές και δυνατές εμπειρίες» απαντά ο σκηνοθέτης Μάριος Σπύρογλου, στην ερώτηση πως θα παρουσίαζε τον εαυτό του, σε ένα κοινό που δεν θα τον ήξερε. « Δεν μου αρέσει να ταυτίζομαι και να αντιπροσωπεύομαι από ταμπέλες, που θα καθορίσουν την εικόνα μου στον κόσμο, βασισμένες στην επαγγελματική μου ταυτότητα, τις σπουδές, την οικονομική κατάσταση ή το κοινωνικό status. Κι εγώ και κάθε άνθρωπος είναι πολλά παραπάνω από όλα αυτά και όσο πιο γρήγορα το συνειδητοποιήσει, τόσο πιο γρήγορα θα απελευθερωθεί από τις συμβατικότητες, που τον εμποδίζουν να πετάξει, να συμφιλιωθεί με τον εαυτό του και να δημιουργήσει».
φωτο: Νίκος Παππάς
Είναι ο άνθρωπος, που εξαπλώνεται σαν ιός εδώ και χρόνια στην πόλη της Θεσσαλονίκης. Ένας ιός, που η μετάδοσή του εξαπλώνεται με γεωμετρική πρόοδο εδώ και δέκα χρόνια, επηρεάζοντας δεκάδες χιλιάδες ανθρώπους. Τα πρώτα συμπτώματα είναι η αισιοδοξία, το χαμόγελο και η χαρά. Κατά την εξέλιξη της ασθένειας οι παρέες μεγαλώνουν και προετοιμάζονται για το τελικό στάδιο, που είναι να ενωθούν κατά χιλιάδες σε μια γιορτή ανθρώπων και χρωμάτων που χορεύουν, γελούν, διασκεδάζουν, μοιράζονται, επικοινωνούν, αγαπούν και ερωτεύονται στους ξέφρενους ρυθμούς της ετήσιας γιορτής «Ημέρα των χρωμάτων», που είναι πλέον ο αγαπημένος θεσμός της πόλης, κάθε αρχή Σεπτέμβρη. O Μάριος Σπύρογλου με τους συνεργάτες του, την ξεκίνησαν το 2012 και συνεχίζει με θέρμη και ενθουσιασμό, να δουλεύει ακατάπαυστα για αυτή. Συναντηθήκαμε λίγες μέρες μετά τη γιορτή , προκειμένου να ανακτήσει τη φωνή, αλλά και τις δυνάμεις του.
φωτο: Matteo Martoni
« Ήσουν από την αρχή συνειδητοποιημένος για το τι ήθελες να κάνεις ή η σκηνοθεσία ήταν κάτι που προέκυψε στην πορεία; »
« Ήμουν αλλά πρώτα πήρα πτυχίο ως ηλεκτρονικός μηχανικός και μετά σπούδασα σκηνοθεσία. Αυτό έγινε για ευνόητους λόγους κι έτσι το πρώτο πτυχίο κοσμεί το γραφείο του πατέρα μου και το δεύτερο το δικό μου. Οι σπουδές μου αλλά και οι παρέες που συναναστρεφόμουν στην Αγγλία, με έκαναν να βλέπω με άλλο μάτι τη ζωή και την κοινωνία. Ήταν μεγάλη ανακούφιση και ικανοποίηση, να μπορώ να εκφράζομαι και να συμπεριφέρομαι με απόλυτη ελευθερία, χωρίς να κρίνομαι και να κατηγορούμαι για αντισυμβατική συμπεριφορά, ακόμη και για τις ενδυματολογικές μου επιλογές. Όταν γύρισα στη Θεσσαλονίκη, σκέφτηκα, πως μου ήταν αδύνατο να ζω σε μια πόλη, που τίποτα δεν κινείται πέρα από την πεπατημένη. Δεν ήθελα να βαριέμαι και να κυλάει απλά η ζωή μου. Η ζωή είναι μία και πρέπει να τη ζεις, όχι να τη βλέπεις να περνάει».
« Έτσι δημιουργήθηκε η SFINA ;»
«Ναι. Σκέφτηκα πως μόνος μου δεν μπορώ να αλλάξω κάτι. Έτσι μίλησα με φίλους, που είχαν τις ίδιες ιδέες και σιγά σιγά η παρέα μας μεγάλωσε. Σ αυτήν εντάχτηκαν νέοι άνθρωποι από κάθε χώρο. Διοργανώθηκε από μαξιλαροπόλεμος στην πλατεία Ναυαρίνου, πάρτι και παρωδία νυχτερινού μαγαζιού μέσα σε λεωφορεία σε νυχτερινά δρομολόγια του ΟΑΣΘ, αλλά και η μετατροπή της πλατείας Αριστοτέλους σε πλαζ, καλώντας τους Θεσσαλονικείς, να βάλουν το μαγιό τους και να το ζήσουν μαζί μας. Στη διάδοση κάθε ιδέας συνεισέφερε πολύ, η δύναμη του βίντεο που σκηνοθετούσα καταγράφοντας τις δράσεις. Ανεπανάληπτες εμπειρίες , που λειτούργησαν θετικά και σε μας και στον κόσμο, που έβλεπαν την πόλη τους πλέον ως πεδίο έκφρασης και διασκέδασης. Με χαροποιεί επίσης το γεγονός , πως πολλά άτομα, που ήταν συνεσταλμένα και εσωστρεφή, όταν πρωτοήρθαν μαζί μας στη SFINA, στη συνέχεια έγιναν κάτι παραπάνω από εξωστρεφή. Η κοινωνικοποίηση, η απελευθέρωσή τους και η επικοινωνιακή τους δεινότητα με αφήνουν πλέον άφωνο».
φωτο Stilkir photography
« Η ιδέα για την «Ημέρα των χρωμάτων» όμως πώς γεννήθηκε; »
« Η συναναστροφή μου με μια φίλη Ινδή στην Αγγλία, με έφερε κοντά σε αυτή την κουλτούρα και κάποια στιγμή μου δόθηκε η ευκαιρία να ζήσω την αλησμόνητη εμπειρία αυτή της πανέμορφης γιορτής , στη βίλα του Τζορτζ Χάρισον, την οποία είχε χαρίσει στους ινδουιστές όταν ασπάστηκε τη θρησκεία τους. Ήταν κάτι πρωτόγνωρο, που με γέμισε χαρά και η ιδέα να το πραγματοποιήσω στην Ελλάδα και τη Θεσσαλονίκη καρφώθηκε από τότε στο μυαλό μου. Σ ένα ταξίδι στην Στοκχόλμη το 2007, εκμυστηρεύτηκα αυτή την επιθυμία στον Κώστα Τερζόπουλο κι αυτός μου μίλησε για τη δική του επιθυμία, να οργανώσει τη «Γυμνή ποδηλατοδρομία» στη Θεσσαλονίκη. Πήγαμε κάτω από ένα από τα δέντρα ευχών που υπήρχαν εκεί και δώσαμε τα χέρια δεσμευόμενοι ο ένας στον άλλο, πως θα κάνουμε αυτά τα όνειρά μας πραγματικότητα, ό, τι κι αν γίνει. Από τότε, ο ένας στηρίζει την πρωτοβουλία του άλλου και οι ιδέες και των δύο προσελκύουν χρόνο με το χρόνο, όλο και περισσότερο κόσμο, σε μια Θεσσαλονίκη που ανοίγει τους ορίζοντές της».
« Είχε από την πρώτη φορά αυτή τη δυναμική;»
« Όχι φυσικά! Το 2012, ήμασταν 300 άτομα στον τεράστιο χώρο του πρώην στρατοπέδου Κόδρα. Είχαμε παραγγείλει 120 κιλά χρώμα, που περίσσεψε κιόλας και τώρα χρησιμοποιούμε τόνους χρώμα. Γελάω όταν σκέφτομαι πως εκείνη τη φορά, νιώθαμε φοβεροί και υπερήφανοι, γι αυτό που είχαμε καταφέρει! Είχαμε κάνει τη διαφορά, ζώντας κάτι μοναδικό! Τώρα όλα είναι πολύ διαφορετικά. Κάθε φορά, από την επόμενη μέρα και για έναν ολόκληρο χρόνο, δουλεύουμε για την επόμενη γιορτή. Είμαι άνθρωπος που δεν δέχεται τη λέξη «αδύνατον». Δεν υπάρχει το ακατόρθωτο για μένα κι έτσι κάθε χρόνο ανεβάζω τον πήχη. Το γιγάντιο μαξιλάρι που είχαμε φέτος, είναι αποτέλεσμα 3 χρόνων προσπάθειας και άπειρων συνεννοήσεων με χορηγούς και κατασκευαστές.
Η επίσης περσινή γιορτή έγινε με εμένα, εκείνη την ημέρα να χτυπάω αντιπηκτικές ενέσεις στην κοιλιά και να κυκλοφορώ με αφόρητους πόνους και πατερίτσες, περιτριγυρισμένος από φίλους, για να μη με χτυπήσει κατά λάθος κάποιος από το πλήθος των 33.000 ανθρώπων, που είχαν συγκεντρωθεί. Δεν θα άφηνα για κανέναν λόγο, μια προσπάθεια ενός ολόκληρου χρόνου στην τύχη της, γιατί λόγω ατυχήματος 20 μέρες πριν εγχειρίστηκα στο πόδι. Αυτή η «Ημέρα των χρωμάτων » έχει βρει πλέον πολλούς μιμητές στην Ελλάδα, αλλά τη χρησιμοποιούν ως συμπληρωματικό στοιχείο, που εμπλουτίζει μουσικά φεστιβάλ. Στη Θεσσαλονίκη, οι άνθρωποι συμμετέχουν, το παιχνίδι με τα χρώματα είναι το επίκεντρο και οι μουσικοί και dj απλά συμπληρώνουν μια γιορτή ανθρώπων, που χαίρονται και επικοινωνούν».
φωτο : ARTE DI TR3 Studio
« Σκηνοθετείς συχνά μουσικά βίντεο κλιπ, αλλά σπανιότερα ταινίες. Δεν σε ενδιαφέρει να ασχοληθείς περισσότερο με αυτό το κομμάτι;»
« Δεν ξέρω πως μπορεί να ακουστεί αυτό, αλλά η σκηνοθεσία ταινιών δεν με ελκύει ιδιαίτερα, γιατί στις ταινίες στόχος είναι να κάνεις τον θεατή να νιώσει με τον πλέον πειστικό τρόπο, πως αυτό που βλέπει είναι αληθινό κι όχι κινηματογραφική σκηνή που δεν εκτυλίσσεται σε πραγματικό χρόνο και συναισθήματα. Δεν υπάρχει αλήθεια. Για μένα η σκηνοθεσία είναι συναίσθημα. Είναι κάτι με το οποίο θα εμπλακώ, μόνο στην περίπτωση που όλοι οι συντελεστές ασπάζονται την ίδια άποψη. Στα βίντεο κλιπ ξέρουν όλοι, ότι αυτό που βλέπουν ντύνει ένα μουσικό κομμάτι και τελειώνει εκεί».
« Θέλεις να μου πεις ότι δεν υπάρχει σκηνοθέτης που να εκτιμάς τη δουλειά του και να ήθελες να μπορούσες να κάνεις κι εσύ κάτι ανάλογο;»
« Φυσικά και υπάρχουν εξαιρετικές ταινίες και σκηνοθέτες, αλλά αγαπημένος μου είναι ο Σουηδός Roy Andersson κι αυτό γιατί, ο τρόπος που γυρίζει τις ταινίες του είναι μοναδικός. Στις ταινίες του είναι εμφανές στον θεατή, πως αυτό που βλέπει είναι μια ειρωνική ματιά στην πραγματικότητα, που δεν προσπαθεί να τον «παραμυθιάσει. Θαυμάζω τόσο πολύ τη δουλειά του, που έφτασα στο σημείο να βρω τη διεύθυνση των τριόροφων στούντιο που διαθέτει και ξαναπήγα στην Στοκχόλμη, προκειμένου να τα επισκεφτώ και να τον συναντήσω. Ένα πρωί λοιπόν, χτύπησα το κουδούνι και εξήγησα στον υπεύθυνο, τον λόγο της επίσκεψής μου. Με δέχτηκαν, με ξενάγησαν και όταν ήρθε ο Roy μου υπέγραψε και το dvd της τελευταίας ταινίας του, που μόλις είχε φτάσει εκεί. Αυτή η συνάντηση έχει καταγραφεί με ανεξίτηλα χρώματα στην ψυχή μου».
φωτο Καρολίνα Τσιρογιάννη
« Έχεις μετανιώσει για κάτι που έκανες ή δεν έκανες;»
« Σίγουρα δεν απολαμβάνω τις δουλειές στις οποίες χρησιμοποιούμαι ως απλό εκτελεστικό όργανο, που εγγυάται ένα άριστο «τεχνικό» αποτέλεσμα, χωρίς όμως να ενδιαφέρει η άποψη και η δημιουργικότητά μου. Είναι συνήθως οι δουλειές, που ο διαφημιζόμενος πελάτης έχει απόλυτα προκαθορίσει τι και πως το θέλει και δεν σου αφήνει περιθώρια επέμβασης. Γι αυτό, πολλές φορές απολαμβάνω συνεργασίες χαμηλού προϋπολογισμού όπου μου δίνεται η ελευθερία να δημιουργήσω χρησιμοποιώντας τα δικά μου κριτήρια και αισθητική, με μόνο περιορισμό αυτό να γίνει μέσα στα οικονομικά πλαίσια που έχουν οριστεί.
Μετάνιωσα, που σταμάτησα να προσπαθώ να πείσω τους υπεύθυνους της ΔΕΘ να κινητοποιήσω τους Θεσσαλονικείς , προκειμένου να μεταφέρουμε στην παραλιακή οδό της λεωφόρου Νίκης, στο ύψος της πλατείας Αριστοτέλους, τον τεράστιο λευκό ελέφαντα ο οποίος βρίσκεται αναξιοποίητος στον εκθεσιακό χώρο της HELEXPO. Ακόμη φαντάζομαι αυτό τον λευκό ελέφαντα, με φόντο το απέραντο μπλε της θάλασσας του Θερμαϊκού, ενώ χιλιάδες τουρίστες φωτογραφίζονται ή τον φωτογραφίζουν και αυτό να κάνει τον γύρο το κόσμου, διαφημίζοντας τη Θεσσαλονίκη».
« Σκηνοθέτης του TEDx της Θεσσαλονίκης επί σειρά ετών. Τι σημαίνει για σένα αυτή η συνεργασία;»
« Είναι κάτι που πραγματικά απολαμβάνω. Είναι ένα event, που η τεχνολογία βρίσκεται στην υπηρεσία της καινοτομίας και της δημιουργικότητας και με επίκεντρο τον άνθρωπο, φρέσκα μυαλά και ταλαντούχοι άνθρωποι πλάθουν όνειρα ,που δημιουργούν μια νέα ελπιδοφόρα και αισιόδοξη πραγματικότητα. Ταυτίζομαι απόλυτα με αυτό το όραμα και οι ατέλειωτες ώρες δουλειάς, με την ομάδα των ανθρώπων του TEDx THESSALONIKI, είναι μια πολύτιμη εμπειρία συλλογικής προσπάθειας. Η αγάπη του κόσμου και η επιτυχία του event, είναι η μεγαλύτερη ανταμοιβή μας και μας κάνει να επινοούμε κάθε φορά νέα πράγματα».
« Από τη συζήτησή μας καταλαβαίνω, πως σε επηρέασε θετικά η παραμονή σου στο εξωτερικό, με αφορμή τις σπουδές σου. Είναι κάτι που θα το πρότεινες στους νέους γενικότερα;»
« Οπωσδήποτε και όχι μόνο στους νέους. Υποστηρίζω συχνά, πως αν ήταν δυνατόν να γίνει, θα έπρεπε να στέλνει όλους τους πολίτες αυτής της χώρας, ανεξαρτήτως ηλικίας, για 2 μήνες σε κάποια χώρα του εξωτερικού. Όχι ως τουρίστες αλλά να ζήσουν από κοντά την πραγματικότητα άλλων χωρών. Κάτι σαν κοινωνικοπολιτισμικό ERASMUS. Πιστεύω θα βοηθούσε να ανοίξουν οι ορίζοντες των ανθρώπων, αντιλαμβανόμενοι ότι ο μικρόκοσμός τους, δεν είναι το κέντρο του σύμπαντος».
« Δύσκολοι καιροί για να κάνεις τέχνη λένε πολλοί. Τι θα συμβούλευες κάποιον νέο που σκέφτεται να ακολουθήσει τον δρόμο της σκηνοθεσίας;»
« Θα ακουστεί τετριμμένο, αλλά θα πω, πως πρέπει να το θέλει πολύ! Αν το θέλει πραγματικά πολύ, θα βρει τον δρόμο του και θα τα καταφέρει. Πρέπει όμως να έχει μέσα του φωτιά!»
ARVE Error: Mode: lazyload not available (ARVE Pro not active?), switching to normal modeΜαρία Μαυρίδου
Φωτο εξωφύλλου:Βασίλης Δραγάνης
