Μουσική Οι δημιουργοί γράφουν

Ελένη Καρακάση-Δημήτρης Χαλιώτης: Ο θάνατος τους πάει πολύ

«Ο Έρωτας και ο Θάνατος είναι το ίδιο πράγμα. Και μόνος και αθάνατος είναι το τέλειο θαύμα» έχει γράψει ο Μανώλης Ρασούλης σε κάποιο από τα τραγούδια του. Ήταν Φλεβάρης του 2014 όταν παρουσιάζαμε με την Ελένη Καρακάση τη μουσική μας παράσταση «Είναι το στρώμα μου… διπλό» με τραγούδια για τις διάφορες όψεις του Έρωτα. Στον πρόλογο λοιπόν εκείνης της παράστασης λέγαμε ότι, μιας και τα δύο κορυφαία θέματα που απασχολούν διαχρονικά την Τέχνη είναι ο Έρωτας και ο Θάνατος, την επόμενη χρονιά θα κάναμε και μία μουσική παράσταση για τον Θάνατο. Φυσικά κάναμε πλάκα. Κανείς μας δεν είχε πάρει στα σοβαρά μία τέτοια «υπόσχεση», γράφει στο artplay.gr ο καλός συνάδελφος Δημήτρης Χαλιώτης που φλερτάρει για ακόμη μια φορά με την τέχνη, καθώς βρίσκεται πίσω από την μουσική παράσταση «Τα θανατερά – Κηδεία μετά μουσικής» που παρουσιάζει η Ελένη Καρακάση, 7, 21 και 28 Φεβρουαρίου, στην μουσική σκηνή «Σφίγγα», Ακαδημίας και Ζωοδόχου Πηγής.

«Τέλη Αυγούστου του 2016», συνεχίζει ο Δημήτρης, «βρισκόμουν ακόμα σε διακοπές στο αγαπημένο μου νησί. Σε δύο μέρες επέστρεφα στην Αθήνα και στη Metropolis Free Press, όπου εργαζόμουν από το 2012. Ένα ξαφνικό τηλεφώνημα από έναν καλό συνάδελφο και φίλο έφερε τα πάνω κάτω στην καλοκαιρινή μου ραστώνη. «Η Metropolis κλείνει. Απολυόμαστε όλοι». Τα ’χασα. Ήταν το τελευταίο πράγμα που περίμενα να ακούσω. Για κάποιον περίεργο λόγο ο αρχικός πανικός έδωσε γρήγορα τη θέση του σε μία διάθεση για δημιουργία. Ίσως όλο αυτό, σκέφτηκα, να είναι μία ευκαιρία να ρίξω το βάρος μου σε πράγματα που αγαπώ βαθιά, όπως το θέατρο και η μουσική. Άλλωστε είχα ήδη συμφωνήσει να συνεργαστώ με ένα νέο θεατρικό site, που ήταν τότε στα σκαριά, το texnes-plus, οπότε από δημοσιογραφικής άποψης δεν ήμουν εντελώς μετέωρος. Για τον ερχόμενο χειμώνα όμως δεν είχα σχεδιάσει τίποτα καλλιτεχνικά. Τι θα μπορούσα να κάνω; Οι σκέψεις άρχισαν να στροβιλίζονται στο μυαλό μου. Concept γεννιόντουσαν κι έπεφταν στο κενό με απίστευτη ταχύτητα.
«Γιατί δεν κάνετε με την Καρακάση αυτό με τα τραγούδια του θανάτου;» μου είπε ο φίλος μου ο Στέλιος Γαλανόπουλος, που ήταν μαζί μου στο νησί εκείνες τις μέρες. Έβαλα τα γέλια. Κι ύστερα «βρε λες;» Μέσα σε μισή ώρα είχαμε βρει καμιά 20αριά τραγούδια που θα μπορούσαν να χωρέσουν σε μία τέτοια παράσταση, είχαμε βάλει και βγάλει την Καρακάση μέσα από φέρετρα, τάφους και οστεοφυλάκια, είχαμε ντύσει τους μουσικούς με μαύρα τούλια και γενικά είχαμε κανιβαλίσει το concept όσο δεν πάει, γελώντας ασταμάτητα.
Γυρίζοντας στην Αθήνα είχα αποφασίσει ότι αν δεχόταν η Ελένη Καρακάση θα βάζαμε το σχέδιο σε εφαρμογή. Φυσικά όχι μόνο δέχτηκε, αλλά ενθουσιάστηκε με την ιδέα κι άρχισε να προτείνει τραγούδια. Κάθε μέρα μου έστελνε στο κινητό μου κι άλλα τραγούδια που σκέφτηκε. Δίπλα σε αυτά πρόσθετα κι εγώ άλλα δικά μου. Μέσα σε λίγες μέρες είχαμε στα χέρια μας μία μακρά λίστα τραγουδιών, που δεν ξέραμε τι να κρατήσουμε και τι ν’ αφήσουμε. Μάλλον ο θάνατος μας πήγαινε πολύ! Και η αλήθεια είναι ότι δεν πήγαινε μόνο σ’ εμάς, αλλά και στο μισό ελληνικό τραγούδι που τον έχει τραγουδήσει επανειλημμένα με διάφορους τρόπους.
Ειλικρινά τα χάσαμε με το πόσα πολλά τραγούδια μιλάνε για τον θάνατο είτε με τρόπο άμεσο είτε μέσα από το σχήμα της απώλειας. Και φυσικά δεν πρόκειται μόνο για μοιρολόγια. Αυτά άλλωστε – με εξαίρεση ένα – τα αφήσαμε εκτός παράστασης, αφού δεν θέλαμε να εστιάσουμε εκεί. Προτιμήσαμε γνωστά ή λιγότερο γνωστά τραγούδια που μιλάνε για τον θάνατο άλλοτε μέσα από τη συγκίνηση κι άλλοτε μέσα από το γλέντι, τη χαρά (και όμως γίνεται) και τη λύτρωση. Από το «Ποια νύχτα σ’ ‘εκλεψε» στο «Να πεθάνεις να πεθάνεις» κι από το «Βρέχει φωτιά στη στράτα μου» (με το θρυλικό στίχο «Η ζωή εδώ τελειώνει, σβήνει το καντήλι μου») και το «Ο Χάρος βγήκε παγανιά» στο «Για που το βαλες καρδιά μου», τα «Τρένα που φύγαν», το «Να με θυμάσαι και να μ’ αγαπάς», το «Κοιμήσου αγγελούδι μου»… Τόσα και τόσα υπέροχα τραγούδια. Όλα θανατερά και όλα λατρεμένα.
Μαζί με την Ελένη, τον Ανδρέα Καρανίκα στο πιάνο και τις ενορχηστρώσεις και τον Δημήτρη Κουφογιώργο στην κιθάρα και το μπουζούκι φτιάξαμε μία μουσική παράσταση που το χιούμορ διαδέχεται τη συγκίνηση και οι πιο ατμοσφαιρικές εικόνες τις στιγμές κεφιού και ψυχικής ανάτασης. Μία μουσική παράσταση που τραγουδά τον θάνατο γιορτάζοντας τη ζωή. Δεν θέλαμε να καταλήξουμε σε ένα καταθλιπτικό, σοβαροφανές αποτέλεσμα. Δεν θέλαμε όμως και να τον κοροϊδέψουμε τον θάνατο. Προτιμήσαμε να τον παραδεχτούμε. Να τον τραγουδήσουμε, να τον αντιμετωπίσουμε στα ίσα, να τον ξορκίσουμε με τον τρόπο που μόνο η μουσική και το τραγούδι ξέρει. Κι επειδή και μπροστά στον θάνατο (ιδίως εκεί βασικά) δεν χάνουμε το χιούμορ μας, φέρνουμε στη σκηνή της Σφίγγας ένα φέρετρο (ευγενική χορηγία του Γραφείου Τελετών Δημήτρης & Τάκης Κουράσης) και εμφανίζουμε την Ελένη σαν grande χήρα με μία μαύρη δαντελένια τουαλέτα που σχεδίασε ειδικά για την παράσταση η fashion designer Όλγα Καραβερβέρη! Κάπως έτσι ξεκινάει η μουσική μας παράσταση «Τα θανατερά – Κηδεία μετά μουσικής». Τα υπόλοιπα θα τα ανακαλύψετε από κοντά τις Τρίτες 7, 21 και 28 Φεβρουαρίου. Στη συντροφιά μας θα είναι ως guest και τρεις αγαπημένοι καλλιτέχνες: ο Παναγιώτης Πετράκης (7/2), ο Γιάννης Κρητικός (21/2) και ο Μιχάλης Μαρίνος (28/2). Διότι η Ελένη ακόμα και στον θάνατο θέλει παρέα! Σας περιμένουμε».

Δημήτρης Χαλιώτης

afff

ΤΑ ΘΑΝΑΤΕΡΑ

Τραγουδάει η Ελένη Καρακάση

Πιάνο: Ανδρέας Καρανίκας

Κιθάρα – Μπουζούκι: Δημήτρης Κουφογιώργος

Κείμενα – Καλλιτεχνική επιμέλεια: Δημήτρης Χαλιώτης

Την Ελένη Καρακάση ντύνει η Όλγα Καραβερβέρη

Επιμέλεια χτενίσματος: Studio 9

Φωτογραφίες: Σίσσυ Μόρφη

 

Μουσική σκηνή Σφίγγα

Ακαδημίας και Ζωοδόχου Πηγής

(είσοδος στον πεζόδρομο Κιάφας 13)

Τηλέφωνο κρατήσεων: 2114096149, 6987844845

Τρίτη 7, 21& 28 Φεβρουαρίου

Ώρα έναρξης: 21.30

Τιμή εισόδου: 12 ευρώ με μπύρα ή κρασί

ΧΟΡΗΓΟΙ:  ΤΕΛΕΤΑΙ ΤΑΚΗΣ & ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΟΥΡΑΣΗΣ, OLGA KARAVERVERI FASHION DESIGNER, HAIR SALON STUDIO 9, FIVESHOES