«Δεν άντεχα να τον βλέπω τα τελευταία χρόνια –σκιά του εαυτού του -άλλαζα κανάλι… Σήμερα έμαθα ότι έφυγε, πήγε μάλλον να βρει τον Στήβενσον να κάνουν εκείνον τον παλιοαγώνα… Που δε θα τελειώσει ποτέ..», γράφει στο artplay.gr ο Θανάσης Γιαννόπουλος για τον θρυλικό πυγμάχο και έναν από τους κορυφαίους αθλητές του αιώνα, που πέθανε σήμερα σε ηλικία 74 ετών, παλεύοντας περισσότερο από τριάντα χρόνια με το Πάρκινσον.
“Τις προάλλες έβλεπα αυτή την τηλεταινία του HBO –τίτλος Muhammad Ali’s Greatest Fight, σκηνοθεσία Stephen Frears, κάτσε καλά δηλαδή…. Ήταν για τότε που ο Άλι αρνήθηκε να πάει να πολεμήσει στο Βιετνάμ και του πήραν τον τίτλο του παγκόσμιου πρωταθλητή –η ταινία αφορά τη δίκη που είχε γίνει. Παίζουν ένας σκασμός ηθοποιάρες αλλά κανένας δεν παίζει τον Άλι. Αυτός φαίνεται μονάχα από δηλώσεις του στα επίκαιρα της εποχής, στην κατάθεσή του στο δικαστήριο –τέτοια πράγματα. Όμως είναι τόσο αέρινη η παρουσία του, τόσο ορμητικό το πέρασμά του που στο τέλος ορκίζεσαι ότι παίζει κανονικά στην ταινία…
Είναι 1974 ή 1975 –έχουμε πλέον Δημοκρατία με τον Καραμανλή πρωθυπουργό –έχουμε και αύρες στις διαδηλώσεις, έχουμε και νεκρούς, όλα καλά –Δημοκρατία. Εγώ δεν πολυκαταλαβαίνω, 9 χρονών είμαι και στην ΥΕΝΕΔ δείχνει μποξ. Πυγμαχία. Εκφωνητής ο Κώστας Σισμάνης. Φωνή επίσημη σαν οχτάρα στρατιωτική στολή. Καθαρεύουσα. «Εις την δεξιάν γωνίαν ο βάρους τάδε και ύψους τάδε Τζό Φρέιζερ, στην αριστερή γωνία ο πρωταθλητής Κάσιους Κλέι, άλλως Μοχάμεντ Άλι…» Δεν το είχε χωνέψει ο κυρ-Κώστας ότι αλλαξοπίστησε ο Κάσιους Κλέι, τέλος πάντων…
Ασπρόμαυρη τηλεόραση, χιονάκια και γραμμές, ο Σισμάνης να μιλάει περί άπερκατ και κροσέ, εγώ να μην καταλαβαίνω το Χριστό μου, αγώνας, 12, 14, 15 γύρων (ούτε που θυμάμαι), ώρες ολόκληρες στο ρινγκ… Και τότε γίνεται το εξής: ο Σισμάνης παραληρεί για κάποιο χτύπημα που δεν είδα καν, εγώ νιώθω ηλίθιος, επαναλαμβάνεται η σκηνή σε αργή κίνηση, «προσέξατε αγαπητοί τηλεθεατές το δεξί ντιρέκτ του Κλέι μετά από ένα ανηλεές κορ-α-κορ» και το βλέπω το χτύπημα, καταλαβαίνω τι γίνεται –είναι όπως οι μαγικές εικόνες που δεν τις βλέπεις με τίποτα κι όταν τις δεις μια φορά, δε βλέπεις τίποτα άλλο… Από τότε δεν ξαναχρειάστηκα ριπλέι σε αγώνα μποξ.
Δε θυμάμαι ποιος κέρδισε τον αγώνα επειδή μετά από τόσες ώρες δεν είχε πια σημασία. Θυμάμαι όμως τον Άλι να χορεύει –παρακολουθούσα τα πόδια του και ορκιζόμουν ότι κάποιες στιγμές δεν πάταγε στο παρκέ του ρίνγκ, ότι περπάταγε στον αέρα, ήταν βέβαια η εντύπωσή μου, απλώς έκανε πιρουέτες, βρισκόταν από τα δεξιά στα αριστερά του αντιπάλου, του έριχνε κάνα δυο κροσέ μαζί με έναν καταιγισμό στους ώμους και στο στομάχι (για να του κόψει την αντοχή) κι έφευγε για την άλλη πλευρά. Δεν πήγαινε να σκοτώσει, πήγαινε να παίξει, να πάρει σημεία… «Ο Κλέι πλήττει τον Φρέιζερ ως σφίγγα», σχολιάζει ο Σισμάνης.
Ο Κάσιους Κλέι ασπάζεται το Ισλάμ στις στιγμές της μεγάλης του δόξας και αλλάζει το όνομά του σε Μωχάμετ Άλι.
Ο Μωχάμετ Άλι υποστηρίζει ότι ο Αλάχ δεν του επιτρέπει να σκοτώνει ανθρώπους που δεν γνωρίζει και δεν του έχουν κάνει τίποτα και αρνείται να πάει στο Βιετνάμ. Του παίρνουν τον τίτλο του παγκόσμιου πρωταθλητή για δυο χρόνια.
Ο Μωχάμετ Άλι παίρνει τον τίτλο από τον Τζο Φρέιζερ, ο Φρέιζερ του τον ξαναπαίρνει.
Ο Κάσιους Κλέι είναι ο μεγαλύτερος πυγμάχος στην επαγγελματική κατηγορία αλλά ο Θεόφιλο Στήβενσον, ο Κουβανός, σαρώνει τα μετάλλια των Ολυμπιακών αγώνων. Οι δυο τους θέλουν να παίξουν έναν αγώνα για να αναδειχτεί ο μεγαλύτερος πυγμάχος του κόσμου αλλά τους το απαγορεύουν. Είπαμε -Κουβανός ο Στήβενσον -καταλαβαίνεις…
Ο Μωχάμετ Άλι ανάβει τη φλόγα των Ολυμπιακών Αγώνων με τρεμάμενα χέρια, λόγω Πάρκινσον και χαμογελάει γιατί έχει νικήσει την Αμερικάνικη Αυτοκρατορία στα σημεία, ως συνήθως.
Έχει Πάρκινσον, όχι λόγω πυγμαχίας που λένε οι γιατροί –δεν ξέρουν αυτοί –αλλά λόγω κεκτημένης ταχύτητας. Πώς να αντέξει ένα κορμί, ακόμα κι αν είναι αυτό του Άλι, τέτοια ορμή…
Δεν άντεχα να τον βλέπω τα τελευταία χρόνια –σκιά του εαυτού του -άλλαζα κανάλι… Σήμερα έμαθα ότι έφυγε, πήγε μάλλον να βρει το Στήβενσον να κάνουν εκείνον τον παλιοαγώνα… Που δε θα τελειώσει ποτέ, θα είναι οι δυο τους σ΄ ένα ρινγκ, και θα χορεύουν –δυο διαφορετικοί αέρηδες που θα μπλέκονται και θα χωρίζουν και θα γεμίζει ο τόπος πεσμένα αστέρια…”
Θανάσης Γιαννόπουλος
