Metamanias

Ένα αξέχαστο «Φιλί»

«Λυπάμαι που τέλειωσε!» Σπάνια και σε εξαιρετικές περιπτώσεις, η φράση ενός μυθιστορηματικού ήρωα ταυτίζεται με το κοινό αίσθημα. Όταν στο «Φιλί της γυναίκας αράχνης», ο Βαλεντίν απευθύνεται στον Μολίνα,

συγκρατούμενό του στο ίδιο κελί, λέγοντάς του «Λυπάμαι που τέλειωσε», την ώρα που ο τελευταίος ολοκληρώνει την αφήγηση της ταινίας που του εξιστορούσε σε συνέχειες, αισθάνεσαι ως θεατής να συμμετέχεις στην ίδια ειλικρινή διαπίστωση : «Λυπάμαι που τέλειωσε!». Ναι, λυπάμαι που τέλειωσε η ιστορία, η διήγησή της κυρίως, ο τρόπος της αφήγησης της παράστασης. Μιας παράστασης που εντάσσει τους θεατές από την αρχή στο ίδιο …κελί, να παρακολουθούν την δράση, με την αντανάκλαση της εικόνας τους από τον καθρέφτη στο βάθος της σκηνής  να υποσημειώνει πως η ιστορία θα μπορούσε να συμβεί στον καθένα από εμάς.

Με απόλυτο έλεγχο στις λεπτομέρειες, στιβαρό σχεδιασμό και σαφή στόχο και προσανατολισμό από την αρχή, η παράσταση που σκηνοθέτησε ο Αλέξης Ρίγλης και παίζεται για δεύτερη χρονιά στο Θέατρο 104, αναδεικνύει ένα σύνολο αρετών και εύστοχων επιλογών. Οι γρήγοροι και καλοσχεδιασμένοι διάλογοι που εναλλάσσονται μεταξύ των δυο προσώπων, καταδεικνύουν σαφέστατα τους χαρακτήρες, και διαφανώς τα αισθήματά τους. Γίνονται δε αφορμή να ξεδιπλώσουν χειμαρρώδεις ερμηνείες που καθηλώνουν τους θεατές, προκαλώντας γέλιο αλλά και συγκίνηση. Η σκηνοθεσία εμπεριέχει τη γοητεία μιας κινηματογραφικής ματιάς γρήγορης ροής, που ωστόσο είναι βαπτισμένη στην ατμόσφαιρα του θεάτρου.

Το ίδιο το έργο, γραμμένο το 1976 από τον εκπατρισμένο Αργεντινό Μανουέλ Πουίγκ, προβάλει και αναδεικνύει σαφέστατα τον χαρακτήρα του φυλακισμένου ομοφυλόφιλου Μολίνα και την σχέση του με τον πολιτικό κρατούμενο Βαλεντίν με τον οποίο μοιράζεται το ίδιο κελί.

Η ιστορία, πολιτική, αλλά κυρίως ανθρώπινη. Mιλά για τη φιλία και την αγάπη, αλλά και για την ατομική ευθύνη, το καθήκον και τη θυσία, με τρόπο σπαρακτικό και απόλυτα εμπνευσμένο. Και ο Αποστόλης Τότσικας με τον Μιλτιάδη Φιορέντζη αναδεικνύονται ως ένα από τα πιο παράδοξα, αλλά και πιο δυνατά θεατρικά δίδυμα. Για την δύναμη της αφήγησης και τη διάφανη γενναιοδωρία της, αυτή η παράσταση είναι για …Όσκαρ!

Μάνια Ζούση