Metamanias Κινηματογράφος

Στη Δράμα είδαμε ταινίες που μίλησαν στην καρδιά μας

Είκοσι τέσσερα  άρτια κινηματογραφικά λεπτά ήταν αρκετά για να σκιαγραφήσει ο 35χρονος  σκηνοθέτης Αλέξανδρος Σκούρας το πορτραίτο μιας δυσλειτουργικής οικογένειας και να πάρει τον Χρυσό Διόνυσο, το μεγάλο βραβείο του 39ου φεστιβάλ ταινιών μικρού μήκους της Δράμας. Η ιστορία του Μάκη, του 35χρονου άνεργου ήρωά του που λύνει με τρομερή ταχύτητα τον κύβο του Ρούμπικ, η μόνη εμφανής του δεξιότητα, συγκίνησε την κριτική επιτροπή και το κοινό με τη δύναμή της και τις πολλαπλές επισφάλειες όλων των πρωταγωνιστών που ορθά επιλέχθηκαν να ερμηνεύσουν ο Μάκης Παπαδημητρίου, η Σοφία Σεϊρλή και η Σίρμω Κεκέ.

Και δεν ήταν η μόνη. Σχεδόν και οι 62 ταινίες του εθνικού διαγωνιστικού τμήματος  βρίσκονταν στη Δράμα με λόγο και αιτία, σε μια καθ ομολογούμενη καλή χρονιά για τους νέους κινηματογραφιστές. Στη Δράμα είδαμε ταινίες που μίλησαν στην καρδιά μας!

Είδαμε ταινίες που σωματοποίησαν την κρίση, το προσφυγικό, το ρατσισμό και την ξενοφοβία. Δεν είδαμε για άλλη μια χρονιά κωμωδίες.

Η κρίση ως οικονομική αλλά κυρίως κοινωνική διεργασία που κλόνισε βεβαιότητες  ήταν  παρούσα σε πολλές ταινίες είτε με τη μορφή σαφούς αναφοράς είτε ως αλληγορία. Χαρακτηριστικό παράδειγμα οι ταινίες με θέμα τη νοσηρότητα, την ανίατη ασθένεια, το θάνατο. Αν λάβει κανείς υπόψη το ελληνικό contex εύκολα ερμηνεύει μια τέτοια θεματική  ως μια αλληγορία για την κρίση, μια ακραία πεσιμιστική σωματοποίησή της.

Τέσσερις ταινίες είχαν ως θέμα το αγέννητο παιδί που δεν έρχεται τελικά στον κόσμο γεγονός υπό δηλωτικό της ματαίωσης του μέλλοντος. “Η κρίση σκοτώνει το μέλλον και το αγέννητο παιδί είναι η φιλμική του αναπαράσταση” τόνισε στην αποτίμησή της η ιστορικός του κινηματογράφου Ιωάννα Αθανασάτου.

Αναφέρθηκε επίσης σε μια άλλη κατηγορία ταινιών που έκαναν αισθητή την παρουσία τους, αυτή με θέμα τη σύγκρουση γενεών, τη διάρρηξη των οικογενειακών δεσμών, το τραύμα της παιδικής ηλικίας έντοκα της κρίσης. Τα παιδιά στις ταινίες της Δράμας ενηλικιώνονται είτε “σκοτώνοντας” τους γονείς τους είτε γίνονται γονείς των γονιών τους.

Η κρίση που έχει γίνει κρίση αξιών αλλά και σωμάτων απειλεί τον πυρήνα της ύπαρξης και οι κινηματογραφιστές το κατέγραψαν με πολλούς τρόπους αφήνοντας στις ταινίες τους εκκρεμή ή αδύνατη την κάθαρση.

Στις ταινίες της Δράμας μετανάστες πρόσφυγες και ντόπιοι έχουν μπροστά τους την ίδια ζοφερή πραγματικότητα. Η έννοια του ξένου τελεί υπό διαπραγμάτευση. Όλοι μπορούμε να γίνουμε  από τη μια στιγμή στην άλλη οι ξένοι, οι διαφορετικοί, οι ανεπιθύμητοι.

Το φεστιβάλ της Δράμας που διεξάγεται κάθε χρόνο σε μια πόλη που έχει σπάσει όλα τα ρεκόρ ανεργίας γίνεται για λίγες μέρες ένα ουτοπικό μέρος γεμάτο εικόνες που μιλούν στην καρδιά μας. Κι ας περιγράφει την περιρρέουσα δυστοπία. Θα μας ακολουθούν οι ταινίες σκηνοθετών όπως ο Νάκος, οι Ντούσιας και Φατούρος, η  Μπάστα, ο Γεραμπίνης, ο Δημητρίου, η Λέντζου, ο Μάινας και αρκετοί ακόμη τα ονόματα των οποίων θα να ανταμώσουμε σίγουρα στο μέλλον σε ταινίες που ποιός ξέρει, μπορούν να αλλάξουν πάλι το ελληνικό σινεμά και τον τρόπο που αντιλαμβανόμαστε τη γοητεία των εικόνων.

Ελεωνόρα Ορφανίδου