«Η χορογραφία εμφανίζεται ως μια μικρογραφία της πόλης. Πρόκειται για ένα σαφώς ορισμένο τοπίο από τροχιές ανθρώπων που πολλαπλασιάζονται· έναν κάναβο που αποτυπώνει, μελετά και καταγράφει, στη ροή της κίνησης την παρέκκλιση και την πιθανότητα της ένωσης – τον έρωτα», γράφει στο artplay.gr η αρχιτέκτονας Όλγα Μπρούμα, με αφορμή την χορευτική παράσταση «Έρωτας & επανάσταση / Μέρος ΙΙΙ: H ανωμαλία του ελάχιστου», της Ανδρονίκης Μαραθάκη, όπου υπογράφει την σκηνογραφική επιμέλεια.
«Το επαναλαμβανόμενο μοτίβο, ως άλλο μηχανιστικό αστικό περιβάλλον, φέρνει στην επιφάνεια την ανεπάρκεια των σωμάτων για ‘γενναία δράση’ και την αποκοπή του ανθρώπου από την πρωταρχική του φύση.
Σε αυτό το δομημένο σύμπαν, το συναίσθημα και το προσωπικό στοιχείο συνθλίβονται κι ‘ο λυρισμός δείχνει να μην επιτρέπεται’. 1Ο ρομαντισμός και η ποίηση αποσύρονται ως γραφικοί ήρωες, αδρανείς και εγκλωβισμένοι σε ένα ιδεατό, μια αναπόληση ή μια ανάμνηση.
Μελετώντας αυτή τη ρήξη, αποφασίσαμε να αναπτύξουμε ένα χωρικό διάλογο, τοποθετώντας ‘την πόλη’ μέσα σε ένα, αναλογικά, υπερμεγέθες και παράδοξο σαλόνι.
Μια μεγάλης κλίμακας τοπιογραφία2 που απεικονίζει την θάλασσα, παίρνει τη θέση του πίνακα στο σαλόνι μας, ενώ το καθιστικό συντίθεται από παράταιρα καθίσματα, πολυθρόνες και καναπέδες.
“Κάθομαι μερόνυχτα και προσεύχομαι σ’ έναν πίνακα που κρέμεται στο σαλόνι μου. Δείχνει τη θάλασσα.
Ακούω τη φωνή σου απ’ το βυθό.
Περνάω ώρες ατέλειωτες στον καναπέ λες και με τα μάτια μου θα κουνήσω το κύμα. Βάλθηκα να αποδείξω το θαύμα της πίστης· πως λέει μια μέρα, θα αναπνεύσει ο καμβάς και θα δακρύσει αυτή η Αγία, η Θάλασσα.”
Όλγα Μπρούμα
Αρχιτέκτονας
